Lesbók Morgunblaðsins - 17.03.1929, Side 8

88
LESBÓK MORGTJNBLAÐSINS
skautum dag eftir dag. í Peneyj-
um er hin fræga Markúsarkirkja
og Markúsartorg, þar sem hefir
verið ótölulegur grúi af dúfum,
en í þessum frostum liafa þær
flestar fallið.
I Berlín tóku menn upp á því,
þegar kolaleysið var mest og
hvorki var að fá liita í veitinga-
húsum nje kvikmyndaliúsum, að
þeir þyrptust upp í neðanjarðar-
brautarvagna og óku fram og
aftur klukkustundum saman, en
það eru reglur þar, að menn mega
aka eins langt og þá lystir fynr
20 pfennig.
Ung stúlka í Berlín gekk all-
langa leið þegar frostið var sem
mest. Hún var vel dúðuð að
ofan, en í stuttu pilsi og silki-
sokkum. Það fór mx svo fyrir
henni, að liana beinkól á leggj-
unum á milli þess, sem pilsin náðu
að ofan og stígvjelin að neðan,
og bjuggust tæknar við því að
t&ka yrði af lienni báða fætur um
hnjen.
Ulfar settust um þorp nokkurt
í Rúmeníu, svo að allar umferðir
voru þar bannað’ar. Póstur, seni
ekki vissi um þessa úlfafyrirsát,
var á leið til þorpsins. Þegar hann
sá lilfána tók hann það fangaráð
að fórna öðrum hesti sínum. -
Kjeðust úlfarnir á hestinn, en með-
an þeir voru að rífa liann í sig,
keyrði póstixrinn hinn hestinn spor-
urn og komst undan við illan
leik. í þessu sama þorpi rjeðust
úlfarnir inn í fjárhús, sem veit-
ingamaður átti og hófst þar ójafn
leikur. Veitingamaður hljóp til og
ætlaði að bjarga sauðum sínum, en
úlfarnir rjeðust þá á hann og átu
hann gersamlega upp til agna.
Undir sigurboganum í París er
gröf hins ókrnina hermanns og log-
ar á henni eldur nótt og dag (gas-
logi.) Frostunum er um það kent,
að gasæðin sprakk og sloknaði
loginn. Fanst mönnum mikið til
um þetta og var það talinn fyrir-
boði þess að eitthvert ólán vofi
yfir Frakklandi.
Smælki.
Fyrir nokkru var flugmaður úr
breska hernum, Pearce að nafni,
á reynsluflugi hjá Folkstone. —-
Flaug hann mjög hátt og var lengi
í þeirri hæð. Annar flugmaður,
sem líka var á reynsluflugi, flaug
lengi samhliða honum, og honum
til undrunar ljet Pearce sem hann
sæi liann ekki og tók ekki kveðju
hans, heldur hallaðist aftur á bak
í sæti sínu og sá hmn að hann
hafði enga stjórn á flugvjelinni.
Að lokunx steyptist flugvjelin til
jarðar og brotnaði. Við rannsókn
kom það í ljós, að ekkert hafði
verið að hreyflinum og er það
ætlan manna að Pearce liafi orðið
bráðkvaddur í loftinu.
Það er mælt, að prinsinn af
Wales fái að jafnaði 700 brjef á
dag, og Bretakonungur jafn
mörg eða flein. Frakklandsforseti
verður að láta sjer nægja að fá
600 brjef á dag, Bandaríkjaforseti
fær 1200, en páfinn 2000 brjef á
dag. Þá má nærri getft, að Musso-
lini muni fá nokkur. — Það fylgir
vandi vegsemd hverri, og væri það
ærið verk fyrir þjóðhöfðingja þótt
þeir gerði ekki annað en lesa
brjef þau, er þeim berast. En þeir
lesa ekkert af þeim, eða, þá sárafá.
Það eru skrifarar þeirra, sem
lesa brjefin og ráða því hvort þau
komast nokkurn tíma fyrir augu
viðtakanda, eða brjefunum er
stungið tmdir stól.
Maður nokkur í Stokkhólmi
krafðist nýlega skaðabóta fyrir
það, að hann hefði meiðst á hand-
legg við bílslys. Fyrir rjetti hjelt
lögfræðingur hans langa ræðu og
mælti að lokum:
— Sýndu nú dómaranum hvað
handleggurinn er stirður.
Kærandi lyfti handleggnum dá-
lítið og með sýnilegum erfiðis-
munum.
— Getið þjer ekki lyft hand-
leggnum hærra? spurði dómar-
inn.
— Nei, ekki síðan jeg varð fyrir
slysinu.
— En hvað gátuð þjer lyft hon-
um hátt áður?
Þá teygði kærandi handlegginn
upp yfir höfuð sjer, mjög snarlega.
Lögfræðingurimx náfölnaði.
Dreugur kemur til tannlæknis:
Viljið þjer gera svo vel að draga
úr mjer framtönn, svo að jeg geti
spýtt langt?
Trúboði: Ef þið grípið fram í
fyrir mjer einu sinni enn, þá hætti
jeg að tala, og þá fáið þið ekkert
að vita um þá óttalegu tíma, sem
vjer lifum á.
Arið 1013 dó gömui kona í Ber-
lín, Pfeiffer að nafni. Seinustu
árin var hjá henni ekkja, sem
Monde lieitir. Gaf gamla konan
henni nokkra skartgripi til minja
áður en hún dó, en eftir andlát
hennar þótti það undarlegt, að
ekki fundust neinir peningar í
heimili hennar, og v&r hún þó talin
rík og menn vissu að hixn hafði
oft geymt stórfje heima hjá sjer.
Frú Mende var tekin föst, grun-
uð um að vera völd að hvarfi
peninganna og styrktist sá grun-
ur, er hjá henni fundust nokkrir
skartgripir, sem Pfeiffer hafði átt.
Þó var frú Mende látin laus vegna
þess að sannanir vantaði. — Fyrir
nokkru keypti forngripasali gam-
alt og hrörlegt skrifborð á upp-
boði fyrir 10 mörk. Fekk liann
tvo menn til þess að flytja það
heim til sín. Á leiðinni mistu þeir
borðið og það brotnaði, en úr því
hrundu óteljandi gullpeningar og
dýrindis djásn. Piltarnir voru
ófrómir og stungu þessu á sig, en
lögreglan komst á snoðir um þctta
og iiafði upp á þeim. Kom þá upp
xxr kafinu að þetta hafði verið
skrifborð frú Pfeiffer.
— Mig langar til þess að biðja
vður, frú Andersen, um framlag til
drykkumannahælisins.
— Sjálfsagt — þjer getið feng-
ið Andersen!
Frú: Jeg ætla að fá keypt eitt
sápuspil, sem gerir hörundslit fal-
legan.
11 íðarþjónninn: Haldið þjer að
yður nægi eitt?
fsafoldarprentsmiðja h.f.