Lesbók Morgunblaðsins - 25.08.1929, Síða 1
wðnnMajfaiif*
34. tbl.
Sunnudaginn 25. ágiíst. 1929.
IV. árgangur.
Þátttaka Islenöinga
í söngmoti Horðurlanöa.
Huað getum uiö af henni laert?
Þegar leið að mánaðamótum, maí
*—júní, streymdi til Kaupmanna-
hafnar söngfólk (konur og karl-
or) hvaðai'.æfa af Norðurlöndum
— frá Finnlandi, Svíþjóð, Noregi,
Danmörku og íslandi. Það hafði
aldrei komið fyrir áður, að allar
fyrgreiudar þjóðir tækju þátt í
sönginóti, enda vakti það geysi-
mikla athygli, og var mikið um
það rætt fog ritað. Hafði undir-
biiningsnefndin snúið sjer til rík-
isstjórna fyrnefndra lauda, til þess
nð trygging væri fyrir því, að til
U'.ót^ns kæmu þeir söngflokkar
einir, er hver þjóð teldi sig full-
sæmda af. Var því nokkurn veg-
inn vitanlegt, að teflt mundi verða
fram þeim flokkum einum, sem
best væri treyst. Hófst mótið í kgl.
leikliúsinu að viðstaddri konungs-
fjölskyldunni, sendiherrum ogöðru
stórmenni borgarinnar, þar á með-
al flestum merkustu tónlistamönn-
um, sem í Kaupmannahöfn voru
■— búsettir eða gestkoinandi. Síð-
ari daginn var sungið í „Forum“
•— samkomuhúsi afarmiklu, sem
tekur nálægt 8 þús. áheyrenda.
Föstudagurinn, 31. maí, fór allur
tiJ undirbúnings og samæfinga. —
Verður svo þessi saga ekki rakin
lengra hjer, enda hafa nokkrar
fregnir borist hingað af mótinu
með símskeytum, blöðum og á
aiman hátt.
Þegar það frjettist — nokkru
fyrir síðustu áramót að ís-
lenskur söngflokkur mundi verða
soudur, til ]iess að ganga á liólm
við einvalalið liinna Norðurlanda-
þjóðanna, munu ýmsir hafa litið
svo á, sem lagt væri á tæpasta
vaðið. Að vísu þóttust menn vita,
að hildarleik frændþjóðanna
mundi ijúka án þess að mannfall
yrði eða blóðsútliellingar, en liálf-
gerður geigur var nú í mörgum
samt. Söngfróðir menn sögðu sem
svo: „Hvað höfuin við eiginlega
upp á að bjóða?“ 8umir hjeldu því
jafnvel fram, að við íslendingar
ættum engin lÖg handa blönduðum
lcór að syngja, er væru fyllilega
frambærileg á slíku þingi, er nú
var stofnað til. Hvað sein hæft
kann að hafa verið í þessu, þá
mun verða litið svo á, sem rætst
liafi fram úr þeiin vandræðum.
Það vita menn nú, — en þeim
var að vísu ókunnugt um það, er
utanfararmálinu var hreift fyrst.
Var mönnum því nokkur vorkunn,
þó að þeir tryðu í fyrgreindum
efnurn á vanmátt sinn, eins og þeir
liöfðu svo oft gert áður í við-
skiftum við stærri þjóðir.
Annað áhyggjuefni var söng-
flokkurinn. Og það var í rauniuni
ekki að ástæðulausu, þótt sumum
væri órótt út af því atriði, af því
að blandaður kór var ekki til í
höfuðborginni, er til greina gæti
komið. Keyndar var það kunnugt,
að fólki hafði verið stefnt saman
í svo nefndan Þingvaliakór, en sá
ílokkur var ekki tekinn til starfa.
Utanfararkórinn þurfti því að
skapa af nýju — og það var gert.
FJokkurinn hafði ekki nema 5 —
fimm — mánuði til stefnu, þegar
æíingar hófust. Á þcim tíma þurfti
margt og mikið að læra. Áxang-
urinn af starfinu mim vera sæmi-
lega kunnur. Þykir þó rjett að
birta lijer ummæli söngdómara er-
lendra blaða og tímarita, sem
snerta frammistöðu flokksins bein-
línis, og til hefir náðst.
.... Þessi byrjun (söngmótsins)
kom mjög á óvænt. Því — hönd-
ina á hjartað! — hver hefir eigin-
lega ímyndað sjer, að söngur ís-
'lendinga væri svo blæfagur, hljóð-
fallið svo glæsilegt, eins fog raun
bar vitni umf Hversu einkennilega
vel fóru eigi orð og tónar saman
í hinni fyrstu skáldlegu þjóðvísu,
Og í söngnum um Friðrik Barbar-
cssa hljómuðu raddirtiar eins og
blikandi stál.