Lesbók Morgunblaðsins - 15.09.1929, Side 8

LESBÓK MORGUNBLAÐSÍNS
29tí
artotura uppi í ræðustólnum og
sagði skilið við fylgd þess aragrúa
af mönnum, sera ekki skildi liann
til hlítar. Sjálfur tar liann mjög
hrærður; en mjög opinskár. Hann
byrjaði ræðuna með því að Segja
þeSsa smásögu, til þess að skýra
afstöðu súia.
Djöfullinn Og vinúr haiis einn
voru eitt sinn á gangi saman. Þá
sáu þeir mann taka eitthvað upp
íif götu sinni og stinga því í vas-
ann. Djöfullinn spurði: Sástu hvað
hann var að gera, þessi?
Já, sagði vinur lians. Hann tók
upp sannindi og stakk þeim á sig.
I>að var ljóta greyið fyrir þig.
Nei, öðru tlær, sagði djöfsi,
jeg er að hugsa um að láta liann
stofna fjelag utan um þau.
Menn eiga vitaskuld að lesa það
út úr sögu þessari, að ef einhver
sannindi eru tekin í þjónustu fje-
lagsskapar, missa þau nokkuð af
gildi sínu og mætti, Kcishnamurti
óskar engra lærisveina, og einskis
fyrir sjálfan sig. Þeir fáu sem
boðskapinn skilja, þurfa engan
fjelagsskap og liinir, sem í sjálfu
sjer eru andlegir kryplingar, eru
engu nær, þó að þeir sjeu i starf-
andi fjelagi. Fjelagssamtök og
trúarbragðakerfi eru sannleikan-
um einskisvirði. Hann sagði blátt
áfraiu, að hann áliti það hiægilegt,
að lialda fjelagsskapnum áfram,
þegar þess var gætt, hve hann
Iiet'ði verið vanmegnugur í því,
að breyta líferni fjelagsmanna.
Þó að fjelagsskapnum verði slit-
ið ætlar Krishnamurti að halda
áfram starfi sínu, og vinna að því
með sama áhuga og áður að gefa
mönnum frelsi. Ræða hans var
skipuleg og flutt af andagift. Það
kem fyrir að áheyrendur Ijetu á-
nægju sína í ljós, en hann baðst
undan slíku.
A hverju kvöldi meðan fund-
iruir standa yfir, er tjaldborgar-
bálið tendrað í einu skógarrjóðr-
inu. Annie Besant kveikir bálið,
en Krishnamurti heldur ræðu og
syngur við og við indverska lof-
söngva. Auk þess er þar oft liljóð-
færasláttur. Að lokum sitja allir
þöglir um stund. — tííðan leiðir
Krishnamurti hina öldruðu Annie
Besant að bíl sínum.
Hún er ávalt hvítklædd, á út-
saumuðum skóm. Ilún er lítil og
hokin við hliðina á uppeldissyni
sinum. Og hver veit hvað hún
hugsar, um hið síðasta verk hans,
og um það, lxvert málefnum þess
f jelagsskapar, sem hún stofnaði er
nú stefnt.
Fundirnir í Ommen verða haldn-
ir árlega eftirleiðis, og álíka fund-
ír verða haldnir í Indlandi, Ástral-
íu og Kaliforníu. En sjálfur fje-
lagsskapurinn, sem margir hafa
gefið alnbogaskot, er nú úti. —
Foringi liaiis hefir nú lagt fylgd-
arlaust út í óvissuna. Enginn veit
hvers virði hann og starf hans
verður fyrir heiminn. En enginn
getur efast um að hann elur brenn-
andi sannleiksást í brjósti, og hann
örvar menn, sem hann nær til,
til þess að bæta líferni sitt og
leita sannleikans. Mönnum hefir
verið hætt við að krefjast ákveð-
iuna lífsreglna og sjerkennilegrar
framkomu af manni sem honum,
en hví skyldi þess þurfa?
Enginn vafi er á því, að hann
er merkilegur maður — braut-
ryðjandi, enda þótt það sje ekki
áform lians að stofna til nýrra
l: úarbragða. Alt slíkt er honum
andstætt. Hann vill vinna á vett-
vangi lífsins. Fræðslutímar' hans
eru ákaflega merkilegir, þar sem
menn leggja fyrir liann spurning-
<■ r og hann svarar þeim. Haun er
maður framúrskarandi gáfaður, og
þegar spurningar eru lagðar fyrir
hann, er honum þykja eigi fram-
bærilegar, svarar hann þeim með
beittu háði.
Hver sá sem hefir heimsótt
tjaldborgina í Ommen, getur gert
sjer í hugarlund, að af þeirri
hreyfingu, sem þar er á ferðum,
geti margt merkilegt sprottið.
Smœlki.
Lækuirinn : — Þjer eruð nú al-
veg læknáður af heyrnarleysinu.
Nú vildi jeg biðja yður að borga
mjer 100 krónur, sem þjer skuldið
mjer.
Sjúklingurinn: — Ha? Hvað
segið þjer?
L.: — Þjer eigið að borga mjer
100 krónur!
S.: — Þakka yður fyrir, og hver
sendir mjer það?
L.: — Þjer skuldið mjer 100
krónur.
tí.: — Ekkert að þakka. Hvað
skulda jeg fyrir lækninguna?
L.: — Ekkert 1
Læknirinn: -— Þjer heilsið altaf
svo vingjarnlega. Jeg minnist þess
ekki að hafa lrynst yður.
-— Jeg send í þakklætisskuld við
yður, herra læknir.
— Jeg minnist þess heldur ekki
að hafa læknað yður.
— Nei, herra læknir. Jeg er lík-
kistusmiður.
Gamla konan; —- Hvernig stend-
ur á því, að þú ert miklu minni en
bróðir þinn?
Drengurinn: — Það er af því, að
jeg er bara hálfbróðir lians.
Dómarinn: — Eruð þjer alveg
\iss um að ákærði hafi verið ölv-
aður?
Lögregluþjónninn: — Nei. Alveg
viss er jeg ekki. En konan hans
sagði, að liann héfði koinið_ heim
með spýtu, sem hann var að reyna
að spila á eins og munnhörpu.
Nemanda á unglingaskóla var
skipað að biðja afsökunar á því
að liann hefði reitt hnefann á móti
kennara sínum. Hanu orðaði af-
sökuuiiia á þessa leið:
— Jeg bið yður afsökuuar á því
«ð jeg reiddi framan í yður linef-
ann, en barði yður ekki.
— Þú ert að gorta af því, að þú
borðir eltki annað en ávexti. Hvað
kallarðu það þá, þegar þú borðar
bauta, eins og núna?
— Jeg kalla það forboðinn
ávöxt.
Kandidatinn: Hvenær ætlar þú
(• ginlega að taka próf?
Gamall stúdent: Á sumrin einset
jeg mjer að taka prófið um vetur
og á vetrum ákveð jeg að taka það
um sumarið. En svo er altaf svo
heitt á sumrin og svo kalt á vet-
urna. Nú bíð jeg aðeins eftir mild-
um vetri eða köldu sumri, og þá
skaltu sjá, að það kemst á.