Lesbók Morgunblaðsins - 31.12.1929, Qupperneq 1
V i 11 i v í k i n g u r.
Eftir Böðvar Qaðjónsson frd Hnífsdal.
Jeg sá hann fyrst um borð í
strandferðaskipinu. Það var á leið
, til Selfjarðar, og þar ætlaði jeg að
róa til fiskjar mánaðartíma.
Yið vorum fimm saman, allir
ungir og fjörugir, en að öðru leyti
talsveyt mismunandi, innvortis sem
ijtvortis.
Strandferðaskipið mjakaðist á-
fram, liægt og silalega, eins og
öll farartæki gera, þegar maður er
að fiýta sjer. Jeg gekk óþolinmóð-
ur fram og aftur á þilfarinu,
og eitt sinn, þegar jeg kom fram
á, sá jeg hann koma iipp undan
þiljum og staðnæmast. við. öldu-
Stokkinn. Hann var klæddur grá-
,um rykfrakka ytstum fata, og nið-
ur undan frakkanum sáust ljósgrá-
ar, ópressaðar buxur og sterklegir
verkamánnaskór. A höfðinu bar
hann' enska sporthúfu, og neðan
\dð hana skein í snöggkliptan
hnakka. Andlitið var útitekið, en
sviplítið. Augunum var hætt við að
ranghvolfast, þegar hann leit á
eitthvað, seln vakti undrun hans.
Maðurinn var sterklega váxinn, en
ekki liðlega. Skyndilega vjek jeg
mjer að honum og spurði:
— Hvar farið þjer í land?
— Jeg fer til Selfjarðar, svaraði
hann þurlega, — en hvert fer þú?
, — Jeg fer líka til Selfjarðar.
Jeg ætla að róa með Gesti Ásbjarn-
arsvni.
Dálítið hýrnaði yfir honum við
þessar frjettir.
— Þú verður þá í sömu búð og
jeg, svaraði liann, — því að jeg
verð með Gunsa gamla í Þúfum og
þeir nota sömu búðina, hann og
Gestur.
Ilpp úr þessu fór samtalið að
ganga betur hjá okkur. Við spjöll-
uðum um aflabrögð, selalátur, egg-
vörp og kræklingafjörur. Jeg
fjekk að vita, að hann hjet Vil-
hjálmur og var ættaður úr Fugla-
ey. Það sem af var vorinu hafði
hann róið úti í Grenivík við góð-
an afla, og nú var hann, eins og
fJeiri góðir menn, á leiðinni að
freista hamingjunnar á kræklinga-
fjörum og þorskmiðum innfjarð-
anna.
Stundu fyrir miðaftan komum
við til Selfjarðar. Við vorum sóttir
um 4)orð 4 bát úr landi. Það tók
dálítinn tíma að koma draslinu
okkar niður í bátinn og koma því
þar fyrir.
Vilhjálmur stóð aftur í og tók
við koffortum af Gesti, formanni
okkar fimm-menninganna, og rað-
aði þeim i skutinn. Eitt sinn, er
Gestur rjetti Vilhjálmi þungan
kassa, sem ilt vár að ná tangar-
haldi á, þótti honum hann ekki
nógu fljótur að taka á móti.
— Hvað er þetta, maður! sagði
hann hvatskevt.lega. — Þú hdfir
þó ölJ beinin til að hreyfa þig, þú,
sem ert' samanrekinn víkírigur að
valíarsýn.
— Jeg he'fi horást'þau reiðinnar
ósköp þarna í Grenivík í vor, sdgði
Villijálmur um leið og hann 'kom
kassanum fyrir, — og er það ekki
von, þegar maður fær ekkL að sofa
nema tvo tíma á sólarhring vik-
urnar ut?
Þ'ið hefðuð átt að sjá mig í
vetur. þá var jeg í sæmilegum
lioldum.
Við fórum allir að hlæja. Okkur
virtist hann nógu feitur eins og
liann var, Yíldngurinn. Nú var ró-
ið í land, báti brýnt og dót borjð
til búðar.
Strandferðaskipið vatt upp akk-
eri síh og hvarf. Við byrjuðum
nýtt líf í nýju umhverfi.
Gunsi i Þiifum var búinn að
kotíia sjcr niður í öðrum enda
búðarinnar, þegar við komum, og
/
hafði* skrop]uð í eina legu, bara
til að fá ,,að smakka blautan
fisk“. Morguninn eftir ætlaði hann
á kíæklingafjöru með útfallinu.
Gunsi gamli hafði orðið fyrir
því óhappi, — hann sat sig aldrei
úr færi að liarma það óhapp —, að
fanggæsla hans, g.ömul og ráðsett,
sem hafði verið hjá honum í 15
vor. veiktist af botnlangabólgu
og sendi aðra í staðinn sinn 4 síð-
ustu stundn. Og þessi önour, j4,