Lesbók Morgunblaðsins - 31.12.1929, Qupperneq 2

4t’l ........ - ...LÉSBOK MOEGtfNfcLAÖSÍNfe.-
>etta var átján^vetra stelputryppi, heldur en að fleygja því. Jeg hefi
sem aldrei hafði keiyið-, nálægt sjó- t,- jsdið svo mÓrg egg í Fuglaey, bæði
búð. , ! M J i • ■■ ká'raeji ’og. hþisegin, að jeg ætti að
— Ja, fari bölvað, ef jeg bötna
Í >ví, til hvers blessaður skaparinn
skapaði >ennan botnlanga, sagði
Gunsi gamli og tók duglega upp í
sig. — Þessi botnlangi lítur hvort
sem er út fyrir að vera bölvað
gálgatimbur, alveg eins og >essir
mótorar, sem allir gleypa við nú
á tímum.
Gestur hafði líka ráðið hana sem
fanggæslu. Það hafði verið siður
>eirra, Gunsa og hans, að vera
saman um búð og bústýru, 1 nokk-
ur vor. Okkar á milli var þetta
fanggæslumál einnig til umræðu.
Sitt leitst hverjum um skiftin, en
allir vorum við á einu máli um
það, að hún væri þó yngri en hin,
— langtum stæðilegri og girnilegri
til fróðleiks, eins og hinn guðlausi
formaður komst að orði.
Að minsta kosti gat hún búið til
gott’kaffi. Það fundum við strax,
þegár við vorum búnir að koma
dótinu á sinn stað og settumst nið-
ur til að drekka kaffi og hressast
við þennan óviðjafnanlega drykk.
Vilhjálmur, e’ða Villi víkingur,
éins og hann hjet framvegis, sat
klofvega á rúmfatapoka sinum og
gaút augunum út undan sjer til
Astu, fanggæslunnar, á milli þess
sem hann sötraði kaffið.
Hún var farin að taka eftir
þéssu ög þótti auðsjáanlega gaman
að. Jeg hugsaði fram í tímann.
fiinn fjelaga okkar, 'sem hafði
•haft nokkur soðin egg með sjer í
koffortinu, tók nú eitt þeirra og
fifsáði utan af því skurnið. Bn
þégar til kom, reyndist það miður
iöstætt, því að fyrst og fremst var
þáð harðsoðið úr hófi fram, og
þar að auki grænt á litinn.
— Litur vonarinnar, eins og
Vánt er hjá þjer, Mundi minn, gall
Géstur við, — og vonin er óæt,
þegar of mikið er af henni.
— Já, það er víst engin lygi,
ansaði Mundi gramur, — eggið er
ótett. Þáð ef best að kasta því í
öskufötuna.
— ÍTvaða vitleysa! Haldið þið,
áð þáð sje óætt, þótt það sje svona
gjænt ? spurði Villi og reis upp áf
þoka síírum. — Gefðu mjer það
kannast við, hvernig þau eru.
— Þú mátt víst eiga það, sagði
Mundi, og verði þjer gott af.
Villi settist nú aftur á pokann
og fór að gæða sjer á egginu.
— Það var ijóta klandrið, að
gieyma klossunum úti í Grenivík,
sagði hann svo upp úr eins manns
hljóði, — splunkurnýjum leðurstíg-
vjelum með trjebotnum undir. Jeg
skyldi hafa lánað þjer þau, Ragn-
ar, bætti hann við og sneri sjeá að
mjer, — því að þú ert fjölskyldu-
maður. Þau voru öll fóðruð að inn-
an með lambskinni.---------
Morguninn eftir fóru báðar báts-
hafnirnar á kræklingafjöru.
Við vorum allþrekaðir, er við
komum úr þeirri ferð, eftir að
hafa skrapað þangið af skerjunum
í hálfan annan sólarhring, þegar
sjávarfall leyfði.
— Þetta er engin meining, sagði
Villi, kvöldið sem við komum
heim. ,— Jeg verð að ná mjer í
sjálfrunnið hákarlslýái til að hald-
ast við, ef þessu heldur áfram. Það
eru flestar tölur slitnar af bux-
unum mínum, og svo leggur þetta
í gegnum mann, þegar hvast er.
Þú hjálpar mjer nú að festa þær í
mig, Ásta mín, blessunin.
Ásta festi í hann tölurnar, en
lýsislaus varð hann að vera, og
þótti þó ilt.
Nú brá svo við, að hann gekk á
með hvæsandi norðaustangarra, en
það er langversta áttin í Selfirði.
Það var því ekki fært út fyrir
landsteinana í heila viku.
Við reyndum því að skemta okk-
ur eftir föngum, og gekk „víking-
urinn“ einna best fram í því, því
að hann var einn þeirra manna,
sem skemta öðrum óviljandi og ó-
afvitandi.
Honum fanst þó nóg um ærsla-
ganginn í okkur, því að einu sinni
ságði hann við mig, þegar allir
voru sofnaðir:
— Mjer finst allir hjer láta eins
og fífl, nema helst þú og Ásta. Það
er merkilegt, hvað hún Ásta er
góð við mig, þegar við erum tvö
ein, bætti hann við.
Landlegan gekk um garð. Storm
inn. lægði og aftur voru Skerín
skafin með kræklingshnífúm, kræk
língurimi úrskeljaðu'r Og lóðir
beittar. Aflinn var ágætur og Var'
þvi meira en nóg að gera. Gunsi
ljet „víkinginn“ oftast vera í
lancþ til að úrskelja og beita og
var ánægður með það, sem hann
afkastaði. v 1 ,
— Hann er víkingur duglegur,
strákurinn, sagði Gunsi, þegar
Gestur spurði hann, hvort það
borgaði sig að haía Villa fyrir
landmann.
Það var eitt laugardagskvöld,
þegar lokið va-r störfum, að „vík-
ingurinn“ og jeg rejkuðum um'
fjöruna, okkur til hressingar. Villi
talaði um hitt og þetta, eins og
hann var vannr, vjek úr einu í
annað, svo að setningarnar komu
eins og fjandinn úr sauðarleggn-
um.
— Hvað þýðir það, að vera til í
tuskið? spurði hann eitt sinn. —
Er það ekki sama sem að vera
duglegur í glímu eða áflogum?
—r Jú, oftast þýðir það það,
svaraði jeg. — Annars fer það
eftir sambandinu.
—• Sambandinu! át hann upp eft
ir mjer. -— Þetta var ekkert sam-
band. Hún bara settist hjá mjer á
rúnjið og tók utan um hálsinn á
mjer, alveg eins og Gestur um
daginn, þegar hann tók á mjeT
„hálfan Nelson“, eða hvað þið
kallið það. Jeg tók ekkert á móti,
því að maður á ekki að fljúgast á
við kvenfólk. Er það ekki rjett?
— Jú, það er alveg rjett:
— Já, það var eins og jeg hjelt.
Þess ve'gna gerði jeg ekki neitt —
kom ekki til hugar að bera mig á
móti.
„Víkingurinn“ þagnaði og varð
hugsandi á svip. Mjer stökk ekki
bros.
— Nú, hvernig fór þetta svo?
spurði jeg eftir nokkra stund.
— Hún sat svona nokkra stund,
óg þegar hún herti aldrei á takinu,
fór jeg að hugsa um, hvað þetta
ætti að þýða.
— Svo spurði hún mig, hvort
jeg kynni ekki margar skemtile'g-
ar sögur.
— Jeg sagði henni þá söguna af
Lalla í Grýtn, þegar hann fór upp