Lesbók Morgunblaðsins - 31.12.1929, Blaðsíða 4

arrr
LESBÓK MOBGUNBLAÐSINS
420
verí£ þTí að einu sinni ura nótt- .
ina koniu ‘hvofparnir út ' úr '
greainu, en stungu sjer fljótt aft-
ur; f er þeir nrðu okkar varir.
Heyxðum við síðan öðru hvoru und
ir’.‘ uiorguninn, að- þeir voru að
gagé'a inni í greninu.. og skiidum
Juið svo, að þe.ir ]nettust svangir
orðnir. . . ..
.• 'Páir ’raunu hafa fagnað betur
sóiakijii og hlýju heldur en við
gérðura morguninn i ft,ir. Og þegar
viðsvomm orðnir úrkuia vonar um
ílð - ,(húebændurnir‘' mundu koma
lieíjn, stóðum við á tietur. fórum
niður í hvaniHimn og fiugumst þar
á. þahgað til mesti hrollurjnn var
i'u- okkur. Síðan settinust við að
srueðiugi og að því ktknu. þótti
okkur mál að sofna. Völduut við
okkur isvefnstað sunnaii í hrekku,
þar sem sóliu g.at skinið á okkur
og vljað okkur. Höfðum við nú
gieymt því. Itve illa liitinn Jiafði
farjð með okkur daginn áður —
mundum ekki eftir neinu nema
lculdakvölunum um nóttina.
En undir hádegi vöknuðum við,
og höfðum þá verið inöru troðnir
um hríð. Leið okkur þá sæmile'ga
illa, vegna liins steikjandi sólar-
hita. Skór okkar voru skorpnir að
.fótunum og urðu þvengiruir ekki
leystir, en það var eins og fæþ
urnir væru í gJóandi skrúfstykki.
Við máttum heita alteknir. og svo
vorum við þurrir í kverkiuium að
við komum ekki upp neiuu orði.
Það var okkar fyrsta verk að
drekka kaffið alt og síðan skreidd-
inmat, við niður í skorninga, þar
se«i íorsæla var. Sofmiðum við þar
bráðlega aftur og sváfum sæmi-
Jega fram til miðaftans. Leið okk-
. ur þó hvergi vel, er við lcomum
á fætur.
. i Það var nú okkar fvrsta verk
að egna refabogann með nýju
rjnpnakjöti, og stungura við hon-
mn svo inn í aðalgrenisraminann.
Ehi ekki þorðura við- annað en
hafa band á niilii hans og festar-
kials úti. En það var svo sem ó-
þarfa varúð. því að vrðlingarnir
voru svo viti bornir að þeir snertu
' ekki agnið.
Vjð bjuggumst nú fyrir í fe'lu-
stað okkar, er við voruni í nóttina
fiipur, og var saini kuldinn þessa
nótt. Laust eftir miðnætti heyrð-
um við tófu gagga lengra fram í
lieiðinni, og litlu síðar sáum við
henni bregða fyrir. Var hún hvít
og með rjúpu í kjaftinum. Biðum.
við. þess nú með óþreyju, að liún
kæmi heim að greninu, eri hana
liefir víst grunað eittlivað mis-
jafnt, því að hún kom hvergi
nau’ri. og á gaggi í henni heyrð-
mu við öðru hvoru, að hún fór
stóran, hálfhring í krmguni okknr.
Yið reyndum að striða hjuppa
olckar, og fá hann til að gagga,
en það var ekki bops úr honurn að
fá. A þessu gekk eitthvað þr.jár
stundir. Þá hugk væmdist okkur
það ráð. að fara með hanii Út í
móa og „liæla“ hann ]>ar niður og
vita. hvort tófurnar ga-fu þá.ekki
færi á sjer. Simðuðum við nú hælíj
úr sprekum og bunduin við |»á
sna-risspotta og síðan bundum
við hinum .spottaendmimu un)
lappirnar á hjup]>a, þótt það væri
enginn hægðarleikur. því að hann
var grimmur. Lögðum við svo á
stað og fórum eitthvað 100 faðma
frá greninu. Þar lagðist íiafni i
skorning, eU jeg hælaði hjuppa
niður á ofurlitlu holti. skamt það-
an. Gerði jeg það þannig, að jeg
lagði hann á bakið og rak svo nið-
ui hælana, og gat hann |>á e.kki
komist á fætur. Lagði jeg svo á
stað heim ,að grenjnu, en lijuppi
lá grenjandi eftir. Ekki hafði jeg
,langt farið, er jeg heyrði í tófu að
baki mjer. Og er jeg le'it við, var
hvit tófa koniin upp á lioltið til
hjuppa, hafði bitið í skottið á hon-
um og togaði í . V.ar þetta alt í
sömn andránni og skot leið og
fjell refnrinn. Jeg hljóp þá t-il
baka. Refurinn var dauður. en
hagl hafði komið í hjuppa og sært
hann. Höfðum við ekki skap í okk-
ur til þess að láta hami kveljast og
drápum hann því. Hjeldum við svo
sigri hrósandi heim á grenið. En
rjett er við vorum að komast
þangað, heyrum við tófugagg. —
Varð okktir þá litið við og sáum,
livar önnur hvit tófa skautst upp
á holtið. Hún þefaði að blóðbælinu.
tevgði svo upp hausinn, horfði í
áttina til okkar, og rak upp tryll-
ingslegt iiskur eða vein. Svo hvarf
hún og sáum yið hana ejski siðar.
Við lágum á greninu fram á dag.
Um morguniiin átum við hið sein-
asta af nesti okkar, og lögðumst
svo til svefns. Brendum við okk-
ur nú elcki á sama soðinu ng dftg-
inn áður. að sofa í sólskini,; ett
samt vorum við afarþvrstir, er:
við vöknuðum.En nú var ekkert til
að slökkva þorstann. Um. nóttina
bar ekkert til tíðinda annað eii
það, að við hríðskúlfmn altyf og
nú bættist hnngur og þorsti við.
Þegar sól var koniin liátt á lot't
bjuggumst v ð. til heiinfprðar. —
Byrjuðum við á því að eitra noklcr
ar rjúpur og flevgja þeitn inii í
grenið. Síðan byrgðum við vaud-
lega alla hellisniunnana nieð grjóti
og ætliiðumst til, að þar ihni fyrir
skyldu hvolp ifiiir bera beinin.
Það eru nú 25 ár síðan þetta
gerðist, en ]>að ,er sama, hve lengi
jeg lifi: aldrei mun jeg geta
gleymf hljóðmmm i tófunni. Þau
voru sem-nístaudi angistarv.ein og
sorgarvein. en jafnframt , fanst
mjer þau lýsa takmarkalausri
heipt, að þau væru hölbænir yfir
okkur, sem liiifðum drepið maka
henuar og barn.
Árni Óla.
Tvær snidsögur.
Snjókúlan.
Á aðalgötunni í sjóþorpi
nokkru gekk telpa , svo sem
10 ára gömul. Hún var á leið
úr skólanum, hjelt á bókatösku
•sinni í hendinni, og var að hug a
um hvað elsku mamma yrðl nú
glöð af því hún hafði fengið
góðan vitnisburð hjá kennaran-
um. Var hún því kát og ánægð
með sjálfri sjer, og hugsaði sjer
að hjálpa nú mömmu sinni' vel
til með innanhússtörfin þegar
hún kæmi heim. Hún vissi svo
vel hvað mamma hennar átti
bágt með að gera þau sem altaf
var svo lasin.
Þannig hugsaði litla stúlkan
hjartanlega glöð og saklaus —
eins og börnum einum er auðið
að vera. — Var hún þá komin
á móts við sölubúð eina, en þar