Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1930, Blaðsíða 14

308
',,JV LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Goðagremi
Eftir Hermann Heinemann.
Sebastian með fiðlu sína.
gFTIR langa og örðuga reið
náði jeg að lokum hinum
afskekktu kaffiekrum,
þar sem vinur minn var hæst-
ráðandi. Það eru undarleg við-
brigði, að setjast í mjúkan hæg-
indastól, eftir að hafa setið
margar klukkustundir á hörð-
um hnakk á höstum hesti, í
ateikjandi sólskini. Og sjeT-
staklega nýtur maður þess, ef
húsráðandi kemur jafnframt
með vínablöndu (eocktail)
handa manni.
„Vitið þjer, hvernig komið er
fyrir manninum, sem fylgdi okk
ur einu sinni til hinna afskekktu
rústa Maya-hallar?“ spurði
Don Juan meðan hann blandaði
drykkinn.
„Eigið þjer við hörpuleikar-
ann, sem á heima inni í frum-
skóginum, langt frá öllum
mannabygðum? iJeg man, að
jeg dáðist að hörpunni hans, og
hve vel hún var gerð“.
„Sami er maðurinn, en hann
á nú ekki lengur heima þar“,
svaraði Don Juan.
Svo bragðaði hann á drykkn-
um, en þótti hann ekki nógu
sterkur, svo að hann bætti dá-
litlu af koníaki út í. Svo settist
hann gegnt mjer.
„Já, hann heitir Sebastían
Rax“, tók hann aftur til máls.
„Hann átti heima þarna langt
inni í frumskógunum, langt frá
cllum mannabygðum, »stundaði
þar maísrækt og hafði góðar
tekjur af því. Jeg reyndi hvað
eftir annað að fá hann til að
flytjast þaðan, en það var ekki
við það komandi. Faðir hans,
sem var frjáls Indíáni, hafði bú-
ið á undan honum á þessum
frjósama bjetti. — Indíánarnir
þar lutu þá engum. Það var
ekki fyr en hvíta menningin
kom hingað til þess að ryðja
akra, og skyldaði þá til að
vinna, að þeir fóru að gerast
daglaunamenn. — Og þá þótti
þeim of langt að ganga hingað,
enda er vegurinn erfiður. Þjer
munið, hvernig hann var. Við
urðum að ganga af hestunum.
— Indíánarnir fluttust því all-
ir búferlum hingað nema Se-
bastían. Einu sinni á hálfum
mánuði fór hann þennan veg
með nestisbagga sinn á bakinu,
og vann hjer í viku. Og þá var
kona hans ein eftir með barnið
þarna úti í frumskóginum, og
hafði aðeins tvo magra hunda
sjer til varnar.
Sebastían bað jafnan um það
að fá ákvæðisvinnu. Hamaðist
hann þá, til þess að ljúka viku-
verkinu á skemri tíma, svo að
hann gæti komist heim til konu
og barna áður en vikan væri
liðin. Verkstjórinn sagði mjer.
að seinast hefði hann hamast
eins og vitlaus maður, til þess
að komast heim sem allra fyrst.
Ástæðan var sú, að þá, fyrir
hálfum mánuði, hafði jagúar
hremt frá honum fullorðið svín
og stokkið með það yfir tveggja
metra háa girðingu, sem það
var í. Jagúarinn hafði einnig
drepið annan hundinn hans. Út
af þessum aðförum óargadýrs-
ins var hann hræddur um konu
sína og barn, sem engri vörn
gátu komið fyrir sig.
1 næsta skifti, sem hann kom,
var hann varla mönnum sinn-
andi. Hann sagði þá frá þvi,
að „cambolai" (jagúar) hefði
um miðjan dag rænt seinni
hundinum rjett við kofavegg-
inn. óargadýrið hefði staðið
nokkra stund fyrir utan kofa-
dymar, og síðan labbað á burtu
með hundinn í kjaftinum.
Verkstjórinn sagði mjer frá
þessu, og ljet jeg þá kalla á
Sebastían og skoraði á hnnn •
flytja búferlum. Hjer stæði auð
ur kofi, sem essreki nokkur
hefði búið í, og þann kofa
skyldi hann fá. Að vísu gæti
hann ekki ræktað eins mikinn
maís hjer, eins og heima hjá
sjer, en hjer þyrfti hann þó
ekki að óttast jagúarinn.
Fáum dögum seinna kom
hann til mín, og kvaðst hafa
tekið ákvörðun um að flytja bú-
ferlum, og bað að hann mætti
flytja inn í auða kofann eftir
hálfan mánuð“.
Don Juan stóð á fætur og
helti í glös okkar beggja. Svo
fór hann að forvitnast um hvort
kaffi-þurkunarvjelamar, sem
voru í næsta húsi, væri starf-