Lesbók Morgunblaðsins - 21.06.1931, Blaðsíða 5

LESBÓK MOROrUNBLAÐSINS
189
og jeg datt á hnakkann. Það
blæddi mikið, jeg varð svo reiður
við svellið að jeg tók stein og
henti á ]>að. En þegar lieim kom
til möinmu þá var hún grátandi,
og var það af því að pabbi var á
sjóuum og bjóst hún við að liann
þvrfti að leggja frá til Vestmanna
eyja.
Svo fórum við að sjá skipin
wetja upp segl og sigla til Eyjanna.
Við-sáum eitt skipið róa, og hjeld-
um það vera Ólaf í Berjanesi.
Hann var oft vanur að skilja segl-
in eftir í landi. Faðir minn rjeri
hjá honum. Svo datt myrkrið á og
ekkert sást. Jeg man að móðir okk
ar bað guð mikið um, að allir
kæmust af, og við börniu vorum
Hijög dauf. Jeg er alveg viss nm,
þó jeg muni það ekki nú, að þegar
móðir okkar ljet okkur lesa bæn-
imar okkar, þá liefir hún látið
okkur biðja guð um að pabbi
kæmi heirn aftur lifandi og þeir
allir. — Hræddur er jeg um að
mamma hafi lítið sofið þá um nótt-
ina. Þó var veðrið heldur gott, en
t&lsverður kuldi, og allir bjuggust
við að skipin hefðu komist slysa-
laust til Eyjanna.
Jeg gleymi aldrei morgninum
eftir, því kl. 10—11 kom pabbi
heim. Það er sem jeg sjái hann og
þá aðra sem reru með Olafi í
Berjanesi koma austan mýrina.
Ólafur hafði n. f. 1. aldrei lagt
frá, lieldur beðið og legið úti og
með birtu róið austur undir Minni
borg og lent ]iar þegar dagljóst
var.
Þetta segllausa skip, sem við sá-
um róa til Eyja, var því ekki Olaf
ur í Berjanesi heldur Árni á Böltk
íraum.
Allir komust hinir klaklaust til
Eyja og heim aftur, ekki man jeg
hvort þeír komu strax eða urðu
veðurteptir í Vestmannaeyjum,
vegna brims við Sandinn; það sást
á smá drang fyrir vestan Eyjarnar
hi-ort lendandi var við Sandinn
eða ekki; drangurinn var kallað-
ur „Nafar“.
Fvrsti róður allra, (sem oftast
voru unglingar) var kallaður
Maríuróður; hann var kallaður
■svo af því, að fyrsti fiskurinn sem
drengur dró, var kallaður Maríu-
fiskur. Að líkindum hefir þessi
hugsun falist bak við þetta : María
mey gefur fiskinn og sá sem dró
Jiann gaf hann þurfandi og góðri
konu.
Mikil gleði var gjöf þessi fyrir
konuna, það var þó minst fiskur-
inn, sem vanalega var ]>orskur eða
ýsa, heldur það, að hún skyldi
verða fyrir valinu, og mikið hafa
þær beðið gnð að launa- gjöfina.
Ekkert man jeg eftir mínum
Maríuróðri eða Maríufiski, en
]>etta hefir samt átt sjer stað, því
nokkuð ma-rga fiska dró jeg, og
einliver þeirra var fyrstur. Mikil
vonbrigði hefði ]>að verið, liefði
einhver dregið ufsa-, keilu, steinbít
eða háf, því að ekki mátti það eiga
sjer stað, að gefa annan fisk en
]iann fyrsta. sem dreginn var, og
var hann vanalega bundinn við
langbandið meðan á róðrinum stóð.
Það var að jeg held ófrávíkjan-
leg regla. að fenningarárið fengu
drengir að fai'a í kaupstað og sjálf
sagt hefir komið fyrir að stúlkur
færu ]iað líka. Langoftast var far-
iö til Vestmannaeyja. Jeg man eft-
ii að jeg fór þa-ngað, annars man
jeg lítið eftir ]>eirri ferð. Jeg hefi
farið með um 3—t pund af ull
(hagalagðar), ]>að hefir hlaupið
um 2 lcr. Ekki man jeg hvað jeg
keypti fyrir ]>að. Jeg man eftir
Miðbúðinni sem nefnd var í Vest-
mannaeyjum. Mjer ]>ótti hún þá
mjög falleg. Einnig man jeg eftir
grjótgörðnnum utan um kálgarð-
ana, og að þeir voru þaktir fugla-
ruðum og liákarlslengjum og
margt. af Jiessu, ef ekki alt, var
maðkað.
Ekki var iirgrannt um að það
kæmi fvrir að menn sæist- undir
görðunum vera að gæða sjer á há-
karli og brennivíni, sem talið var
herramanns matur. Verst var með
ólukku maðkinn; hann flæktist
stundum upp í karlana og hafði
hann það stundum til (að sagt
var) að skríða út aftur. Jeg st*l
]>etta ekki dýrara en jeg keypti.
Eins og áður er sagt. er leiðin
milli Austurfjallanna og Eyja 5—6
sjómílur. Það gat ]>ví auðveldlega
skeð, að þó sjór væri dauður þegar
farið var af stnð frá Vestmauna-
eyjum. að eftir 6 klst. róður hefði
brimað og kannske svo að ólend
andi væri, og í þetta sinn, ]>egar
upp að Sandi ltom þótti ekki lend-
andi. Jeg var með Olafi í Berja-
nesi. Það vorn þrjú önnnr skip á
ferðinni, Árni á Bökkunum, Jóuas
í Drangshlíð og Þórður á Raufar-
felli. Ilann lenti nokkru utar og
fjekk mjög slæma lendingu, . og
það að alt. gekk slysalaust var sagt
að þakka mönnunum sem fóru upp
með böndin, koliuband og hnútu-
band. Voru það Einar í Varnia-
hlíð og Halldór Jón á Raufarfelli.
Við lágum fyrir utan, Árni á
Bökkunum kom til okkar og talaði
við Ólaf um hvort honum sýndist
ekki ráð að fara þangað sem Þórð-
ur lenti, þar átti að vera gott hlið.
Ólafur kvaðst liggja kyr þangað
til að fjelli að, „og svo lendi jeg
hjer“, og það varð, og alt fór vel.
Ólafur var talinn mesti snillingur
við brimsjó. Hinir tveir, Árni og
Jóna-s. lentu líka á sama laginu.
Árni slapi> vel, en Jónas varð
heldur seinn og fjekk dálitla kæfu
sem kallað var.
Á vetrarvertíðinni hjeldu sumir
úti skipum sinum heima við Sand-
inn, en aðrir hjeldu þeim úti í Vest
mannaeyjum, og svo voru nokkrir
sem rjeru á Vestmannaeyjaskip-
um. Það var vanalegast að þeir
fengju sjer sjerstakt skip, að fara
á til Eyjanna, Ijetu það bíða í
Eyjum, fóru svo upp á því í ver-
tíðarlokin og hjeldu því iiti vor-
vertíðina við Sandinn, og það var
greiðslan á skipsláninu. að jeg
held.
Framh.
Ritstjóri: Hvað fenguð þjer svo
upp úr ráðherranum?
Blaðamaður: Ekkert.
Ritst jóri: Skrifið þjer svona
einn dálk um ]>að í blaðið á
morgun.