Lesbók Morgunblaðsins - 09.08.1936, Blaðsíða 3

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
251
urinn við í hendi manns. En menn
eru mismunandi móttækilegir fyrir
jarðgeisla, og þess vegna kippist
óskakvisturinn ekki við í allra
höndum.
Fyrir 4000 árum var í Kína sá
keisari, sem hjet Kvang Hsu. Það
er til mynd af honum þar sem
hann heldur á óskakvisti og hans
er ennþá minst fyrir þá blessun,
sem hann færði þjóð sinni með
þessum óskakvisti. Hann innleiddi
þá reglu, sem enn er haldin í Kína,
að leita uppi góða bústaði með
óskakvisti. Ef kvisturinn kippist
við í höndinn manns, þá eru þar
„illir andar“ undir niðri, og þar má
ekki byggja. Þetta, sem Kínverjar
kaba illa anda, er efalaust jarð-
geislar, sem hafa skaðleg áhrif á
heilsu manna. Árangurinn af vali
bústaða í Kína má sjá á nokkrum
tölum. í Evrópulöndum er hæsta
tala krabbameinssjriklinga 130 á
hver 100.000 íbiia, en sú lægsta 45.
í Bandaríkjunum er talan um 100.
En í Kína er tala karbbameins-
sjúklinga ekki nema 15 af hverjum
100.000 íbúa, og er það sú lægsta
hlutfallstala um þennan sjúkdóm,
sem þekkist í heimi. Kínverjum
hefir tekist að miklu^ leyti að kom-
ast hjá áhrifum hinna „ibu anda“.
En á oss herja þeir enn með fullum
krafti. Er það menning vor, sem
leyfir þeim það? Mjer er spurn.
Lítill misskilningur.
Frú H. hafði fengið nýja vinnu-
konu, unga og laglega stúlku, sem
hafði gaman af því að halda sjer
til.
Einu sinni heldu H.-hjónin veislu
og stúlkan átti að ganga um beina.
Hún fór þá í svartan silkikjól,
setti upp hvítan „kappa“ og hvíta
svbntu, þrjvi armbönd og ótelj-
andi hringa.
Þegar frúin sá hana svona stáss-
lega brá henni í brivn.
— Yðar vegna, Anna, vil jeg
benda yður á það að þjer ættuð
ekki að vera með þessa hringa á
meðan þjer gangið um beina.
Onnu varð fyrst orðfall af undr-
un en svo brosti hún og sagði:
— Það gerir ekkert til, frú, þeir
eru ekki ekta. En þakka yður samt
kærlega fyrir viðvörunina.
HRINGFERÐ
FERÐAFJELAGSINS
III.
í -1LAMPANDI sólskin fylgdi
oss upp úr Reyðarfirði
snemma morguns, upp á Fagra-
dalsbraut. Þar er nú ágætur vegur,
harður og fastur, en á kafla lagð-
ur tæpt á hengiflugi og gilbrúnum.
Á ystu nöfum, þar sem hættulegast
er, eru steinar settir á vegbriin þá,
er að gljúfrum vita.
Nú er Fagradalsvegurinn hættu-
laus með öllu, en fyrst þegar menn
brutust þar yfir á bílurn var hann
ekki „lambið að leika sjer við“.
Ekki veit jeg af hverju Fagra-
dalur ber nafn, en það nafn er
frá tandnámstíð. Glæsileg er þó
innreiðin þar, fyrst snarbrött fjöll
á vinstri hönd og hrynjandi fossar
eftir bergskriðum, stöllum og milli
grasi gróinna hvamma, ofan snar-
brattar hlíðar, sem menn svimiar
að horfa á, og hverfa fossarnir í
sótsvört og hrikaleg gljúfur langt
niðri fyrir fótum manns. Yegurinn
liggur tæpt á brúninyi, maður
horfir ofan í gíngolandi, sundur-
sprungin klettaklungur seiðandi,
heillandi.
Þar eru fallegir fossar, hver við
hliðina á öðrum, og er það ekki
einsdæmi að sjá þar í einni berg-
vatnsá, sem steypir sjer niður fjall-
ið, tíu fallega fossa í röð hvern
upp af öðrum. — Þeir þyrlast
niður í gilið — og langt, langt
fyrir neð'an veginn, sem ekið er
eftir, sjer inaður oft þetta fossavatn
safnast saman í gljúfri, með hring-
iðum og boðaföllum. Og þetta er
seiður. — Það er eins og hyldýpið
og fossniðurinn stiklandi ofan úr
háfjalli, dragi menn til sín með
ómótstæðilegu afli, svo að mann
langar helst að kasta sjer í faðm
gljúfurvættanna. Þetfca hafa menn
á Austfjörðum fundið áður, því
að þaðan er þjóðsagan um prest-
ana í Mjóafirði.
SVO segir í gömlum sögnum
að upp frá botnum Eskifjarð-
ar og Reyðarfjarðar sje ýmsir vegir
um skörð í fjallgarðinum en háir
fjallahryggir á milli. Eru þar helst-
ir vegir Eskifjarðarheiði, Fagradal-
ur og Þórdalsheiði. í fornöld voru
taldar 17 dagleiðir fyrir ríðandi
mann þaðan suður á Þingvöll. Þó
mátti fai’a þetta á skemri tíma, eins
og segir í Hrafnkelssögu, þegar
Sámur fór suður fjöll. En nú ætl-
uðum vjer að þeysa 17 dagleiðirnar
á bílum, fara marga útúrkróka, og
vera þó mörgum sinnum fljótari í
ferðum heldur en alþingismenn áð-
ur. —
AÐ varð undir eins „býsna
kátt í bílunum" þegar lagt
var á stað frá Reyðarfirði. Sól var
úti, 'sól var inni og vorhugur í
öllum. Út um gluggana á fremsta
bílnum komu veifandi hendur um
leið og hann rann á stað, og glað-
værar raddir bergmáluðu í blámóðu
fjallanna: „Sæl, sæl, sæl!“ Og svo
gall við ekta Suðurnesjarödd:
„Eigu vi ikki a bira heilsu ukka
tel Reykjavíkur ?“
Hlátur! Veifað meira, kallað og
hrópað, því að hinir bílarnir ljetu
ekki standa á sjer, og ekki heldur
fólkið í þeim. Og svo var byrjað
toð syngja. Það voru sungin öll
skemtileg lög og ljóð, sem vakna
við gleði í hugskoti rúmlega hálfs
hundrað sálna. Þarna fljettuðust
saman við óm fossanna gleðisöngv-
ar, ættjarðarljóð, ástavísur, keskn-
isvísur, drykkjusöngvar og fleira.
„Sumt var gaman, sumt var þarft,
um sumt vjer ekki tölum“. En
því mótmæli jeg, ef nokkur vill
halda því fram, að ekki hafi verið
gætt fylstu siðsemi. Og það sjest
best á því, að einum Austfirðing
fanst ekki nógur kraftur í söng og
ljóðum vorum, og benti hann oss
þá á þessa vísu: