Lesbók Morgunblaðsins - 21.05.1939, Page 4

15G
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Mias -- ógleymanleg mynd
I—T yrir nokkrum árum las jeg
* í vikublaðinu „Hjemmet“
frásögn um Nias, eyland langt
suður í heimi, þar sem skýrt var
frá furðulegum siðum og hátt-
um eyjaskeggja. Meðal annars
var þar sagt frá, að Nias-búar,
sem væru mjög litlir vexti, væri
það leikur einn að stökkva yfir
grjótgarða, 2 m. á hæð eða
meira. — Þessari frásögn, svo
ótrúleg, sem mjer virtist hún þá,
skaut aftur upp í huga mjer, er
jeg , hitteðfyrra var í siglingu
umhverfis hnöttinn sem starfs-
maður á skemtiferðaskipinu
„Stella Polaris“, en við áttum að
koma við á Nias. — Það sem
hjer fer á eftir er þáttur úr
dagbók minni, og er fyrri kafli
hans skrifaður um leið og við er-
um að fara frá Sumatra, en það-
an er örskamt til Nias, en hinn
síðari eftir að við ljetum í haf
frá Nias.
Við erum að fara frá borginni
Sibolga á Sumatra. Sólin er að
ganga til viðar og fegurra sól-
setur hefi jeg aldrei sjeð. Eng-
inn málari, hvorki Rembrandt,
iNIichelangelo, Tizian eða Gaug-
uin hefði megnað að gefa litum
sínum líf til að lýsa þeim litum
og litbrigðum, sem sólin, þessi
undursamlega uppspretta alls
lífs, varpaði á kvöldhimininn.
Stundum var himininn eins og
blossandi bál, maður fjekk glýju
í augun af að stara á þetta lit-
haf, purpurarautt, blóðrautt,
logagjdt og grænleitt, öllu ægði
saman. Og önnur litbrigði, sem
jeg kann ekki að nefna,komu og
fóru á víxl. Og úti við sjóndeild-
arhringinn tóku skýin á sig hin-
ar ferlegustu kynjamyndir.
Þar var stórt hafskip. Mjer
fanst jeg sjá greinilega fjóra
í’eykháfa og stjórnpallinn og
langan hvítan skipsskrokkinn og
á öðrum stað voru ský, sem
mintu mig svo mjög á Palm
Beach á Florida-strönd, þar sem
skýjakljúfar Miami-borgar
báru skýrt við heiðbláan himin-
HÖfundurinn og Niasbúinn .(Hit-
inn fer illa með buxnabrotin!)
inn. Sum voru há og mjó, sum
ferstrend, en þau voru ekki ems
og venjulega með mjúkum, bogn
um línum. Nei, það var eins og
borg í álögum sem jeg sá þarna
í skini hinnar hnignandi sólar.
— Að baki okkar var Sumatra,
dimm og ógnandi með hinum
þögla, drungalega frumskógi sín
um, en framundan var ljósadýrð.
Annar og vingjarnlegri heimur
en sá sem nú var að baki oss.
•— Svo fjell nóttin á, eins og
einhverri töfravoð hefði skyndi-
lega verið varpað yfir alt ljós.
1 hitabeltinu eru engin ljósa-
skifti, ekkert rökkur, myrkrið
fellur á án nokkurs bils milli
ljóss og skugga. — Hitabeltis-
nóttin er undarleg, þetta silki-
mjúka, hlýja myrkur er svo ó-
líkt því sem við eigum að venj-
ast. Ekkert heyrist nema suð
skordýranna í skóginum og
mjúkt hljóð dýra, sem læðast
milli kokos-pálmanna.
Hin megna og svæfandi angan
af Hibiscus- og Oleanderblómun-
um berast að vitum manns bor-
in af hægri næturgolunni. Manni
finst maður heyra hvísl í krón-
um trjánna, er hægur andvarinn
bærir boli trjánna. Og uppi yfir
hinum dimma, þögla skógi hvelf
ist hitabeltishimininn. Þar uppi
ljómar Suðurkrossinn sem er
jafneinkennandi fyrir suðurhvolf
ið, og Karlsvagninn fyrir norður-
hvolfið, alt er stjörnum stráð,
þær lýsa hver í kapp við aðra og
himininn virðist enn fjarlægari
og óendanlegri.
En „Stella“ heldur áfram, leið
in liggur til Nias, sem í ferða-
lýsingunni ensku er kölluð „An
unforgettable picture of a for-
gotten world“. (Ógleymanleg
mynd af gleymdum heimi).
Nias er, eins og áður er sagt,
smáeyja. Hún er um 120
km. að lengt og 45 km. á breidd
og þjettbýl. Eyjarskeggjar voru
til skamrhs tíma með öllu ósnortn
ir Evrópumenningu, þrælahald
o gmannát tíðkaðist og menn
prýddu híbýli sín með höfuð-
skeljum fallinna óvina. En Hol-
lendingar hafa, hjer sem annars-
staðar, gengið ötullega fram í að
menta eyjarskeggja og gera land
ið örugt fyrir ferðamenn og orð-
ið mjög ágengt, enda kemur tals
vert af fevðamönnum þangað á
ári hverju. —
Það var i dögun hinn 23. mars
1937 að „Stella“ varpaði akker-
um utan við Telok Dalam, aðal-
borg eða þorp eyjunnar, því haf
skipabryggja er þar engin.
Ströndin er vaxin pálmatrjám
alveg niður í flæðarmál og öll
virtist eyjan vaxin þjettum frum
skógi. Svo voru farþegar okkar
fluttir til lands á bátum og kom-
ið fyrir í nokkrum bifreiðum
sem þa rvoru til taks. Þær voru
hrörlegar mjög, og virtust vera
af ljettasta skeiði og sjálfsagt
nýtir gripir fyrir 15 árum. Virt-
ist mjer við fyrstu sýn mjög
vafasamt hvoi’t við kæmumst á
leiðarenda í þessum farartækj-
um, en förinni var heitið til
þorps, sem var góðan spöl uppi
í fjöllum og ber hið einkennilega
nafn Bawamataluwo, en þar
áttu innfæddir menn að sýna
hástökkið fræga og stríðsdansa.
Alt gekk samt vel. Náttúru-
fegurð var dásamleg, það glitti
á fagurblátt hafið milli pálm-