Lesbók Morgunblaðsins - 23.07.1939, Síða 5

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
223
höfðingjar væru að mætast!
Nú var ekkert vonleysi eða
neinn sorgarblær yfir hljómlist-
inni. Og skildingunum rigndi eins
fljótt og hinn gat gripið.
Það er ótrúlegt hvað sterk bönd
geta tengst milli manna, sem eng-
in deili geta vitað hverir á öðr-
um. En það var ekki um að vill-
ast, hjer voru sterk bönd tengd,
lífgandi og vekjandi straumar
geugu á milli, tónarnir upp og
skildingarnir niður.
Eftir dálitla stund veifuðum við
til þeirra. Þeir hættu. Kvöddu ineð
virktum. Bjuggust til brottferðar
og hurfu eins og örskot niður eftir
götunni.
Næsta kvöld vorum við komin
til Granada. Það var þreytandi
ferð. Við vorum komin í gisti-
hús þar við aðal torgið. Útsýnið
er mikið og fagnrt, alla leið upp
til Mulaliacen, hæsta tinds í Ev-
rópu utan Alpafjalla. Asnarnir
rumdu á torgiim og umferðin
glamraði.
Þá var alt í einu eins og leiftri
slægi niður milli okkar. Klukkan
var 9. „Nú eru vinir okkar í Se-
villa vafalaust að hefja tónleik-
ana fyrir utan Lion d’or!“ Það
hafa vafalaust verið fjarhrif, svo
skyndilega og óvænt kom þetta
upp í huga okkar.
Við gengum út á svalirnar. Þar
skarkaði í vögnum og asnar
rumdu. En engir ldjóðfæraleikar-
ar voru þar.
Og engum skildingum liefir
ringt niður af svölunum á Lion
d ’or.
★
Það var orðið dimt og ljósin
voru kveikt í landi. Það var eins
og ljósin kæmu út úr klettinum
sjálfum. Húsin eru svo samlit.
Næstum því eins og sæi í elds-
glæður uudir öllu bákninu. Haldið
var \it flóann og fyrir Evrope
Point, en síðan var stefnan tekin
á Cap Gata. Veðrið var gott en
svalt.
Sunnudagur 4. júní.
Viðburðalítill dagur, en fagur og
notalegur. Nokkur ský eru fyrir
sólu, svo að hitiun er mjög í hófi.
En hitt er lakara að þokan byrgir
að mestu landsýn til fjallanna.
Þegar líður á daginn og við nálg-
umst Sierra Nevada fara þó fjöll-
in að standa upp úr, eða eggjarn-
ar. Og svo sjest ströndin líka og
sólskin yfir öllu.
Alt í einu sjáuin við fjallsbrúu,
ótrúlega hátt upp. Við hjeldum
fyrst að það væn dökk skýjarák.
En það var ekki. Það var fjall.
Þokan greiddist meira í sundur,
og nú sáum við tindinn sjálfan í
móðu. Það var ekki um að villast.
hjer var sjálfur Mulahacen, mikill
um sig og herðibreiður. Hann
horfði yfir öll ský og alla þoku-
bakka og skygndist eftir Afríku-
ströndinni í fjarska. Mjer fanst
jeg næstum því kaunast við hann
frá 1934. En þá sáum við hann úr
hótelglugganum okkar í Granada
og ekki líkt því eins háan, því að
þá vorum við sjálf komin hálfa
leið upp til hans. En hjeðan, neð-
an af sjónum, var hann stórkost-
legur í sinni fjarlægu tign. Hann
fylgdi okkur fram undir kvöld.
Síðast sáum við Rollands-borðið,
fjallhöfða einn. Vitinn þar fyrir
framan var það síðasta sem við
sáum af Spáni áður en við fórum
að sofa.
Fulton snýr nú stefni beint til
Genúa.
Mánudagur 5. júní.
Þegar jeg kom upp í morgun
(og jeg tek það fram, að jeg kem
oftast allsnemma upp á þilfar, þótt
út af gæti brugðið) var síðasti
höfði Spánar að hverfa, en það er
Cap Palo fyrir norðan Cartagena.
Þetta var þá Fulton búin að
bera okkur frá því á miðvikudag-
inn var, er við sáum fyrst Cap
Villano á norðvesturhorni Spánar
Nú var suðausturhorn hans að
hverfa eftir 5 daga harða viður-
eign, eða rjettara sagt eftir 5 daga
góða sambúð. — Blessaður og sæll
Spánn minn, og líði þjer ætíð vel!
I dag er öll skýjaslæða á brott
rekin og sólin hellir flóði sínu
vfir okkur beina leið af himnum
ofan. Það liggur við að jeg sje
ekki maður til þess að taka A'ið
öllum þessum gæðuin. En jeg
reyni samt að bera mig manna-
lega, sit á þilfari og les Kon-
ungabækurnar. Það er einhver
mesta hryðjuverkasaga, sem jeg
hef lesið, næst sögunni af Villifer
frækna. En sá er munurinn að
Villifer og haiis nótar drápu
menn af eigin geðvonsku og ímynd
uðu hreystihugsjón, en konungar
ísraels gerðu það að beinni skip-
an Jahve. Sagan af Jehú er ægi-
legasta dæmið. Hann gerir, að
beinu boði Jahve, uppreisn móti
konungi sínum. Byrjar á því að
drepa hann með eigin liendi. Þá
drepur liann og Ahasja Júða-
konung, af því að hann var þar
staddur í heimsckn. Þá lét hann
henda konungsmóðurinni út um
glugga, svo að hún beið bana. Og
svo gleymdist að jarða hana þang
að til ekkert var eftir af henni
nema hauskúpan og fætur og hend
ur. Hitt liöfðu bundar jetið! —
Næst ljet hann slátra í einu sjö-
tíu sonum Akals og þóttist helst
livergi nærri komið liafa. — Rjett
á eftir inætti hann bræðrum
Ahasja Júðakonungs, sein liann
var nýbúinn að drepa. Þeir voru
á friðsamlegu ferðalagi að heim-
sækja móður sína og komu Jehú
ekkert við. Eu honum þótti viss-
ara að láta slátra þeim. Þeir voru
42. Þá brá hann sjer til og ljet
drepa alt, sem eftir var af ætt-
mönnum Akabs . samkvæmt orði
Jahve, því er hann liafði talað til
Elia“. — Þá safnaði liann saman,
undir yfirskini vináttu, öllum
Baalsprestum og Baalsdýrkendum,
svo að musterið varð fult endanna
milli. Þegar öllu þessu var vel fyr-
ir komið, Ijet Jehú hermenn ganga
á röðina og drepa hvern einasta
mann, sem þar var inni og kasta
búkunum út. „Þannig útrýmdi
Jehú allri Baalsdýrkun í Israel“.
En í Suðurríkinu, Júðaríki, sat
nú konungsmóðirin, Atalía. Húii
liefir víst verið í sárum eftir lát
föður og móður, og svo eftir dráp
Ahasja konungs, sonar hennar og
42 bræðra hans. En livað segir
ritningin: „En er Atalía móðir
Ahasja sá, að sonur hennar-var
dauður, fór hún til og drap alla
konuugsættina“. Þau höfðu átt að
taka saman, Jehú og Atalía!
Hvílík regin fjarlægð er ekki
frá þessu til Jesú Krists! Jeg held
að áhugiun á þvi að geyma verð-
mæti gamla testamentisins — og
þau eru mikil og stórfengleg —