Lesbók Morgunblaðsins - 09.03.1941, Side 3

LESBOK morgunblaðsins
I
83
hræða. Hún var hvorki púðruð
eða máluð, hár hennar var ó-
greitt og hún var með óhreinar
neglur.
Tíu dögum síðar sá jeg hana
aftur á annari tískusýningu. Hún
var vitanlega altof feit ennþá, en
nú var hún mjög þokkalega klædd,
hárið var vel greitt, hún var púðr-
uð og máluð og hendur hennar vel
hirtar. „Nú“, hugsaði jeg með
mjer, „það er eins gott að gæta
sín fyrir Parísarborg".
★
}eg get ekki að því gert, að jeg
held, að Hitler hafi orðið á
stór skyssa, er hann ákvað að láta
svona mikið af hermönnum sínum
dvelja í París, jafnvel þó ekki sje
nema í stuttan tíma. Þrátt fyrir
matvælaskömtun, loftvarna-
myrkvun og önnur óþægindi verð
ur ekki hjá því komist að her-
mennirnir sjái, hve daglegt líf er
öðruvísi í Þýskalandi en í landi,
sem nýlega var frjálst. Þar sem
jeg tala þýsku kom það oft fyrir,
að jeg bauð fram aðstoð mína við
að túlka fyrir hermenn, sem voru
í vandræðum með málið. Oft varð
hjálp mín í þessu efni til þess, að
jeg gaf mig á tal við þýsku her-
mennina. Venjulegast höfðu þeir
orð á því, hve þeim þætti landið
fallegt, hve borgin væri unaðsleg,
hve þeim þætti fólkið frjálslegt,
þrátt fyrir ósigur sinn, hve þreytt-
ir þeir sjálfir væru orðnir á ó-
friðnum og hve þá væri farið að
langa til að komast heim til sín.
Einn þeirra sagði:
„Já, jeg veit að þið Frakkar
hafið beðið ósigur. En þið þurfið
að minsta kosti ekki að berjast
lengur. Sjáið okkur. Nú verðum
við að berjast við Breta. Síðan
við Ameríkumenn. Foringinn okk-
ar hlýtur að vera orðinn brjálað-
ur. Því getur hann ekki verið á-
nægður með það, sem hann hefir
þegar gert?“
Annar sagði:
„Jafnvel í ósigrinum eruð þið
frjálsari en við. Við getum ekki
sagt okkar skoðun opinberlega“.
Jeg er viss um, að í lok ársins
1940 er herinn mjög breyttur í
anda frá því sem hann var í byrj-
un ársins.
Man jeg kvöld er sólin seig í æginn,
úr síðstu geislum óf hún töfrahjúp.
Kvöldsins móða breiddist yfir bæinn.
Ei bærðist lauf, og þögnin.var svo djúp.
Af Öskjuhlíð var unaður að líta
Esjuna með húfu mjallahvíta.
— Engey, Viðey eins og þernur stóðu,
albúnar að vinna skylduverk,
bárurnar með gáska að þeim óðu.
— Efferseyjan klædd í skarlatsserk.
— Reykjavík því lutu þær með lotning,
í landi stóð hin tígulega drotning.
Land og hafið kystust löngum kossi,
kveðjan átti að merkja „Góða nótt“.
Þegar kvöldsins sólar síðsti blossi
seig að unni, stilt og undurhljótt,
himinn grjet, en borgin unga brosti,
því blómin hennar kvaldi langur þorsti.
Svo beið hún hljóð og brosti gegnum tárin.
hún beið uns sólin kæmi á ný með yl.
Hún fegri er sem fleiri líða árin.
Um framtíð hennar veit þó enginn skil.
En eitt er víst, að drauma hana dreymir
og drauma sína vandlega hún geymir.
★
Þú borgin kær, nú byrjar annar þáttur,
þitt bros er ekki frjálst sem áður fyr,
á ásýnd þinni er einhver raunadráttur
og áform þín til dáða standa kyr.
Hjartað unga berst svo ótt í barmi.
Þú búa hlýtur yfir þungum harmi.
Þjóðin öll, hún lýtur sömu lögum
og líðan þín er hennar, fagra borg.
Því ísland það er eins og fyr á dögum,
ýmist býr und gleði eða sorg.
Aldrei fyrnist Drottins dýrðar kraftur,
sá dagur kemur þegar birtir aftur.
Höfuðborg, því höfði skaltu lyfta,
þitt hefta frélsi enginn þora kann.
Það þroskast alt, sem þarf að aga og tyfta,
það er nauðsyn fyrir sjerhvern mann.
Og einstaklingar byggja upp heilar borgir.
Ei bugast lát við þessar nýju sorgir.
HUGRÚN.