Lesbók Morgunblaðsins - 04.05.1941, Side 3

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
155
vopni spjót sitt. Nautið lætur nú
ekki á sjer standa, rennir sjer
beint á síðu eða kvið hestsins.
„Piccadorinn“ stingur nú í nautið
með spjóti sínu, en nær sjaldan
að særa það mikið nje bægja því
verulega frá að stanga kvið hests-
ins. Nautið hefir hinsvegar í flest-
um tilfellum sært hestinn mikið
og oft til ólífis. Er hann þá skot-
inn strax og dreginn út af vell-
inum.
Að jafnaði koma tveir riddarar
til viðureignar við hvert naut. En
afl nautsins má nokkuð marka á
því, að oft varpar það bæði hesti
og manni upp á hina meterháu
girðingu.
„Banderillo“.
Leikstjórinn gefur nú aftur
merki og riddar^rnir fara út, en
enn kemur hinn svo nefndi
„Banderillero“, og er nautaats-
maður þessi aðeins vopnaður tveim
örvum. Gengur hann nú fram á
miðjan völlinn, með ‘sína ör í
hvorri hendi, lyftir sjer á tá og
bandar og veifar með örvunum,
þar til nautið sjer hann og hleyp-
ur stfrax beint á hann. Maðurinn
er hinn rólegasti þar til horn
nautsins eru um það bil að ná til
hans, þá víkur hann sjer til hlið-
ar, fljótur sem elding, og rekur
um leið örvarnar í herðar nauts-
ins, og standa þær þar teinrjett-
ar. Nautið tryllist nú af reiði og
sársauka og reynir að hrista örv-
arnar af sjer. En þær sitja hinar
föstustu, enda þannig gerðar i
oddinn. Þessi þáttur er endurtek-
inn 2—3 sinnum, þar til leikstjór-
anum þykir nautið nægilega sært
og trylt, til þess að nú megi hefj-
ast lokaþátturinn. Áhorfendurnir
hafa eiginlega verið að bíða eftir
þessum þætti. Hitt var alt eins-
konar forleikur. Nú byrjar fyrst
einvígið milli mannsins og nauts-
ins. Þar er veslings nautinu engr-
ar undankomu auðið. Það kann
að vera, að því takist að drepa
manninn, en það getur aldrei
forðað lífi sínu.
Lokaþátturinn.
Þess ber að gæta, að þegar hjer
er komið leiknum er nautið orðið
töluvert sært og þrevtt og yfir-
leitt af því dregið. Þó er það enn
þá öflugt og á til hina ótrúleg-
ustu spretti og fjörkippi, og aldrei
að vita, upp á hverju það tekur.
Kemur nú nautabaninn inn og
hefir nú minni dulu en áður og
blóðrauða (la capa) og heldur
henni uppi með sverði því (la Es-
pada), er hann drepur nautið
með. Leikur hann sjer nú um
stund með nautið, á mjög svipað-
an hátt og í byrjun leiksins, legst
á hnje fyrir framan nautið og tek-
ur á móti árásum þess með ýms-
um hætti; sýnir yfirleitt hið full-
komna vald sitt yfir grimd þess
og blóðþorsta. Alt á þetta eigin-
lega að vera til að koma nautinu
í „dauðastellingu", að fá það til
að standa með framfæturna sam-
an og grafkyrt (hálf dáleitt virð-
ist manni), svo að „matadorinn"
geti rólega dregið korða sinn und-
an rauðu dulunni, gengið hægt
beint framan að nautinu, hafið
sverðið á loft, lyft sjer á tá, mið-
að og svo með heljar afli rekið
það milli herðablaða nautsins
beint í hjarta þess (og menn at»
hugi: til þess að hinn smávaxni
Spánverji geti fylgt stungunni
eftir, þarf hann að beygja sig svo
langt fram yfir hið gríðarstóra
naut, að horn þess nærri því
snerta brjóst hans.). Tryllist nú
nautið, en nautabaninn víkur sjer
undan á broti úr sekúndu og
nautið missir af honum. Ef nú vel
hefir hepnast, þá byrjar nautið
von bráðar að riða á fótunum af
blóðmissi og legst brátt niður og
er þá komið og flýtt fyrir dauða
þess með rýtingsstungu í mænu
þess (coup la grace). Hinsvegar
kemur það oft fyrir, að nauta-
bananum hefir mishepnast og tek-
ur hann sjer þá nýtt sverð (oft
hefir þá nautið hrist hið fyrra af
sjer, sem þá ekki hefir farið al-
veg á rjettan stað eða ekki nógu
djúpt) og reynir aftur, þar til
stungan hepnast.
Hafi nautabananum vel tekist,
láta áhorfendur óspart í ljós vel-
þóknun sína, kasta höttum sínum
og jafnvel vínbelgjum niður til
hans, en „matadorinn“ gengur
sigri hyósandi heilan hring og
þakkar. Ef nú fólki finst frammi-
staða hans hafa verið sjerstök, þá
tekur það upp vasaklúta sína og
veifar þeim í áttina til leikstjór-
ans, sem þýðir að það krefst þess,
að nautabaninn fái eyra nautsins
fyrir frammistöðuna, og eftir að
leikstjóri hefir samþykt, og eyra
nautsins skorið af og honum af-
hent þegar á staðnum, getur það
komið fyrir, að áfram haldi þess-
ar vasaklútaveifingar og fær hann
þá bæði eyru nautsins, hærra er
Framh, á bls. 160.