Lesbók Morgunblaðsins - 23.11.1941, Blaðsíða 5

LESBÓK M0RGUNBLAÐSIN8
í
397
Mennirnir, sem stjórna Bretiandi
í stríðsstjórninni bresku eru 21 ráðherra. Mynd þessi var tekin í garðinum í Dcwning Street 10,
bústað forsætisráðherra Breta. Fremri röð (talið frá vinstri): Mr. Bevin, Beaverbrook lávarður, Mr.
Eden, Mr. Attlee, Mr. Churchill, Sir John Anderson, Mr. Greenwood, Sir Kingsley H'ood. Aftari röð
(frá vinstri): Sir Edward Bridges, Sir Charles Portal, Sir Archibald Sinclair, Sir Dudley Pound, Mr.
Alexander, Cranborne lávarður, Mr. Morrison, Moyne lávarður, Capt. Margesson, Mr. Branden Brac-
ken, Sir John Dill hershöfðingi, Sir H. Ismay hershöfðingi og Sir Alexander Cadogan.
að fara aftur til gistihússins og
sjá hvað Hartin vinur hefðist að.
Jeg kom að Hartin, heldur föl
um ásýndum, þar sem hánn stóð í
anddyrinu. Hafði hann lieyrt
frjettirnar ?“ Jeg er nú hræddur
um það, Thige. Það er úti um
okkur, laxmaður“, sagði Hartin.
Við ákváðum að fá okkur drvkk.
★
Við fórum inn á drvkkjustof-
una og það var þar, sem við
höfðum nærri gert skekkju, sem
hefði getað kostað okkur töluvert.
Við hliðina á okkur var maður
einn mjög sólbrendur í andliti.
Hann var í fötum eins og enskir
ferðamenn nota mikið og hjeldum
við að hann væri Englendingur.
Jeg hvíslaði að Hartin, að kanske
væri þetta maður frá breska ræð
ismanninum. sem gæti hjálpað
okkur.
Við hjeldum að hann hlyti að
vera breskur, vegna þess að treyj-
an hans var þannig í laginu, að
enginn nema Englendingur ga'
verið í slíkri trejrju.
Jeg veit ekki, hvers vegna við
snerum okkur ekki að manninum
og ávörpuðum hann, en Hartin
sagði: „Við skulum spyrja ein
hvern hver hann sje fyrst“.
Hartin fór út í íordyrið og kom
að vörmu spori aftur. „Fyrir alla
guðs muni talaðu ekki við þennan
manu, Thige“, hvíslaði hann að
mjer. „Hann er Þjóðverji. Þeir
sögðu mjer að hann væri einn af
vfirmönnum Þjóðverja hjer í
Oslo og hann hefir verið að flækj-
ast hjer á gistihúsinu allan morg-
uninn. Við skulum fara hjeðan".
Við læddumst út úr drykkju-
stofunni. í setustofunni hjeldum
við hvíslfund. Við ákváðum að
halda til breslta konsúlatsins, en
við komumst að því að það var
ekki til neins, þar sem starfsfólkið
var alt farið úr bænum. Síðasta
von okkar var að leita hælis í
sendisveitarbústað hlutlauss ríkis.
Við ljetum sækja farangur okk
ar npp á herbergin og gerðum ráð
stafanir til að lialda burt. Um það
leyti, sem við vorum að fara út
*um snælduhurðina á aðalgang:
gistihússins. kom hótelþjónn og
sagði við okkur eins og af tilvilj-
un: ,,Jeg myndi ekki ráðleggja
ykkur, herrar mínir, að fara þessa
leið út. Þjóðverjar eru að ganga
eftir strætinu". Nú þótti okkur
nóg komið. Við spurðum manninn
hvað við ættum að gera. „Skiljið
farangur ykkar eftir lijer“, sagði
hann. „Þessi maður þarna fylgir
vkkur. Farið út bakdyramegin,
eltið manninn og segið ekki eitt
einasta enskt orð. Þetta fer alt
vel“.
Við þökkuðum fyrir okkur.
læddumst út um bakdyrnar út á
götu og gengum á eftir leiðsögu-
manni okkar. Það var þá, sem við
gengum beint í fangið á Þjóð-
verjum.
Hópur þeirra var að koma upp
aðalgötuna á móti oltkur. Á undan
þeim var ríðandi norskur lög-
regluþjónn. Hartiu og jeg stóðum
þarna undrandi á gangstjettinni
og horfðum á þá ganga framhjá
Þeir voru vel vopnaðir, með vjel-
byssur og báru þunga kassa með
skotfærum. Á eftir þeim komu
vörubílar hlaðnir útbúnaði alls-
konar. svo sem leðurstígvjelum,
yfirfrökkum og skotfærakössum.
íbúar Osloborgar, sem höfðu
haldið sig innanhúss um inorgun-
inn, á meðan loftárásirnar stóðu
yfir, voru nú að tínast út á göt-
una, hissa og ráðviltir. Það var
enginn mótþrói sýndur. Jeg tók
eftir vjelbvssuhreiðri neðar í stræt
inu, eu það var enginn maður við
það. Norskir hermenn voru dreifð-
ir inn um mannfjöldann og gláptu