Lesbók Morgunblaðsins - 08.11.1942, Blaðsíða 8

352
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
gáleysislega Gideon fer mað pen-
ingana sína.
Katrín byrjaði að leita á gólf-
inu. — Okkur ber að finna seðil-
inn, sagði hún. — Gideon kynni
annars að halda að við hefðum
stolið honum.
Lew ypti öxlum óþolinmóður.
— Vertu ekki að þessu Katrín
María. Það er þýðingarlaust,
vegna þess að jeg er með seðilinn
á mjer. Mjer datt í hug að hanu
kynni að koma sjer vel. En ef
þjer er það móti skapi, skal jeg
láta hann á sinn stað aftur.
Hann var að þreifa eftir vesk-
inu sínu, þegar honum varð litið
á andlit Katrínar Maríu. Augu
hennar voru galopin af skelfingu.
— En — en það er óheiðarlegt,
hrópaði hún. Lew! Þú hefir tæp-
lega ætlað þjer að stela peningun-
um?
Lew þreif í handlegg hennar.
— Láttu ekki eins og hver annar
rómantískur stelpubjálfi, sagði
hann. — Fyrst þú lætur svona
dettur mjer ekki í hug að skila
honum. Komdu nú.
Katrín María starði á hann
góða stund, náföl af undrun og
skelfingu. Síðan sleit hún sig af
honum og þreif töskuna úr hendi
hans. — Jeg vildi óska að jeg
ætti aldrei eftir að sjá þig fram-
ar. Farðu hjeðan út samstundis.
Lew Bishop horfði hissa og
reiður á hana.
— Áfram með þig. Út, æpti
Katrín María og staþpaði niður
fætinum.
Hann gekk í áttina til dyranna.
— Með ánægju Katrín María,
sagði hann um leið og hann fór
út úr dyrunum.
★
Þegar Gideon kom heim tveim-
ur klukkustundum síðar fann hann
Katrínu Maríu liggja hágrátandi
í hnipri á legubekknum í bóka-
herberginu. Hann settist hjá
henni og klappaði á öxl hennar.
— Tókstu þetta svona nærri
þjer?
Hún settist upp og saug upp í
nefið. — Ö, Gid, sagði hún. — Jeg
er svo mikill bjálfi.
— Það klæðir þig vel að gráta,
sagði hann og horfði gagnrýnandi
á hana. — Þú ættir að gera það
sem oftast, Kata Maja.
Hún horfði tortryggnislega á
hann. — Þú hefir ekki spurt mig
hversvegna ?
Hann tók hana í fang sjer og
ruggaði henni fram og aftur eins
og smákrakka.
— Stakk ástvinurinn af með
peningana og skildi þig eftir“,
spurði hann glettnislega.
Hún reyndi að slíta sig af
honum. — Þú vissir þá að jeg
var búinn að ákveða að skilja við
þig. Jeg hata þig. Hvernig gastu
vitað það?
Gideon hjelt áfram að rugga
henni fram og aftur. — Jeg tók
eftir því að þú varst ekki m'eð
giftingarhringinn þinn í morgun.
— Ó, Gid, hrópaði hún. — Þú
lítur þá einstaka sinnum á mig ?
— Þess vegna gáði jeg í pen-
ingaskápinn okkar, hjelt hann á-
fram, og þar lá hringurinn ásamt
öllum skartgripum, sem jeg hafði
gefið þjer. Hann horfði í kring-
um sig. — Ætli það liggi ekki
brjef til mín hjerna einhvers-
staðar, sagði hann gletnislega.
— Það myndi ekki koma mjer á
óvart. Jeg get líka vel ímyndað
mjer hvað þú skrifaðir í það. Á
jeg að segja þjer það?
— Jeg hata þig, sagði Katrín
María snöktandi og lagði hand-
leggina utan um hálsinn á honum.
Jeg hata þig — Ó, Gid elsku Gid,
allir karlmenn að undanteknum
þjer eru skepnur. Láttu mig aldrei
strjúka aftur, Gid.
— Ef þú gerir nógu margar til-
raunir, Kata Maja þá tekst þjer
ef til vill að komast á járnbraut-
arstöðina. En lengra ekki.
Hún skældi sig glettnislega
framan í hann. — Segðu mjer eitt
Gid. Hvernig komstu að því að
Lew var þessi ræfill, sem raun er
á?
Gideon otaði fingrinum ógnandi
að henni.
„Vertu ekki orðljót, sagði hann
aðvarandi. — Jeg hefi þekkt Lew
Bishop í tíu ár, og jeg hefi aldrei
sjeð hann láta jafn gott tækifæri
og tuttugu dollara seðil á glám-
bekk ganga sjer úr greipum. Það
er einn af stærstu veikleikum
hans.
Gideon þagnaði og strauk hár
hennar. — Það var mikið af pen-
ingum á glámbekk í þessu húsi í
morgun, sagði hann íbygginn.
— Það var tuttugu dollara seðill
í hverju einasta herbergi hússins!
Smælki
Það var á fjölmennum fundi.
Biskup nokkur, sem var fundar-
stjóri hafði haldið langa ræðu.
Fundarmenn voru margir farnir
að tínast út úr salnum. Maður
nokkur sem átti að tala næst á
eftir biskupinum, sagði við hann:
„Þjer hafið nú haldið svo langa
og ítarlega ræðu, að jeg held, að
fundarmenn búist ekki við, að jeg
fari að tala“.
„Hvað er þetta“, sagði biskup-
inn, „það búast bersýnilega allir
við því. Sjáið þjer ekki, að sal-
urinn er að verða tómur?“
★
Skoti nokkur, sem alltaf gekk
eins og ræfill til fara, af því að
hann tímdi ekki að kaupa sjer föt,
var vanur að segja, að sjer væri
alveg sama, hvernig hann væri
klæddur, þegar hann væri í Lond-
on, „af því að þar þekti enginn
hann“. Og ekki sagðist hann
þurfa að halda sjer til, þegar
hann væri heima í Skotlandi, „af
því að þar þekktu allir hann“.
★
ímyndunarveik hefðarfrú vakti
frægan lækni af værum blundi
um miðja nótt með áköfum síma-
hringingum. Læknirinn fór í sím-
an heldur en ekki önugur.
„Eruð þjer barnalæknir ?“ spurði
frúin.
„Nei, jeg er rígfullorðin mað-
ur“.
★
Skarpur snáði.
Móðir áminnti son sinn um að
fresta aldrei til morguns því, sem
hann gæti gert í dag.
„Jæja mamma mín, við skulum
þá jeta leifarnar af ísbúðingnum
strax.“