Lesbók Morgunblaðsins - 17.10.1943, Blaðsíða 6

ais
LESBÖK MORGUNBLAÐSINS
og smátt færðist skafiinn nær
bæjarþilunum, unz fór að skefla
upp að þeim.
Þetta ár var Þuríður móðir
þín ekki heima. Hún var bama-
pia hjá H. Kr. Friðrikssyni
skólakennara í Reykjavík og
konu hans Leopoldínu, sem var
dönsk, en gat þó talað íslenzku.
Þar lærði hún að lesa dönsku
og margt fleira, svo hún hafði
ekkert að segja af þessari bar-
áttu, sem við höfðum heima.
Þorgerður systir mín, sem var
hálfu öðru ári eldri en eg, gerði
öll inniverkin í fjósinu, en eg
bar meisuna að dyrunum og
mykjuna út. Við gerðum snjó-
ranngala fram af fjósinu og
dyr á og hurð fyrir, til að geta
hleypt geldingum í vatn þegar
nauðsynlegt var, því það var svo
langt í vatnið, en áin botnfraus
nærri því út í hana miðja.
Þessi langi og harði vetur,
sem náttúruöflin mynduðu með
allri sinni harðneskju, gerði það
að margir urðu heylausir, bjarg-
arlausir og sumir eldiviðarlausir,
áður en harðindunum létti af.
Því ekki var hægt að ná neinu
að sér fyrir illviðrl og ófærð,
þó einstöku menn hefðu getað
eða viljað miðla einhverri hjálp.
Þegar komið var fram um
miðjan einmánuð, þá fóru marg-
ir að lóga einhverju af skepn-
um sínum af heyleysi og bjarg-
arskorti og draga af þeim
skepnum, sem eftir tórðu, því
enginn vissi hvenær þessum ó-
sköpum myndi linna. Fyrst voru
það geldir nautgripir, sem menn
drápu og svo af fé sínu, eftir
þv{ sem hver vildi helzt missa.
En mest var haldið í mjólkur-
kýmar, því frá þeim bjóst mað-
ur við að fá mest af fæðunni
til að lifa á.
Á laugardaginn fyrir pálma-
sunnudag, sem var síðasti sunnu-
dagur í vetri, skar faðir minn
12 lömb, þau aumustu, því hann
sá, að þau voru orðin vonar-
peningur, svo ekki var mikil
björg í þeim. Um miðja þá viku
bar ein kýrin, svo við höfðum
kálfskjöt og ábrystir á páskun-
um og kökubita.
Eitt var það, sem eg heyrði
að fólkið var hrætt við, að þeg-
ar snjóa leysti, gæti komið svo
mikið flóð að það ylli stórtjóni.
Á páskadagsmorgun var ofan
kafald mikið, en fyrst vægt.
Skömmu eftir að við vorum
komnir út til að næra skepnurn-
ar, stytti upp kafaldið. Og um
hádegið var komið glaða sól-
skin og logn. Þetta veður hélzt
á hverjum degi, þangað til allur
þessi mikli snjór var farinn, en
tíkkert stórflóð kom. Fönnin fór
á ótrúlega skömmum tíma. Vor-
ið var yndælt eftir þetta.
Náttúran á Islandi hefir fleiri
hliðar en þá grimmu. Hún getur
sýnt það fegursta útsýni, sem
til er, ekki sízt um sumarsól-
stöðurnar, þegar náttúran er bú-
in að skríða sig sumarskrúða.
Einu sinni var eg á ferð yfir
Frh. af bl». »1«.
hverju ári haft þau áhrif, að
heimilisfeður eða ungir menn
hafa hætt nautn áfengra
drykkja. Þeir þekkja heimili,
sem hafa verið gersamlega mat-
arlaus og eignalaus fyrir
drykkjuskap heimilisföðurins, og
þeir vita, að sömu heimilin
urðu síðar sjálfbjarga og meira
að segja efnaheimili, þegar
drykkjuskapurinn hætti. Þetta
veitir þróttinn til nýrra starfa,
nýrra átaka. Þetta eykur vonina
um, að það sé unnt að bjarga
fleirum frá örvænting ofdrykkj-
unnar.
Það er mikill tími, sem sá
eyðir, sem sækir alla fundi
stúku sinnar, og svo eru nefnd-
irnar. Sá, sem hefir sótt alla
þessa 3000 fundi og svo haft
lítil nefndarstörf, hefir eyttí allt
3 árum með 8 stunda vinnu-
tíma. Og þeir eru ekki fáir, sem
sækja alla fundi. Það er ekki
löggjafarstarfið, ekki fræðslan
sem gerir, að þeir sækja fundi
og rækja starf sitt. Það er trúin,
það er kærleikurinn. Þeir finna,
að oss mönnunum ber skylda til
að reyna að hjálpa öðrum, reyna
Skarðsheiði litlu eftir sólstöðuv.
Er ég kom á háheiðina, svo að
eg sá norður af, sá eg dýrlega
sjón á lofti og jörð. Sólin ekki
komin upp yfir sjóndeildarhring-
inn. En hún gylti upp allt norð-
urloftið, og smáský sem rósaglit
á bláu loftinu. Það var blæja-
logn. Jörðin græn, með allskon-
ar blómaskrúði, og stafaði í
vötn og ár. Þetta þótti mér
falleg sjón.
Líka var oft fallegt á fögrum
vetrarkvöldum, þegar heiðskírt
loft var. Hinn skært blikandi
stjörnufjöldi og norðurljósin
með gylltum litum. Eða hið
bjarta tunglsljós. Hér í þessu
landi er þetta allt til á loftinu,
en ekki eins bjart, eða eins fjöl-
skrúðugt og á íslandi.
að fá þá til að ganga þá götu,
sem til Guðs leiðir. Þetta gefur
oss þrekið, svo hnútumar og
smávægilegt missætti hverfur
eins og reykur út í buskann. Og
oss templurum ber að halda á-
fram; við eigum að rétta fram
hendina til hjálpar, og það þótt
hún sé lítilsvirt. Oss ber að
reyna að græða sárin, sem á-
fengisnautnin skapar, og við
viljum vinna að því, að þjóðin
vitkist og þroskist, svo að á-
fengisdrykkja hverfi með öllu.
Þá er mesta mein þjóðarinnar
horfið.
Pétur Zophoniasson.
Gigli, hinn frægi ítalski
söngvari, neitaði ákveðið að
ganga í ítalska fascistaflokkinn
og var þess vegna hindraður í að
vinna. En þrátt fyrir það held-
ur hann sínu góða skapi. Þegar
hann var spurður að því, hvers
vegna hann byggi í tveggja
hæða húsi sínu, svaraði hann:
„Eg hefi gaman af að lifa í ó-
hófi.“
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiHiiiiii
Stúkcin Verðandi