Lesbók Morgunblaðsins - 23.01.1944, Side 6

c
IjESRÓK morgttnblarsins
Friðriki gott að fræðast af honum
nm ]>að, er hann hafði sjeð. Wagn-
er fór heim til föður síns í siunar-
leyfnu og vildi þá gefa Friðriki
nokkra matseðla til miðdegisverð-
ar í K.F.U.M., en hann vildi ekki
þiggja, hjelt, að K.F.U.M. væri
„einhver ókirkjulegur sértrúarflokk
ur“ og hafði aldrei gefið því neinn
gaum. En Wagner sagði honum, að
það væri kristilegt starf innan þjóð
kirkjunnar. Ekki vildi Friðrik samt
]>iggja seðlana. Wagner kvað hann
ómögulega geta smitast við að
standa á gestalista í mánaðartíma
og þyrfti hann ekki að láta taka sig
inn sem meðlim fyrir það, því að
allir yrðu að vera á gestalista að
minnsta kosti einn mánuð. Ljet
Friðrik að lokum tilleiðast, fór
og ljet skrá sig á gestalista og fjekk
gestakort, en Wagner gaf honum
eina 13—14 matseðla. Ilann notaði
seðlana, en kvnntist lítið fjelag-
inu. Um sumarið fór hann í ferðalag
til Noregs, og þegar hann kom aftur
til K.hafnar, hirti hann lítt um fje-
lagið og kom þar ekki. Snemma í
októher kom til han*> læknisstúdent,
að vitja um gestakortið, hvort hann
vildi skila því, eða láta taka sig
inn í fjelagið. Gjaldið var 25 aurar
á mánuði. Þótti Friðriki hálf neyðar
legt, að hafa verið svo lengi á gesta
lista, en vilja svo ekki ganga inn,
þegar fara átti að borga svo lítið
gjald. Ilugðist hann vera meðlim-
ur svo sem 3—4 mánuði, og gæti
hann þá sagt sig úr. Hann gekk í
Tv.F.U.M. og fjell vel það, sem fram
fór á fundinum, „en samt hafði jeg“
segir hann, .,e: gan áhuga á fjelag-
inu og kom ek’..i á fundi þess“. Eitt
sinn fór hann þó að sjá ný húsa-
kynni, sem fjelagið hafði flust í
um haustið. Um þessar mundir
fjekk hann þá hugmynd, að yrkja
sorgarleik og valdi efnið: Sál kon-
ungur. Tók hann nú að kynna sjer
allt um Sál og tímabil hans, Þá
sjer hann auglýst, að prestur nokk-
ur, Sten að nafni, ætli að halda
fyrirlestra um Sál konung í K.F.U.
M. fimm þriðjudaga í röð. Hann
sótti því þessa fundi og þótti þeir
afar skemtilegir, „fanst, að það
fjelag, sem ljeti halda svona góða
fyrirlestra, hlyti að hafa eitthvað
sjer til gildis“. Samt hætti hann
fundarsókn, er lokið var þessiim
fyrirlestrum Stens. — Á aðfanga-
dagskvöld jóla hjelt fjelagið jóla-
hátíð fyrir unga menn, sem óttu
ekki heimili eða skyldfólk í Ivaup-
mannahöfn. Þangað fór hann ásamt
Snorra Jóhannssyni, frænda sínum
frá Merkigili, er þá var í K.höfn.
„Þar var kyrlátt, en þó glaðvært,
góð máltíð, alveg eins góð og á
góðu heimili". Fanst þeim mikið
um, „og jeg hugsaði mjer,“ segir
Friðrik, „að fjelag, sem veitir heim-
ilislausum meðlimutn sínum svona
jól, hlyti að vera gott fjelag og jeg
ásetti mjer að kynnast því betur“.
— Á jóladag fjekk hann sjer mið-
degisverð til hátíðabrigða í K.F,
U.M. Milli jóla og nýárs var hann
þar mikið og tók að kynnast ein-
stökum meðlimum. En sunnudaginn
6. jan. 1895 kom sá atburður fyrir,
sem öllu öðru fremur festi hann
við fjelagsskapinn. Þá kopi hann í
fyrsta sinni á fund í unglingadeild
K.F.U.M. Of langt vrði að lýsa
fundinum, en um áhrif hans á Frið-
rik, ritar hann svo sjálfur: „Þegar
jeg kom heim um kvöldið, var öll
mín sál sem í uppnámi; jeg sá fyrir
mjer þenna drengja skara,-t)g söng-
ur þeirra hljómaði mjer enn fyrir
eyrum. Fyrir sálarsýn minni reis
upp herskari af slíkum sveitum
í þjónustu hins mikla konungs, og
jeg hugsaði mjer, hvílíkur kraftur
það væri, ef þessi aldur gæti unnist
fyrir málefni Krists. Jeg fann hjá
mjer brennandi löngun til að vera
með í slíku starfi og bað Guð um
leiðbeining, ef hann gæti notað mig
í þjónustu sína í einhverju horn-
inu á sínunr mikla akri. Þetta kvöld
var mjer eiginlega upptökukvöld í
fjelagsskapinn“. Urn vorið tók hann
að sjer starf, varð sveitarstjóri í
unglingadeildinni. Hann varð atorku
samur og innlifa*ður starfinu.
Köllun.
Starfið greip haftm sterkar og
sterkar. Námið, sem hann hafði
stundað við háskólann, varð útund-
an. Það dró að því, að velja yrði
annað hvort. Óróleiki tók að sæk.ja
á hann og varð stundum nær óþol-
andi. Tók hann loks það ráð, kveld-
ið 30. nóv., að hann lokaði að sjer
og baðst fyrir, ákallaði Guð „úr
djúpinu," svo kemst hann að orði
sjálfur. Hann bað Guð að vísa sjer
veg, opnaði Guði sál sína að bað
þess, að hans vilji vrði. Hann bað
um ótvírætt teikn, en vildi ekki
til taka sjálfur, hvert vera skyldi
Það átti að sýna, hvort hann ætti
að gefa sig við náminu með full-
um krafti, eða unglingastarfinu.
Hann bað lengi, sennilega frá kl.
9 til kl. 11. Þá kom friður og vissa
um, að bænin væri heyrð, svarið
kæmi, en ekki vissi hann hvernig
eða hvenær, girntist ekki að vita
það heldur. Daginn eftir fór hann
til altaris. Friður og vissa fylltu
sál hans, og glöggt fannst honura,
að gegnum stungin hönd frelsarans
hvíldi á höfði sjer, meðan hann
kraup við gráturnar. Tók hann nú
til við starf og nám og beið svars.
12. des. dreymdi hann dreym um
íslenska drengi, er þörfnuðnst hjálp
ar hans. Þann dag fjekk hann tvö
brjef. Annað var frá móður hans,
en hitt var frá Þórhalli Bjarnasyni,
er þá var lector, er spyr, hvort hann
vilji koma heim og vinna að stofn-
un slíks fjelags sem K.F.U.M. heima
stæðu íslenskir drengir nær honum
en danskir. Friðrik las brjefið laus-
lega,.henti því út í horn og sagði:
„Það skal þó aldrei verða“, en