Lesbók Morgunblaðsins - 21.05.1944, Qupperneq 11

LESBÓK MORQUNBLAÐSINS W ¥' &* 251
gengi svo a<5 sogja beint inn í
ljónabúriS,
„Jeg beld, að það væri best fyrir
yður að fara að hátta“, sagði jeg.
Hann fór, og þegar jeg kom heim
af skrifstofunni, sat hann furðu
hress úti í sólstofunni. Hann hafði
fengið sjer bað, rakað sig og skift
um föt-
Hollendingurinn var frekar hár
Vexti og sver. Hárið var stuttklipt
og strítt. Hann var á að giska fert-
ugur. En mjer fanst hann skrítinn
á svip, einkum augnaráðið. Það
var eins og að hann ætlaði að fara
að gráta. Hann leit oft/um öxl,
eins og hann heyrði eitthvað. Hann
var sannarlega taugaóstyrkur.
Yið fengum okkur nokkur glös
og byrjuðum að tala saman. ITann
talaði ensku mjög vel og það var
reglulega skemtilegt að tala við
liann. Hann hafði farið víða og
lesið mikið.
Við vorum orðnir skrambi híf-
aðir, þegar við settmnst að kvöld-
verði. Þegar við vorum búnir að
borða fengum við okkur nokkur
staup af líkjör. Við vorum orðnir
slompkendir.
Loksins sagði liann mjer, hvern-
ig á þessu ferðalagi sínu stæði.
Það var óhugnanleg saga,
Hann tók sjer málhvíld, og það
var eins og hann hrylti við tillrags-
unina.
Hann kom frá Sumatra. ITann
hafði gert eitthvað á lilnta ICín-
verja nokkurs, og hann hafði svar-
ið, að hann skvldi drepa hann.
Ilollendingurinn hjelt ’fyrst, að
honum væri ekki alvara. En náung-
inn revndi tvisvar til þrisvar að
koma honum fyrir kattarnef, og
þá hætti honum nú að standa á
sama, svo að hann tók það ráð, að
fara burt. Hann fór til Batavíu og
ákvað að láta fara vel um sig þar.
En þegar hann hafði dvalið þar í
viku, sá hann, hvar Kínverjinn
læddist meðfram vegg. Það leit tit
fyrir, að honum væri alvara.
Ilollendingnum fanst nú gaman-
ið fara að grána, svo hann tók það
ráð að fara með skipi til Soerabaya.
Hann var þar nokkra daga, og einu
sinni, þegar hann sneri sjer þar við
úti á götu, sá hann beint framan í
smettið á Kínverjanum.
Ilollendingurinn fór beint til
gistihiis síns, tók saman föggi;r
sínar og fór með næsta skipi til
Singapore. Einu sinni, þegar hann
var að fá sjer snaps úti í garðinum
við gistihúsið, sá hann Kínverjann
lappa þar liinn spertasta. Hann
leit á hann augnablik og fór svo
burt. Ilollendingurinn sagðist hafá
orðið alveg lamaður. Kínverjinn
hefði getað rekið rýtinginn í hann
]>ama á staðnum án þess að hann
hefði getað hrært legg nje lið sjer
til vamar. ITollcndingurinn sá, að
hann beið aðeins færis til þess að
drepa hann.
,,En hvers vegna bað hann ekki
um aðstoð lögreglunnar?" spurði
jeg. r
„Það veit jeg ekki. .Teg býst ekki
við, að hann hafi viljað láta lög-
regluna fara að hnýsast um sína
hagi“.
„En hvað hafði hann gert mann-
inum?“
„Það veit jeg heldur ekki. ITann
vildi ekki segja mjer það. En mjer
sýndist það á honum, þegar jeg
spurði hann, að það liefði víst ekki
verið neitt kærleiksverk. .Teg býst
við, að honum hafi fundist hann
eiga hefnd Kínverja skilið.
Húsráðandi kveikti sjer í vindl-
ingi.
„Haldið áfram", sagði jeg.
Skipstjórinn á skipinu, sem
gengur á milli Singaporc og
Kuching, bjó í sama gistihúsi og
Hollendingurinn. Hann ákvað að
nota sjer það til þess að losna við
Kínverjann. Skipið átti að fara
næsta dag. Híura skildi farangur
sinn eftir í gistiliúsinu og fór nið-
ur að skipi með skipstjóranum^eins
og hann ætlaði aðeins að fylgja
honum um borð. Svo fór hann með
skipinu. Hann hugsaði ekki tim neitt
annað en að losna við Kínverjann,
Hann var nokkuð öruggur í Kuch-
ing. Hann fjekk sjer herbergi í
góðu gistihúsi og kevpti sjer nokkra
klæðnaði og skyrtur. En hann sagði
mjer, að hann hefði ekki getað
sofið. Hann var altaf að dreyma
Kínverjann, og mörgum sinium á
hverri nóttu vaknaði hann við það,
að honum fanst hnífur dregi ui yf-
ir barkann á sjer.
Það veit hamingjan, að jeg
kendi í brjósti um hann. Ilann
skalf, þegar hann var að segja
mjer frá þessu, og rödd hans var
hás af skclfingu. Nú skildi jeg
þetta óskiljanlega í svip hans. Það
var skelfing.
Og dag nokkurn, þegar hann sat
í klubb einum í Kuching, sá hann
Kínverjann. Augu þeirra mættust.
Hollendingurinn fjell í yfirlið. Þeg-
ar hann raknaði við, var hans fyrsta
hugsun að komast út. Iíann fór um
boi'ð í skipið, sem þjer komuð með
hingað. Hann gekk úr skugga um,
að Kínverjinn væri ekki á skipinu,
„En af hverju kom hann hing-
að?“ •
„Skipið kenrar við á mörgtjm
stöðum á ströndinni, og það var ó-
hugsandi, að Kínverjinn gæti getið
sjer til, að hann hefði farið hing-
að, því hann ákvað að gera það,
þegar hann sá, að það fór aðeins
einn bátur með farþega í land hjcr.
„.Teg get verið hjer rólegur í dá-
lítinn tíma“, sagði hann, og ef jeg
get verið rólegur dálítinn tíma, þá
ætti jeg að skána í taugunum".
„Verið hjer eins lengi og yður
sýnist", sagði jeg. „Þjer getið
verið rólegur, þangað til skipið
Framb. af bls. 255-