Lesbók Morgunblaðsins - 02.09.1945, Síða 6

430
V
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
X
VEGAVINNA Á
ÞORSKAFJARÐ-
ARHEIÐI
ÞORSKAFJAKÐAKl l EIÐ1 er eiu
iiiniia ej ðilegustu heiða þessa lands.
í>ar skit'tast á •urðir, gróðurlausir
melar og tjarnir, sem betur hæt'ðu
lífvænlegra Umhverl'i. Xokkrir lág-
ir hálsar teygja sig upp úr auðninni
en þeir eru svo ávalir, að þeir
mynda ekkert skjól t'yrir gróður.
sem kynni að vilja taka sjer þar
bólfestu. Aftur á inóti hafa í'annir
fundið sjer þar ákjósanlegt aðset-
ur. ILafa margar kunnað svo vel
við sig þar, að þær hreyítt sig hvergi
allt árið. en aðraF taka sjer sumar-
frí, þó aðeins um hásumarið og
sleppa því jafnvel stundum alveg,
ef illa árar.
A melunum má sumstaðar sjá
einstakar mosaþúfur, sem bera
seiglu lífsins fagurt vitni. Fegurð
þessara mosaþúfna fær sá einn skil-
ið, sem lengi hefir dvalist á þeiin
auðnum. sem þær vaxa upp af. Og
tef eitthvert lítið blóm hefur fundið
köllun sína í að spretta upp úr ein-
hverri þúfunni, þá geislar af þvi
langar leiðir yfir auðnina uinhverf-
is það, það er eins og cinstök skær
stjarna á bláum himni. Oft næðir
kalt um þetta einmana líf, en það
ber sig vel eins og het.ja. Lífið get-
ur verið hreykið af þessum litlu
blóiustjörnum, fulltrúuni sínum með
al hinna dauðu, köldu auðna.
Oftast hylur þoka, heiðaþokan
svarta, þessar auðnir og lífmyndir.
Allar þa*r veðrategundir, sein hafa
vætu í för með sjer, eru þar tíðir
gestir. Vindur er þar heimagangur,
þótt hann sje á misjaínlega hraðri
ferð. Oi'tast nær dylja samfelldar
skýjabreiður fegurð himinsins. þeg-
ar þokunni sleppir. En stundum
hyería [lær einnig og þá blasir við
heiðblár himinn og skínandi sól.
Þá hýrnar yfir mosaþúfunum sináu,
hlómin litlu verða eitt sólskinbros,
og ferðameun halda á höttum sín-
um. Þá er unaðslegt upp til heiða,
víðsýnt og fagurt, o'g unaðuriiin er
mikill ekki síst vegna þess. hve
sjaldan hann birtist.
Öld eftir öld haía menn íerðast
yfir Þorskafjarðarheiði, eins og
aðrar lieiðar [iessa lands. ýmist
á hestum eða fótgangandi. ÞesSir
ferðahættir hafa reynst menningu
‘J0. aldarinnar algerlega ófullnægj-
andi. Ilún hefir því 'sent útverði
sína til Þorskafjarðarheiðar lil þess
að ryð.ja veg yfir hana, sem i'ær
s.je farartækjum hennar. Hún hefur
fengið þeim til búsetu allmörg hvít
Ijöld til íbúðar. einn lítinn, grænan
skúr til eldunar nauðsyn.ja sinna,
og auk þess 2 stríðstjöld, sem rúma
eiga til geymslu það, sem ekki get-
ttr komist fyrir í hinum tjöldunum,
og þar sem þeir geta matast, sern
ekki komast fyrir í skúrnum: Þessir
útverðir hvíla lúin bein sín í syo-
nefndum kojum. sem reknar eru
saman úr 6 tommu borðum með 2
tommu nöglum, og eru sum borðiu
hefluð öðru megin. Vegna [iess að
náðarblettur þessara vegamanna er
Bústaðir vegagerðarmannanna. .
í 500 ínctra hæð, njóta [teir þeirrgr
sjerstöðu að fá 4 borða hlera i livert
tjald, eru þeir vegamaniiii á milli
nefndir t.jaldgólf daglegu tali. Þeir
eru óheflaðir, og er það þessvegna,
sem vegamenn taka aldrei af s.jer
skóna fyrr en upp í hvílurúmið er
komið. Að'al húsdýrin, sein þrífast
þarna, eru köngulær. Vegamönnunt
.þykir ]>ær helst til vergjaruar, enda
eru þao' óðfúsar að skríða uppí lil
þeirra á nóttunni. Þeir kannast líka
vel við járnsmiði, tólffótunga og
dorditigla. en enginn urinull er tiI
af þeim á Þorskafjarðarheiði. Þykir
þeim sennilega ekki lífvænlegt þar,
enda er ekkert gert til að búa í
haginn fyrir þau kvikindi, scm þar
eru heimilisföst.
Að sjálfsögðu er aðsetur vega-
manna langt frá mannabygðum. Eu
þcir geta fengið að komast þangað.
ef þeir vilja gjörg svo vel og standa
aftan á pallinum á vörubfl flokks-
ins og viðrast þar í nokkra tíma.
Enginn kaupstaður er nálægur, en
kaupfjelag er þar hálfa aðra þing-
rnantialeið í burtu. Ilal'a vegagerð-
armenn ,keypt þar óhemju mikið af
sveskjum í staðinn fyrir það sæl-
gæti, sem alls ekki hefir fengist
þar.
Við þessar aðstæður ræk.ja vega-
inenn I>raut,ryð'jendastarf sitt, og
nú skulum við bregða okkur til
þeirra og dveljast með þeim einn
vinnudag.
i