Lesbók Morgunblaðsins - 02.09.1945, Síða 7

ÞAÐ ER MORGUNN ura hásuraar,
eiun algengan veðurdag á Þorska-
fjarðarheiði. Þoka takmarkar skygn
ið niður í örfáa metra. Uði, bróðir
þokunnar, vætir alkmeð hinni mestu
nákvæmni. Það er hrollkalt og hrá-
slagalegt í l)esta lagi.
Ut úr einu tjaldinu kemur hár
maður og þrekinn. Það er verk-
stjórinn. Ilann gengur að hverju
tjaldi og býður góðan dag, hátt og
snjallt og hressilega. Ef tjaldbúar
svara þessu engu endurtekur hann
ávarpið. Oftast er honum svarað
fljótt og ákveðið, en stundufti ó-
glöggt vir fjarska draumalandsins
eða þeirra vermilanda, sem hafa
sæng fyrir himin. Nú er fótaferða-
tími, Það verður öllum að skil.jast.
Ef einhvern brestur skilning á því
eða gleymir því, er hann hiklaust
minntur á það af tjaldfjelögum sín-
um. Ef skilningsleysi og gleymska
grípur alla tjaldfjelagana, er maður
sendur áður en langt um líður þeim
til skilningsauka.
Það er nokkurn veginn jafn kalt
inni í tjöldunum sem úti. Þó hitar
enginn upp, það tekur því ekki að
kveikja á olíuvjelinni. Snmir hend-
ast upp úr rúnvinu jáfnskjót og þeir
vakna, en aðrir doka ögn við, ylur-
inn undir sænginni lokkar. En allir
eiga þeir sammerkt í því, að þegar
þeir fara á fætur, þá þjóta þeir
upp úr rúminu og æða í fötin. -—
Þegar menn hafa klæðst, bíður
þeirra hafragrautur í matarskúrn-
um. Þann graut jeta þeir allir. ef
ekki af matarlyst, þá af forsjálni,
því að þeir eiga fyrir höndum 4
stunda vinnu, þangað til þeir nær-
ast aftur. Skyndilega stendur flokk
stjórinn upp frá borðum og gengur
rakleitt út. Rjett á eftir heyrist
blístur úr flautu hans, sem tilkynn-
ir, að vinnutími sje hafinn. Menn
standa undir eins upp og ganga
út, taka hlífðarföt sín og klifra
upp á pall vörubifreiðar, sem flytur
þá að vegarendanum, sem altaf
LESBÖK MOROUNBLAÐSINS
431
fjarlægist með hverri vinnustund-
inni sem líður. Á bílnum er kæti
mikil, enda eru þar eingöngu ung-
ir menn. Spaugsyrði þjóta eins og
örfar, skammimar eru vel meintar
og grínið græskulaust og fvndið.
Hláturinn er óþvingaður, menn
hlægja með öllum líkamanum. —■
Stundnm taka þeir lagið, hver eins
og hann hefur krafta til, raddbönd
og vind. Söngurinn er óheflaður.
en nógu góður fyrir þoku og gráa
steina. Einn piltanna, með feikna
stóran sjóhatt spyr við og við,
hvernig veðrið sje. „Þarna er sjó-
hattur með mann“, segir einn f.je-
laga hans óspurðúr. Tveir menn
velta því fyrir sjer upphátt, hvort
þriðji maður beri ástarhug til lieima
sætunnar feitu. sem bauð honum.
upp i dömufríinu á síðasta balli.
Þeir taka af honum ómakið að vrk.ja
ttl hennar og yrkja því fvrir hans
hönd:
Elsku feita Fríða mín,
fagurt er kattarandlit þitt.
Ot't verma þíu h.jartað veika mitt
vatnsbláu, pírðu augun þín.
Það er einnig spurt fyrir hans
hönd :•
Meyjan, sem hjartað og huga
minn tók,
hvaðá hún mikið á Sparisjóðsbók?
Einum finnst það r.jett að minna
ti þær staðreyndir að:
Borið við lærin er mittið mjótt,
og mátulega’ er hún hjólbeinótt!
Og annar segir fyrir munn hlut-
aðeigandi:
Mitt hjarta af ást við brosið
' brennur.
Fagrar eru hennar fölsku tennur!
Nú leggur sá ,.ástfangni“ loks-
ins sjálfur orð í belg og lýsir því
yfir, að hann sje á móti öllu kven-
fólki og ætli sjer aldrei að skifta
s.jer af því, og eignist hann börn,
þá voni hann, að það verði allt
saman strákar!!
Þá er bíllinn kominn á áfanga-
stað og strákarnir „hjálpa“ hverjir
öðrum að komast ofan af vörupall-
íuum. Hvar maður fer á sinn stað
og tekur til við sín áhöld. Tveir og
tveir vinna saman í hverri færu,
en svo kallast það svæði, sem er á
milli stika. Er það kapp í mönnum
að ljúka við sem flestar færur á
degi hverjum. En færurnar eru
misjafnar, sumar stórgrýttar og erf-
iðar viðfangs en aðrar þannig, að
lítið þarf við þær að gera. Það er
því enginn mælikvarði á afköst
manna, hva,ð margar færur þeir
hafa lokið við um daginn. Vinnan
er fólgin í því, að gera færuna
akfæra. Til þess þarf ýmist að
taka grjót burt, þar sem er of mik-
ið af því, eða setja gr.jót til að
styrkja jarðveginn, þar sem hann
er of gljúpur. Þá þarf einnig að
jafna til. moka möl í veginn o. s.
frv. Stundum verða svo stórir stein-
ar í vegi fyrir vegamönnum, að
fleiri hendur þarf til heldur en
þær fjórar, sem fást við hverja
færu. Þá koma menn úr nágranna-
færunum, og h.jálpa til, ]>ví hvað
má höndin ein og ein, allir leggjum'
saman.
Þannig h.jálpast vegamenn að til
þess að ryð.ja burt öllum þeim
hindrunum, sem á vegi þeirra verða
á leið að hinu helga takmarki að
koina á vegasambandi við Isaf.jarð-
ardjúp.
Það eni að vísu ennþá margar
færur eftir óunnar þangaðx tiþ því
takmarki verður náð, en þeim fækk
ar óðum.
En hverjir eru það nú, sem vinna
þarna? Það geta ekki verið neinir
aumingjar.
Nei, auðvitað eru það engir aum-
ingjar. Það eru strákar 16—20 ára
frá Reykjavík og Isafirði. Hinn
„úrkyn.jaði kaupstaðarlýður" vinn-
ur að því uppi í óbygðum að koma
á vegasambandi milli bygða, þár
sem hetjurnar bíða eftir því að
geta komist á bílum yfir. Og ekki
er ómögulegt, að umræðuefnið í