Lesbók Morgunblaðsins - 18.05.1947, Qupperneq 6

162
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
gjafir, svo sem kerti, sokka, smjör
o. s. frv. og þeim er tekið með við-
höfn og veitingum.
Svo er gerður samningur. Þar
er það fyrst og fremst tekið fram
hvað stúlkan á að kosta. og hvort
henni beri skylda til þess að ferð-
ast með manni sínum, ef hann fer
í langferðir, hvort maðui-inn má
hafa hjákonur, hve margar am-
báttir unga konan á að fá og síð-
ast — en ekki síst — hve oft tengda
móðirin má koma í heimsókn til
ungu hjónanna. Þegar ákvörðun
er tekin um það, er einn af föru-
nautum föður brúðgumans látinn
hafa úrslitaatkvæði, og fellur það
oftast á þá leið, að hann ákveður
•að heimsóknirnar skuli helmingi
færri en faðir brúðgumans bauð.
Nú líður að brúðkaupsveislunni.
Og þá kemur nú margt til greina
um venjur og siði. Til þess að
skilja það. yerða menn að hafa í
huga. að Marokkomenn álíta að ó-
teljandi hættur fylgi brúðkaup-
inu. Allar vondar verur eru þá á
ferli, ákveonar í því að búa vesl-
ings brúðhjónunum ill forlög. Þess
vegna verður að gera ýmsar var-
úðarráðstafanir til þess að koma í
veg fyrir að hinum illu nornum
takist að koma fram vilja sínum.
Merkasta athöfnin er sú. að hinn
tilvonandi brúðgumi er settur á
stól úti fyrir bústað sínum og
konur smyrja hendur hans með
„henna“, en það er rauður leir. Á
meðan gera aðrir sem mestan há-
vaða, glym og garg, syngja og
leika á hljóðfæri. Verður af þessu
svo mikill glaumur, að enginn ill-
ur andi getur þolað það, hversu
illskeyttur sem hann er. Brúður-
in er líka máluð með ,.henna“. —
Eru málaðar allskonar myndir á
hendur og fætur, armleggi og fót-
leggi. Þess ber líka að geta að hún
verður að fara í bað á hverjum degi
í heila viku fyrir brúðkaupið. Þá
er það og venja að klæða brúð-
gumann í kvenmannsföt og brúð-
ina í karlmannsföt, til þess að villa
hinum illu öndum sýn.
Þegar brúðurin er til búin, legg-
ur hún á stað að heiman með fríðu
föruneyti, en áhorfendur grýta
hana. Hvers vegna? Ekki til þess
að gera henni neitt mein, helduv
til þess að hún fari ekki með illar
ættarfylgjur til síns nýa heimilis.
Þegar hún kemur heim til bónda
sins eru henni afhentir þrír hlutir
til merkis um hina nýu stöðu
hennar í þjóðfjelaginu. Eitt er
lykill, annað daðla og þriðia ost-
biti. Síðan er hún leidd inn í brúð-
arherbergið og þar er hún skveytt
að nýu og færð í bestu skartklæði
sín. Ef hún hefur komið riðandi,
er reiðskjótinn teymdur sjö siun-
um umhveifis bústaðinn, hvort
sem það er hús eða tjald. svo að
illar fylgjur, er kunna að hafa
komið með henni, verði viitar <>g
viti ekki hvar hún er >iiður k min.
Eftir ótal fleiri siði er svo komið
að þeirri stóru stund þegar brúð-
hjónin eiga að sjást í fyrsta skifti.
En það skeður ekki fyr en á 7 degi
brúðkauosins. Er það auðvitað
mjög hátíðleg síund, en ákaflega
hættuleg, því að nú eru allir hinir
illu andar viðbúnir að stevpa ungu
hjónunum í glötun.
Brúðurin situr á bak við lor-
hengi í herbei'gi sínu og e: her.nar
vandlega gætt. Bruðgum>nn kem-
ur inn. Ekki má hanri snúa sjer
við þegar hann lokar dv”ur.um, því
að þá getur vel verið að einhverjir
illir andar sleppi fram hja honum
inn í herbergið. Þegar hann er
kominn inn, kastar hann af sjer
hvítu sjali, sem lagt hefur verið
yfir hann, snýr sjer mót austri og
gerir bæn sína. í herberginu er
stórt 'borð með mat. Hann gæðir
sjer á rjettunum og ávarpar brúði
sína, sem enn situr bak við for-
hengið:
,,0, kona mín, þú verður að
koma og borða með mjer!“
Hún svarar engu. Þá dregur
hann fortjaldið til hliðar og sjer
nú konu sína í fyrsta skifti slæðu-
lausa. Hann stingur upp í hana
ofurlitlum brauðbita, bita af
hænsakjöt, rúsínu, valhnot,
fíkju og eggi. Hann tekur síðan
vatnsskál, sem flutt heíur verið
þangað frá heimili brúðurinnar,
gengur út í hvert horn á herberg-
inu og stökkur þar vatni á. Síðan
tekur hann hendur brúðurinnar og
dýfir þeim ofan í vatnið í skál-
inni. Svo drekkur hann úr skál-
inni og gefur henni að drekka. Það
er nauðsynlegt að hann drekki á
undan henni, því að annars mun
hann hafa konuríki í hjúskapn-
um. Síðan styður hann fingrunum
á enni hennar og les bæn úr Kór-
aninum. Að því loknu segir hann:
„Kona mín, guð blessi þig og
mig og heimili okkar; hann gefi
okkur mörg börn, hann gefi okk-
ur frið, hann gefi okkur kýr ofi
kindur. Það er ekki til nema einn
guð og Múhamed er spámaður
hans!“
Þrátt fyrir þetta mega menn
ekki ætla að hjúskaparlíf í Mar-
okko sje nein fyrir-mynd. Óvíða
er konan jafn algerlega bónda
sínum undirgefin. Hún verður að
þola það að bóndinn hafi hjákon-
ur, og hún má búast við því að
einhvern góðan veðurdag taki
hann sjer nýa konu, sem er yngri
og fegurri, en hún sjálf, því að
fjölkvæni er þar leyfilegt. Pi'ófes-
sor E. Westermack, sem var í
Marokko fyrir þrjátíu árum, seg-
ist hafa haft í þjónustu sinni aldr-
aðan mann, sem hafði átt 25 kon-
ur, þó aldrei fleiri en tvær í einu.
Af þessum konum höfðu tvær dá-
ið, hinar hafði hann skilið við.
^ ^ ^ ^ V