Lesbók Morgunblaðsins - 08.06.1947, Síða 5
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
177
Frá Rómaborg
eyðilagðar og járnbrautarteinarnir
voru líka eyðilagðir í stríðinu, svo alt
er aðeins viðgert til bráðabirgða og
lestin verður þess vegna að fara löt-
urhægt. Jeg mintist þess nú, að jeg
hafði mánuðum saman heyrt stríðs-
frjettir frá Italíu, sem altaf voru
eins: Herirnir gerðu ekki artnað en
fara yfir Arno afturábak og áfram
og sprengja brýr og eyðileggja járn-
brautir. Þá urðu þessar frjettir að-
eins að þokukendum myndum í huga
mínum, en nú sá jeg vígstöðvarnar
með eigin augum og mintist stríðsins
á ný.
Rökkrið var skammvint. Fyrr en
varði var nóttin komin, niðadimm.
Svissneska konan fór úr lestinni í
Firenze (Flórens). Hún var ákaflega
viðfeldin og okkur hafði fallið prýði-
lega ásamt. Við hin fórum nú að
„búa um“ okkur. Jeg breiddi hand-
klæðið mitt á bríkina, vafði Álafoss-
teppinu. mínu utan um mig og hafði
bókina fyrir kodda. Maðurinn, sem
kom í stað svigsnesku konunnar, lof-
aði mjer að leggja fæturna upp á
sætið sitt, en það var beint á móti
mínu. Svo reyndi jeg að sofa og tókst
það að einhverju leyti.
Um 6 leytið vaknaði jeg og klöngr-
aðist fram á snyrtiherbergið til þess
að þvo mjer. Jeg hef aldrei sjeð eins
óþrifalegt snyrtiherbergi á æfi minni.
Mjer sló fyrir brjóst af óhreinindun-
um og óþefnum, en tókst þó einhvern
veginn að þvo mjer og komast til
baka í klefann. Jeg átti ennþá eftir
vín í flöskunni og ke3{ frá Sviss, en
mjer var ómögulegt að bragða neitt
eftir óþefinn í snyrtiherberginu. Svo
jeg ljet mjer nægja að horfa út um
glúggann og spjalla dálítið öðru
hvoru.
Komið til Róm.
Við komum til Rómaborgar kl.
8.15. Brautarstöðin heitir Roma Ter-
mina. Hún er ekki lík neinni annari
stöð, sem jeg hef sjeð og jeg get ekkí
lýst henni að neinu leyti, því mig
skortir orð til þess. Hávaðinn ætlaði
að æra mann. Allir virtust hrópa og
kalla í senn. Jeg fann burðarkarl og
kvaddi prestana með þakklæti fyrir
samfylgdina. Burðarkarlinn fann bíl
handa mjer og jeg ók af stað í gegn-
um þvögu af fólki, bílum, sporvögn-
um og hjólum og hávaða, sem var
eins og fossniður. Eftir 10 mín. var
jeg komin að klaustrinu, þar sém jeg
ætlaði að dveljast.
Þegar jeg fór út seinna um daginn,
sá jeg stóra kirkju við endann á göt-
unni. Það var Sánta Maria Maggiore,
ein af pílagrímskirkjunum sjö. Og
þegar jeg er búin að ljúkS öllu því
af, sem tilheyrir tuttugustu öldinni:
skráningtf hjá lögreglunni og sækja
dótif? mitt á stöðina o. s. frv. hefst
pílagrímsförin til kirknanna sjö. —
Aldir og ár gleymast, því það er að-
eins brautin sem pílagrímarnir ganga
fram um víða veröld, uns við gistum
í Paradís með sigursöng.
Rómaborg 1. maí 1947.
Guörún Jónsdóttir
frá Prestsbakka.
^ ^ ^