Lesbók Morgunblaðsins - 21.03.1948, Síða 4

160
LESBOK MORCUNBlJVÐSINS
Sigurjón 22 ára.
hún hefði komið okkur að haldi, ef á
hefði reynt, því að bæði var mikið
brim og sjórokið svo, að ekki grilti í
skipið úr landi nema endrum og eins
og sjór gekk hvað eftir annað vfir
pað.
Skemmtileg endurminning
Jeg hefi ekki minnst á skautaíþrótt-
ina, en hana stundaði jeg af kappi
um eitt skeið. Þá var það einu sinni
að hingað kom norskur maður, sem
haíði sigrað í skautakeppni í tveimur
borgum í Noregi. Hann skoraði á mig
að keppa við sig. Jeg tók áskoruninni.
Skyldum við þreyta íyrst 500 metra
hlaup, þá 1500 riietra og seinast 5000
metra. Jeg sigraði í báðum styttri
hlaupunum. Og þegar við vorum
komnir langt með 5000 metra hlaup-
ið, var jeg heilan hring á undan hon-
um. Þá datt hann — og þar með var
heirri keppni lokið. Þessu hefur lítt
verið á loft haldið, en mjer þykir allt
af gaman að minnast þess. Er það þó
einkum fyrir það, að ftich. Braun,
kaupmaður, gaf mjer eins manns
kappróðrarbát í viðurkenningarskvni
fyrir íþróttir, og þó sjerstaklega fyrir
skautaíþróttina.
Frœgur bátur
Þessi bátur varð síðar frægur. Það
var hann, sem danska herskipið tók
hjer á höfninni fyrir það að hann
hafði uppi íslenskan fána. Einai, bróð
ii minn, var þá á bátnum. Þetta of-
beldi hins danska varðskipsforingja
vakti almenna gremju meðal bæjar-
búa og hvar sem til spurðist, og skal
jeg svo ekki orðlengja meira um það.
En jeg skal segja þjer frá einni
sjóferð. Þá var komið hjer þýskt
skemtiferðaskip og fóru farþegar
ríðandi og á vjelbátum upp í Kolla-
fjörð. Jeg reri á eftir á bátnum mín-
um og gekk vel upp eftir. En á helm-
leiðinni tók að hvessa, og þegar jeg
kom í sundið milli Viðeyjar og Eng-
eyar, gaf svo mikið á, að báturinn
sökk undir mjer. Ekki brá mjer svo
mjög við það, en ætlaði að synda með
bátinn til lands. Þegar jeg var kominn
með hann upp undir Engey, bar þar
að vjelbát frá þýska skipinu og vildi
hann endilega bjarga mjer. Var jeg
fyrst dreginn upp í bátinn og svo átti
að innbyrða bátinn minn. En við það
skolaði út úr honum ýmsu dóti, þar
á meðalj myndavjel, sem kunningi
minn hafði ljeð mjer. Um leið og jeg
sá það, steypti jeg mjer útbyrðis og
kafaði eftir myndavjelinni. — Þótti
þeim þýsku það víst skrítið, en jeg
mátti ekki hugsa til þess að týna því,
&1&U1JU11 5CAIU„U1'.
■z-'-æmmmmmmmmmmmmmmmm
sem mjer hafði verið ljeð, enda var
jeg alls ekki borgunarmaður fyrir
myndavjelinni.
Þeir þýsku fóru með mig um borð
í skipið og vildu allt fyrir mig gera,
neldu víst að jeg væri mjög aðþrengd-
ur. Buðu þeir mjer allskonar vín, en
jeg vildi ekki þiggja. Að lokum felst
jeg á að þiggja heitt kaffi. — Þann
drykk hafði jeg aldrei bragðað fyr,
og er jeg saup á þótti mjer hann svo
vondur að jeg skirpti honum út úr
mjer. Þetta er í eina skipti á ævinni,
sem jeg hefi bragðað kaffi.