Lesbók Morgunblaðsins - 21.03.1948, Síða 8

164
LESBOK morgunblaðsins
pátzcuaro
FRÁ MORELÍA fórum við með járn
brautinni suðvestur til Pátzcuaro, sem
er 280 mílur frá Mexikoborg og er á
brún „tíerra cabente“ eða hitasvæðis-
ins vestur við Kyrrahaf. Við höfðum
hlakkað til að koma þangað, því að
staðurinn er annálaður fyrir fegurð.
Og um leið og við sáum vatnið vissum
við að við mundum ekki verða fyrir
vonbrigðum.
Við komum til Hotel el Lago, sem
er einlyft bygging rjett við járnbraut-
arstöðina. Milli hennar og þess er að
eins blómagarður, með stórum gera-
níum, cosmos og öðrum blómum, en
meðfram þeim eru raðir af fjólum.
Rjett handan við gistihúsið stendur
röð af háum eucalyptus trjám og bak
við þau sjest á hið undurfagra Pátz-
cuaro-vatn. Borgin, sem dregur nafr.
af því og er nú bygð átta þúsund sál-
um, teygist hátt upp í hlíðina fyrir
ofan jámbrautarstöðina.
Þegar lestin kom til Pátzcuaro flykt
ust allir farþegar inn í veitingahúsið
til þess að fá sjer að eta og var varla
hægt að snúa þar hendi nje fæti um
stund. En er lestin bljes til brottfarar
urðum við tveir eftir. Við sátum ró-
legir að snæðingi og í fyrsta sinn á
ævi okkar brögðuðum við nú „pescada
blanco“, hinn litla fisk, sem gert hefur
Pátzcuaro-vatnið frægt. Nafnið þýðir
hvítfiskur. Hann er afar smár og
gagnsær áður en hann er soðinn. Er
hann talinn hið mesta lostæti og á
hann það vel skilið. Jeg er vanur að
eta allskonar fisk, en það verö jeg að
segja, að „pescada blanco" er sá besti
fiskur, sem jeg hefi nokkv.rn tíma
lagt mjer til munns.
Okkur hefði nú liðið bærilep"’ við
þessa sældarmáltíð, ef ekki hcfi. safn-
ast að okkur hópur manna og glápt á
okkur. Mjer líkar vel Mexikanar og
mexikanskir siðir, en sumt í fari
þeirra get jeg ekki skilið. Það er nú
til dæmis þetta, að þyrpast að ókunn-
um mönnum og horfa á þá eta. Þeir
koma rakleitt inn í matsalinn, eins og
það væri fundarstaður, og stara á
mann þangað til manni verður órótt.
Pátzcuaro er gömul og kyrlát borg
og stendur utan í hárri hlíð. Eru þar
steinlagðar götur, sem liggja í ótal
krókum upp og niður. Hún hefur á
sjer fornan svip og hin miklu súlna-
hlið á fjóra vega við Plaza Grande,
eru eins og fornminjar. Á Plaza eru
gríðarstór asktrje, miklu eldri en
elstu íbúamir.
Húsin eru flest lág og einlyft með
helluþökum, en útskornar vindskeiðar
ná fram yfir göturnar. í gegn um
opnar dyrnar sjer maður inn í fagra
blómaskála og manni finnst þar svo
yndislegt að hægt sje að gleyma sjer
þar. Fari maður um hæstu götumar
snemma morguns, standa Indíánakon-
ur þar fyrir utan hús sín og eru að
þvo búsáhöld sín, en ungar stúlkur
koma úr öllum áttum með stórar
krukkur á öxlunum. Þær hafa verið
að sækja vatn. Og á götunum er fullt
af mönnum ofan úr f jöllunum og reka
þeir á undan sjer klyfjaða asna. —
Maður mætir þarna líka kaupsýslu-
mönr.um og Indíánum, sem allír víkja
úr vegi af jafn mikilli kurteisi. Hjer
er ekki vikið til hægri, eins og í
Bandaríkjunum, heldur er það kurteisi
að íara allt af út áf gangstjettinni,
ef maður mætir kvenmanni, eða ein-
hverjum sjer meiri.
Meðfram einni götu, sem liggur að
Golgatakirkjunni, eru skot í húsin og
eiga þau að tákna hin ýmsu stig kross
göngunnar. í lok nóvembermánaðar
flykkjast Indíánar utan af landi þang-
að til þess að gera bænir sínar fyrir
framan þessa krossgöngustaði og til
þess að hylla heilsugyðjuna, sem er
verndarvættur Pátzcuaro. Jafnhliða
fara fram alls konar hátíðahöld:
kappsiglingar á vatninu, fornir dans-
ar, hana-at, nautaat og margt fleira.
Margar merkar kirkjur eru þarna.
En merkust þeirra er La Calegíata.
Var byrjað á byggingu hennar 1550
samkvæmt páfabrjefi. Þar er líkneski
heilsugyðjunnar, sem sagt er að fá-
tækur Tarascan Indíáni hafi fundið
í bát á reki úti á vatninu. Við sjerstök
tækifæri slær töfrasvita út um lík-
neskjuna.
Nýlega hafa yfirvöldin látið gera
akfæran veg hátt upp í fjall í því
skyni einu, að menn geti notið þar
útsýnisins yfir vatnið og nágrenni.
Þama blasir við manni ein hin feg-
ursta sjón, sem hægt er að hugsa sjer.
Beint niður undan manni, milli fjalls-
ins og vatnsins, eru ræktaðar sljettur..
með fögrum höllum á víð og dreif.
Meðfram vatninu blasir við fjöldi
þorpa og ótal eyjar í vatninu, sem
speglast í því. Slíkri sjón gleymir eng-
inn.
Vatnið sjálft er ótrúlega fagurt