Lesbók Morgunblaðsins - 31.12.1948, Síða 3

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
591
forðar þjer frá ótta og einstæðirrgs-
skap, ef þú trúir honum og treystir
og lifir grandvöru lífi eftir megni.
Þetta virðist einfalt. — Svo einfalt
er það, að margir þeir sem leita ein
livers sem kostar mikið og er al-
veg einstakt í sinni röð — vilja
ekki við því líta.
Kona að nafni Emma C. licldur
því fram, að það sje einbc" heimska
að trúa á nokkurn skapaðan hlut.
,Geturðu ekki sjeð, hve mikil fá-
sinna alt þetta er?“ sagði hún við
mig nýlega. ,,Jeg trúi ekki á neitt,
sem jcg get ekki sjeð.“ Margt fag-
urt og undravert er til innan sjón-
hrings Emrnu, en hún skeytir því
engu, af því að hún er altof upp-
tekin af sinni cigin eymd og van-
liðan! Á fáum síðustu árum voru
gerðir á henni þrír uppskurðir. Eft-
ir því, sem henni segist sjálfri frá,
voru tveir af læknunum svikarar,
sem sköðuðu hana. Tannlæknir
eyðilagði í henni tennurnar, og ann
ar tannlæknir gerði annað onn
verra. Allir eru að reyna að svíkja
og skaða Emrnu. Varla minnist hún
á neitt milli himins og jarðar án
þess að finna að því. Það er alt
öðru vísi en það á að vera, og þess
vegna trúir liún ekld á Guð — og
ekki á neitt. Ekki lield jcg þvi fram,
að alt, sem að Enunu er sje imynd-
un ein, eða að það hyrfi alt, ef bún
vildi fallast á nokkur megin sann-
indi. En jeg held, að þá yrði lífið
lienni þó meira virði.
Edwin G. hefur fundið sinn töfra
sprota. Jeg vissi, að hann liafði
þjáðst af eymd og vanliðan, og að
hann haíði tapað stöðu, sem hann
hafði haft í mörg ár. Þegar jeg sá
hann fyrir ári siðan, var hann að
sjá ellihrumur og örmagna. Hann
hafði farið frá einmn geðlækni til
annars án noklsurs árangurs. Allir
litu svo á, að eyind og ófarnaður
væru honurn ásköpuð.
Nú um dagiim sá jeg Edwin. —
Hann virtist haía yngst um tíu ár.
Hann var ákveðinn í göngulagi og
augun ljómuðu. „En hvað þú lítur
vel út,“ sagði jeg undrandi. „Já,
mjer líður vel líka“, sagði hann.
„Jeg hef fengið nýtt starf Ekki al-
veg eins vel launað og það sem jeg
haíði, en þeir láta mig gera til-
raunir, sem hepnast. Jeg kenni líka
þrjú kvöld í viku. Það er ókeypis,
en jeg' hef gaman af því. Jeg hef
fundið tvo unglinga, sem eru bráð-
gáfaðir — jeg vona að jeg geti k('in-
ið öðrum þeirra gegnum háskóla.“
„Hvernig atvikaðist þetta?“
spurði jeg.
„Jeg átti í miklu stríði, cn jeg
komst út úr því.“
„Fanstu nyjan lækni?“ spurði
jeg.
„Það nlætti kalla það því nafni,“
sagði hann og brosti við. „Og þú
mátt gjarnan hlæja að því ... En
ef þig langar mikið til að vita
það....“ Hann páraði citthvað á
kort og rjetti að mjer. Jeg stakk
því i veskið mitt. „Lestu bað, þegar
þú kemur heim,“ sagði hann.
Þegar jeg kom lieim, tók jeg
upp kortið, og bjóst nú \dð að sjá
þar nafn á einhverjum geðlækni,
spákerhngu cða töframanni ein-
hverrar tegundar. En það var ckk-
ert á kortinu nema þessi orð: „tutl-
ugasti og þriðji sálmur.“
Auðvitað þekkti jeg þemian
sáhn. Jeg hafði oft heyrt hann liafð
an yfir, bæði við jarðarfarir og í
lúrkju. Samt sem áður tók jeg of-
an Biblíuna, sem jeg liafði raunar
opnað alt of sjaldan á umliðnum
árum. Þar fann jeg töfrasprotann
hans Edwins:
„Jahve er inimi hirðir, mig roun
ekkert bresta. Á grænum grundum
lætur hann mig hvílast, leiðir ,nig
að vötnum, þar sem jeg má næðis
njóta. Haim hressir sál mma, leiðir
mig urn rjetta vegu fyrir sakir
nafns síns. Jaínvel þótt jeg fari um
diminan dal, óttast jeg eldcert ilt,
því að þú ert hjá mjer, sproti þinn
og stafur hugga mig. Þú býr mjer
borð frammi fyrir fjendum mínum;
þú smyr höfuð mitt með olíu; bik-
ar minn er barmafullur. Já, gæfa
og náð fylgja mjer alla ævidaga
mína, og í liúsi Jahve bý jeg langa
ævi.“
„Mjög fallegt“, sagði jeg og gaf
þessu hálfa athyglina. Eti svo las
jeg það aftur. Auðvitað var þetta
ekki fyrir Edwin einan ritað. Þáð
var einnig mjer ætlað. Mjer hafði
ekki gengið mjög vel heldur þó
að mjer hefði eimþá tekist að snúa
ánægðu andliti að hciminum:
„Drottinn er minn hirðir ...
Hann hressir sál mína .. Jafri-
vel þótt jeg fari um dimman
dal....“
Elclú held jcg því frárri, áð alt
hafi snúist á betri veg fyrir mig,
aðeins af því að jeg las tuttugasta
og þriðja sálminn. Það skeði ckkert'
skyndi-kraftaverk. Síminn hringdi
ekki til þess að tilkyuna mjer, að
jeg liefði unnið i happdrættinu. En
mjer fanst ehihver friður ýfir n.jer
— friður sárrar móttöku uýs skiln-
ings. Óttinn, sem jeg liafði clreg-
ist með, hafði rjenað, og jeg var
ekki eins einmana og áður. Síðan
hefur mjer þótt vænt uni tuttug-
asta og þriðja sálminn. Mjer þykir
vænt um marga aðra sáltna. Ritn-
ingin liefur orðið rnjer nauðsynleg
lestrarbók.
Jeg er elúci talsmaðar mins
skyndi-afturhvarfs. Jeg held mcira
að segja eklú franr neinni sjerstalu i
kirkjudeild eða trúarskoðun. Vera
má, að þú mimiist með gleði litill-
ar. hvítmálaðrar sveitakirkju, þar
sem þú hlýddir messu u;n hél'gar
nreð vinúm þinurn. Ef til vrll var
það kirkja r htlu þorpi bygð ur
rauðum múrsteirri, eða kirkjá i
borg, júða-tjaldbúð eða dómkirkja
— kaþólsk, biskupakirkja, nreþó-
distalúrkja eða kirkja kristilegra
vísinda, eða eittlrvert hinna óial-
rnörgu trúarbragða. Alt senr máli