Lesbók Morgunblaðsins - 31.12.1948, Síða 5

593
LESBÓk' : ‘
JÓL í BOLIVIA
ÞAÐ rigndi látlaust alla nótt-
ina. Undir dögun komumst við í
dálítinn skóg, en hann var svo
blautur að við gátum olcki kveikt
upp eld og matbúið ívr en oftir
klukkustundar stríð.
Skömmu síðar komum við að kol-
mórauðri leirá. Við urðum að fara
úr sokkum og skóm og vaða hana
og fara svo í sokkaplöggin í leir-
bleytu hinum megin. Síðan lá leið
okkar yfir sendnar hæðir, þar sem
hvorki sást bygð nje liíandi skepna.
En þar voru þúsundir af stórum
kaktusum, sem voru eins og hend-
ur, er teygðu risastóra fingur upp
í loftið. Af þeim hafði hrunið ó-
tölulegur grúi af „tunco“ eða á-
vöxtum, sem flagna þegar þeir eru
fullþroskaðir. Innan í beim er svört
fræleðja, ekki ósvipuð jarðarberj-
um á bragðið, og ágæt við þorsta.
Leiðin lá nú lengi yfir bessa
eyðimörk. Þar varð á vegi okkar
á, sem við þurftum að fara yfir
mörgum sinnum og í hvert sinn
urðum við að fara úr sokkum og
skóm. Þetta tafði miki* fyrir okk-
ur. Undir kvöldið sáum við hvlla
undir dálítið þorp. Mjer kom þetta
alveg á óvart, því að jeg bióst
ekki við mannabústöðum hjer.
Þorpið stóð á hól hjá hálfþornuð-
um læk. Það heitir Pampa Grande.
Þegar jeg kom inn í borpið höfðu
fjelagar mínir þegar lagt undir sig
leirkofa og bylt þar inn öllu hafur-
taski sínu í einn graut. Þarna gát-
uip við fengið brauð, hart og mygl-
að, ,gh brauð var það samt. Við
seftUmst fyrir utan kofann og fór-
um að jóðla á þessu Mintist þá
einhver á það að nú væri aðfanga-
dagskvöld.
Þá var sjálfsagt að halda hátíð.
Einn dró gamla flautu upp úr
poka sínum, og jeg átti mu.nn-
Brol úr ferðasögu
eflir Ifarn,’ A. Franek.
hörpuræfil. Og nú var spilað og
sungið alt hvað af tók Það sje
fjarri mjer að halda því fram að
músíkin hafi verið ógöliuð, en hún
hafði þó þau áhrif 4 hina lötu
þorpsbúa, að nokkrir þeirra fóru
á fætur og störðu undrandi á okk-
ur. Við klyktum svo auðvitað út
með þjóðsöngnum.
Daginn eftir ákváðum við að
vera um kyrt í Pampa Grande.
Við vorum degi á undan áætlun,
og það var engin hætta á því, að
við kæmust ekki til Santa Crux
fyrir áramótin.
Nú var yndislegt jólaveður. Við
vorum hjer í 4000 feta hæð yfir
sjó. Golan var því hressandi og
svöl og loftið gott. Alt var kyrt
og hljótt. íbúarnir nentu ekki að
hreyfa sig út úr leirkofunum og
hvorki heyrðist til þeirra stuna nje
hósti. Meira að segja nentu ekki
þeir, sem voru í næsta kofa, að
koma út og glápa á okkur. Við
lágum undir trje og hvert sem
litið var blöstu við okkur sendnir
hálsar með kræklóttum hríslum,
eins langt og augað eygði. Alger
þögn hvíldi yfir öllu nema hvað
einstaka sinnum heyrð’st í skógar-
dúfu.
Okkar mesta áhugamál var nú
að fá eitthvað í jólamatinn. Jeg
fór til oddvitans. Þetta var korn-
ungur maður. Honum fanst mjög
til um begar jeg sýndi honum
vegabrjef mín, og sagði að við
skyldum „fá hvað sem við óskuð-
um“. Jeg tók hann á orðinu, bað
hann að útvega mjer egg og fekk
honum einn ,.bolivano“. Hann kall-
aði þá á dreng, sem gekk á il-
Höf. og innlendur hermaður sem
honum var fenginn til fylgdar.
skóm, sendi hann á stað og skip-
aði honum að koma sftur með
fulla körfu af eggjum Síðan fór
hann inn til sín. Eftir klukkustund
kom pilturinn röltandi aftur og
kvaðst ekki hafa getað fengið eitt
einasta egg. Hann skilaði mjer
peningnum. En jeg var nú orð-
inn svo vanur ferðalögum í And-
esfjöllum að mjer dat* ekki í hug
að sætta mig við þetta og fría
yfirvöldin við að gera sjer frek-
ara ómak. Oddvitinn stekk þá upp
á því að fá einn hænu-unga. en
hann kostaði einn „bolivano11. Hann
varð öldungis forviða á bruðlun-
arsemi minni þegar jeg kvaðst vilja
kaupa hænuunga fyrir það. Ekki
vildi hann taka við peningnum
en lallaði á stað til þess að leita
að hænuunganum, að hann sagði,
en laumaðist krókavegu heim til
sín. Mjer dettur ekki í hug að
álasa honum fyrir það. Hann hafði
verið skipaður með valdboði í
stöðu sína, en fekk engin laun.
Hann var því eins og milli steins
og sleggju. Annars vegar varð hann
að taka tillit til nágranna sinna
og vina, sem hann varð að dvelj-