Lesbók Morgunblaðsins - 31.12.1948, Blaðsíða 6

594
ast hjá framvegis, og það var miklu
þýðingarmeira að gera þeim til
geðs heldur en einhverri stjórn sem
sat langt í burtu, ar.nað hvort í
La Paz eða Cochabaraba, og gaf
út vegabrjef handa ferðalöngum.
En maður má ekki vera hlífinn
og undanlátur þegar jólamaturinn
er í veði. Og þegar jeg hafði biðið
eftir honum í klukkustund, fór jeg
heim til hans.
Hann lá þá í bæliti'.'..
„Jeg hefi ekki getað liaft upp
á einum einasta hænu-unga“, sagði
hann. „Enginn vill selia“.
„Þetta dugjr ekki“, sagði jeg.
„Við höfum ekkert að borða. Og
nú eru jóhn — og innanríkisráð-
herrann í La Paz sagði mjer ....“
Um leið og jeg nefndi ráðherr-
ann reis hann á fætur en það var
mjög raunalegur svipur á honum.
„Jæja, jeg verð þá að gefa yður
mat“, sagði hann sárdapur. „Yð-
ur stendur alt til boða í bessu
húsi“.
„Kemur ekki til mála“, sagði jeg.
„Mjer dettur ekki í hug að gera
yður átroðning. En rf þjer getið
útvegað okkur eitthvað í matinn,
þá getum við vel malreitt sjálf-
ir“.
„Hjerna mður með ánni er fólk,
sem hefir slátrað nauti ....“
„Jeg veit það, en nú eru þrír
dagar siðan, og fjelagar mínir fengu
kjöt hjá þeim í morgun og það
var grænt í gegn, svo að þeir
fleygðu því. Hundur komst í bað,
og hann etur tæplega fleiri jóla-
máltíðirnar“.
„Æ, herra minn, þi er ekkert
til“.
„Þjer megið ekki gera Parapa
Grande skómm“, sagði jeg. , Það
er nóg til af hænsum hjer“.
„Fólk vill ekki selja Eina ráð-
ið fyrir yður er að fara og reyna
að skjóta einn hana sjólfur“.
„Jeg eyði ekki skoti á svo litlar
LESBÖK MORGUNBLAÐSINS
skepnur. Skotfærin eru dýr hjer
inni í miðri Bohviu“
Það þarf þohnmæði til þess að
þrefa við slíka menn. Innlendir
ferðamenn láta sjer segiast þegar
logið hefir verið í þá tvisvar eða
þrisvar sinnum, og gefast þá upp.
En þegar hann sá, að hann gat
ckki hrist mig af sjer andvarpaði
hann mæðulega, og nú lögðum við
á stað til vinar hans, lögreglustjór-
ans. Þeir stungu saman nefjum
um hríð og kölluðu svo á mann
nokkurn og skipuðu honum að
sækja hænu-unga „hver svo sem
ætti hann“. Maðurinr kom aftur
cftir góða stund og kvaðst ekki
hafa sjeð einn einasta hænu-unga
Embættismennifnir litu báðir á
mig eins og þeir vildu segja:
„Þarna sjáið þjer, nú er öll von
úti!“ En jeg skeytti því ekki. Þá
kölluðu þeir á annan mann, fengu
honum byssu og hvísluðu ein-
hverju að honum.
Hann fór. pg eftir nokkra stund
heyrðist skothvellur. Embættis-
mennirnir kiptust báðir við. Rjett
á eftir kom skyttan, afhenti byss-
una og sagði að hún hefði verið
„illa hlaðin“. Hann mintist ekkert
á hvernig liann liefði miðað henni.
Embættismennirnir litv honiaug-
um á mig. Jeg var þrjóskan sjálf.
Þá tók lögreglustjórinn sjálfur
byssuna. Hann var á svipinn eins
og maður sem hefir kallað yfir sig
dauðadóm. Hann benti skyttunni
að fylgja sjer og svo gengu þeir
út í steikjandi sólskinið.
Nokkra stund heyrðist ekkert
annað en suða í flugu upp uudir
rjáfrinu. Svo kvað við rkot og rjett
a eftir kom lögreglurtjórinn æð-
andi inn, eins og morðingjar væru
á hælunum á honuni. Hann faldi
byssuna undir rúmdýnu settíst þar
ofan á og reyndi að setja upp
mesta sakleysissvip. Frá lagalegu
sjónarmiði hafði hann riett til þess
að skjóta öll hæns í þorpinu, ei
æðri valdsmenn kröfðust þcss að
hann hjálpaði ferðamanni. En það
var auðsjeð að hann langaði Jítið
til að upp um sig kæmist. Oddvit-
inn horfði á hann bæði angurvær
og með aðdáun. Þá hvíslaði lög-
reglustjórinn:
„Já, við hæfðum hann. Það var
rauði haninn hans Don Panchito.
Nei, það var sá grái. Jeg held að
enginn úr fjölskyldunni hafi sjeð
til okkar, en maður veit aldrei —“
Nú leið langur tími svo að ckk-
ert skeði. Jeg var farinn að halda
að þelta hefði alt verið látalæti.
Hvað eftir annað risu umbættis-
mennirnir á fætur og gægðust
ílóttalega út um rifu á hurðinni.
Og ef fótatak heyrðist fyrir utan
var eins og þeir stirðnuðu upp.
Alt í einu vatt manni lögreglu-
stjórans inn úr dyrunum. Hann
var með hanann undir kápu sinni.
Og haninn var plokkaður. Þar var
skýringin á hinni löngu bið. Þelta
var stór liani og oddvitinn lielt að
50 centavos mundi vera liæfileg
borgun fyrir hann. Hann kvaðst
mundu færa Don Panchito pening-
ana á morgun, þegar honum væri
runnin reiðin.
Jeg borgaðl lianann og flýtti
mjer heim.
^ >W
Amerísk stúlka segir frá;
Einu sinm þegar jeg var að safna
fje fyrir Rauða krossimi, bar mig að
fallegu húsi. Og þar á riðinu sat enn
fallegri persneskur köttur. Hann reis
á fætur þegar jeg kom og fór á und-
an mjer inn í húsið. og jeg faiui að
liann bar af öllmn öðrum köttúm, sem
jeg hefi sjeð.
..Aldrei heíi jeg sjeð svona fallegan
kott“, sagði jeg við konmia. „Þið ætt-
uð að senda hann á dýrasýmngu".
„Já, þetta er merkilegur köttur“,
sagði konan. „í hittifyrra sendum við
hann á dýrasýningu og þa fekk hami
fyrstu verðlaun sem fress og í fyrra
fekk hami fyrstu verðlaun sein læða,
svo jeg held að jeg sendi liaiui ekki
oftar“.