Lesbók Morgunblaðsins - 23.09.1951, Blaðsíða 1
37. tbl.
Sunnudagur 23. september 1951.
XXVI. árgangur
JOHANN BÁRÐARSON:
ÓSHLÍÐA
VEGUR
Vcgurinn ruddur i snarbrattri skriöu.
HINN nýlagði akvegur um Óshlíð-
ina mun vera mikil iífæð Bolungar-
víkur. Áður var sjórinn eina leiðin
fyrir alia flutninga frá og til bygðar-
lagsins. Þaðan var ekki hægt að
komast öðruvísi en á sjó, nema fót-
gangandi og ríðandi, á sumrum, en
það gátu fáir veitt sjer. Nú geta allir
skotist þessa stuttu leið í bílum eða
á reiðhjólum. Landlciðin milli ísa-
fjarðar og Bolungarvíkur er um 13
km og er sjálf Óshlíðin um helming-
ur leiðarinnar, nýi vcgurinn er þó
citthvað Jcngri en þetta, með öllum
bugðum og beygjum. Talið er, að það
sje ekki dýrara að flytja vörur land-
leiðina á miili ísafjarðar og Bolung-
arvikur heldur en á milli skips og
lands á höfninni í Bolungarvík. En
auk þessara þæginda og sparnaðar
á mörgum sviðum, hafa ferðalög
til Bolungarvíkur aukist mjög, eftir
að vegurinn kom, og er það að von-
um. Bolungarvík er falleg og vegur-
inn um Óshlíð æíintýralegur. Er því
bæði gagn og gaman, ekki síst fvrir
ókunnuga, að sjá hvorttvcggja. Bol-
víkingar hafa verið fremur einangr-
aðir. Gestakoma og lifandi samband
við fólk úr öðrum hjeruðum er þeim
þvi mikils virði. Ef hin sorglegu slys,
sem orðið hafa á Óshliðinni í sumar,
yröu jjess valdandi að færri fýsti að
fara um þennan veg en ella, væri
það mikill skaði. Það er ekki nema
að vonum, að óhug hafi slegið á
marga eftir þessi slys og önnur, scm
orðið h.afa á þeim stutta tíma, siðan
vegur þessi var tekinn í notkun því
auk slysanna í sumar höfðu áður
eyðilagst tveir bilar þarna og menn
sloppið naumlcga.
ÖLLUM kemur saman um það, að
slysavarnir, bæði á sjó og landi, sjcu
nauðsyn, sem fátt mcgi til spara. En
til þess að fundin verði ráð til að
verjast hættum, þarf að þekkja þær.
Það mun því varla verða talið ótíma-
bært, þó að minnst verði nokkuð á
þennan Óshliðarvcg og rcynt að
benda á þær öryggisráðstafanir, sem
hugsanlega gætu að gagni komið. Það
skal þó tekið íram, að það scm hjer
verður sagt, er eingöngu byggt á
kunnuglcika á staðháttum m. m., en
ekki á vcrkfræðiþckkingu nje akst-
urskunnáttu. Og það, sem sagt Verð-
ur um sjálfan veginn cða íagningil
hans, er cftir sögusögn annarra, því
sá er þetta ritar hefir, því miðrn',
ekki sjeð hann.
Hættur á vegura úti geta veriij