Lesbók Morgunblaðsins - 23.09.1951, Qupperneq 5

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
í’jr-r
433
SÆLJÓN Á DANSLEIK
ÞESSA skemtilegu sögu segir Charles W. Thayer frá veru sinni í
Moskva. Hann var sendur þangað árið 1934 sem aðstoðarmaður Bull-
its sendiherra.
minsta hætta væri þar á skriðuföll-
um.
Það er heldur ekki vafi á því, að
grjóthrun úr fjöllunum vestra hefur
smám saman minkað eftir því sem
aldir liðu. í Jarðabókinni, sem skrif-
uð er fyrir nær því tveimur og hálfri
öld, er t. d. sagt um nokkrar jarðir
í Bolungarvík, að þær liggi undir
skemdum af skriðuföllum Núlifandi
menn og íeður þeirra í marga liði
hat'a þó lítið liaft af þessu að segja.
SAMKVÆMT því, sem þegar er sagt,
eru þær öryggisráðstafanir, sem
reyna mætti til varnar slysum á Ós-
hlíðinni, í stuttu máli þessar:
Færa veginn undir Hvanngjánum
niður að sjó og lcggja hann undir
ófærunum.
Nota ekki stóra bíla til mannflutn-
inga.
Aka aldrei nema einum bíl í einu
yfir hættusvæðin.
Hafa veginn yfir Sporhamarsleitið
svo breiðan, að bílar geti mæst þar
á fullri ferð, án minstu hindrunar.
Setja upp leiðarmerki beggja
vegna allra hættusvæðanna. með að-
vörun um hættuna og áminningu um
aðgæslu.
Aldrei sje farið inn á hættusvæðin
nema aðgæta áður fjallið fyrir ofan,
en síðan ekið greitt yfir þau .Klett-
unum utan hættusvæðanna má held-
ur aldrei gleyma.
Bakkinn fyrir ofan veginn má
hvergi byrgja útsýn til klettanna.
Ætíð skyldi hafa rúðu opna þeim
megin er að fjallinu snýr, til þess að
sjá og heyra betur.
Ekki skyldi svngja eða viðhafa
hávaða í bílunum, til þess að trufla
ekki þann sem á verði er.
í stórrigningu og á meðan er að
þorna um á eftir, ætti ekki að aka
veginn að nauðsynjalausu.
Ekki má opna veginn til umferðar
á vorin fyr en snjóflóðahætta er hjá
liðin og holklaki farinn úr jörðu.
Gott væri að til væri nokkuð af
mótorhjóium, á ísafirði og Bolungar-
vík, sem nota mætti til ferðalaga þeg-
ar þau nægðu, einkum í myrkri og
ofanfallahættu. Reiðhjól og hesta
ætti líka að nota til skemtiferða eins
mikið og unt væri. Lokuðu bílarnir
eru viðsjárverðastir.
\rerði eftir þessu farið eða aðrar
ráðstafanir gerðar, er betri þættu og
í hvívetna viðhöfð nákvæmni og
ÞEGAR ameríska sendiráðið var
stot'nað í Moskva 1934 var þar þegar
fyrir fjöldi amerískra blaðamanna,
vjelfræðinga og ýmissa annara. Þess
vegna var það, þegar dró að jólum.
að Bullitt sendiherra fól mjer að
stofna til mannfagnaðar fyrir þá
Bandaríkjamenn, sem þarna voru.
„Og sjáðu nú um að þetta verði
skemtilegt," sagði hann, „það er víst
langt síðan þeir hafa skemt sjer.“
Það var nóg af leikhúsum, „ball-
ettum“ og óperum í Moskva, en þar
var enga aðstoð að fá. Nokkrar jazz-
hljómsveitir voru þar og ljeku á veit-
ingastöðum, en þær voru ófáanlegai
að koma til hallar sendiherrans. Og
þar voru engir að snúa sjer til um
að útvega söngvara eða dansendur til
að skemta.
Jeg ræddi þetta vandamál við Ir-
ene Wiley. „Væri ekki rjett að ná :
eitthvert dýr?“ sagði hún. „Við skul-
um koma út í dýragarðinn og vita
hvort við finnum þar ekki eitthvað."
Við fórum á fund dýragarðsstjóv-
ans. Þetta var lítill og hræddur mað-
ur og honum var sýnilega ekki um
það gefið að eiga tal við útlendinga
Máske hefur hann óttast að bendlast
við einhverjar stjórnmálaværingar.
Það var ekki hægt að koma neinu
tauti við hann.
Svo fórum við í „cirkus“ og þar
sáum við sæljónin. Þau voru þrjú
og hjetu Misha, Shura og Lyuba. Þau
kunnu allar sæljóna kúnstir, báru
knetti á trýninu, fóru upp stiga og
kunnu jafnvel að spila ofurlítið á
harmoniku.
Tamningamaðurinn hjet Durov. —
Hann var um tvítugt og laus við all-
ar grillur. Þó var hann dálítið hik-
andi fyrst. „Jeg hef aldrei komið með
sæljón mín inn í danssal,'* sagði hann.
Jeg sagði honum að eftir þvi sen.
gætni í akstri, þá munu slys vea-ða
fátíð þarna og hamingja fylgja öllum
vegfarendum á Óshlíðarvegi.
J. B.
jeg vissi best, þá hefði salurinn aldrei
hýst sæljón. Þeim væri því nýtt uni
bæði honum og sæijónunum, og einu
sinni yrði alt fyrst. Þessi röksemda-
færsla reið baggamuninn hjá honum.
Næsta kvöld, þegar sýningu var
lokið í cirkus, kom Durov með sæ-
ljónin sín í vörubíl til ræóismanns
bústaðarins, til þess að hafa þ;.r æf-
ingu. Við útbjuggum rangala, líkan
fjárhúskró, frá útidyrum inn aó her-
berginu þar sem æfingin átú aí íá.a
fram, og annan rangala þaðan inn
danssalinn, svo að sæljónin færi eftir
þeim.
Það er sjón að sjá þrjú fullvaxin
kolsvört sæljón koma inn í danssa'
— og þá máske sjerstaklega þennan
danssal í Spaso-húsi, sem allur er
með gljáfægðum marmarasúlum og
veggjum, sem glitra af ljósunum eins
og ískrystallar í sólskini. Sennilega
hafa sæljónin líka haldið að alt væri
þarna úr ísi, því að þau þustu að
inarmarasúlu og ætluðu að klífa upp
á hana. Durov reyndi að gera þeim
skiljanlegt að þau ætti að hegða sjer
skikkanlega í sendiherrahöll, og
margar stúlkur þurfti til þess að
þurka og hreinsa förin eftir þau á
súlunni. Síðan voru sæljónin látin
leika þær listir, sem þeim var ætlað.
og að lokum skreiddust þau eftir
rangölunum út í bílinn og heldu heim
til sín.
Þetta var rjett fyrir jólin og tvö
næstu kvöld voru sæljónin að æfing-
um og gerðu sig sjálf, tamningamann
inn og mig algjörlega uppgefin. —
Þó var Durov mjög ánægður með
frammistöðu þeirra og hugmyndina
að láta þau skemta á dansleik. Hann
vildi jafnvel bæta við einum skógar-
birni. Hann sagðist eiga tvo. Annan
hafði hann haft undir höndum í
mörg ár, en hinn var nýkominn frá
Síberíu. — Durov viðurkendi að sá
yngri hefði slæma tilhneigingu til
þess að drepa menn. En hann lofaði
því að hann skyldi aðeins koma með
gamla björninn. Mjer fanst alveg nóg