Lesbók Morgunblaðsins - 25.05.1952, Blaðsíða 13

r
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
r 281
borð á hana, sem varð að fylla.
„Það er alltaf rúm fyrir einn þorsk
í viðbót“, sagði skipstjórinn. Hon-
um var ekki um að yfirgefa mið-
in áður en skipið væri fullhlaðið.
Talið var að skipið bæri 12.000
quintals (eitt quintal er um 130
pund af þurfiski) og það hafði
fengið svo mikið í lok ágústmán-
aðar.
Samt var haldið áfram að fiska
og ekkert skeytt um þótt næturnar
lengdust, veður harðnaði og byrj-
aði að snjóa. Doríumenn báru tjöru
í sprungurnar framan í sér. Þeir
voru hættir að hugsa um hendurn-
ar. „Þær hafa tíma til að gróa
í vetur“, sögðu þeir. Ég var farinn
að óttast að vér mundum verða
veðurteptir í Grænlandi. Dag eftir
dag var fiskað til þess að fylla
lestirnar. Kvöld eftir kvöld stóðu
doríumenn í röðum á þilfari og
gerðu að fiski og fram í logaði und-
ir lýsisbræðslunni.
Skipstjóri var fámáll. Hann
flutti skipið fram og aftur um
veiðistöðvarnar, til þess að ná í
meiri fisk — meiri fisk. Doríurnar
reru klukkan fjögur á nóttunni.
Beitan var að verða uppetin. Sum
skipin voru farin til Grand Banks
til þess að veiða þar við betri veð-
urskilyrði. Sum höfðu aflað svo
vel, að þau höfðu haldið heim. En
„Argus“ þraukaði áfram og nokk-
ur önnur skip.
Svo kom að því að skipstjóri
þóttist hafa fengið nóg. Að vísu
ekki fullt skip, því að alltaf er
hægt að bæta einum þorski við. En
nú voru allir geymar orðnir fullir
af lýsi og hver einasta tunna full
af gellum og kinnum.
Nú lét hann vinda upp akkeri.
Fyrst í stað þorðu fiskimenn ekki
að vona að nú ætti að halda heim.
Þeir voru hræddir um að hann
mundi staðnæmast á einhverjum
grunnmiðum sunnar. Það var
snarpur norðan vindur og vér
sigldum mikinn suður á bóginn. En
það var ekki fyr en vér vorum
komnir suður fyrir Dana-grunn, að
skipverjar þorðu að brosa. Þarna
voru seinustu miðin. Stefnan var
nú sett á Azoreyar — heimleiðis.
Vér hrepptum stórviðri á leið-
inni. Það er vont að vera á ferð í
norðanverðu Atlantshafi seint í
september og í október. Mennirmr
á „Argus“ voru bundnir svo að
þeim skolaði ekki fyrir borð. í
talstöðinni fréttum vér að önnur
skip hefði orðið fyrir áföllum og
misst doríur sínar. Eitt skipið fórst
og var þá um 600 mílur frá okkur.
Annað skip bjargaði nokkrum af
áhöfn þess--------“.
^ ^ ^
Lífandi eftirmynd
MEÐAN SÝNINGIN mikla var í Lond-
on í fyrra, varð þar upphlaup einn
daginn. Fólk flyktist að öldruðum há-
vöxnum manni sem þar var á gangi,
vegna þess að allir héldu að þetta
væri Hákon Noregskonungur. Menn
kepptust um að komast sem næst hon-
um og urðu yfir sig hrifnir ef þröng-
in varð svo mikil, að þeir rákust á
„konunginn", eða hann á þá. StarjEs-
menn sýningarinnar fóru í sín bez.tjj
föt og ætluðu að veita honum kon-
unglegar móttökur. En þá komst það
upp að þetta var ekki konungur. Að
vísu var þetta Norðmaðuv. en hann
hét Olav Hegsted, kaupsýslumaðiiir
kominn til að sjá sýninguna.
____997_____ 'jn.'-’p
s./ígo/
Fyrir nokkrum árum var Victor Jon-
es, veitingamaður frá Surrey suðljr í
Sviss til skemmtidvalar. Hann ' gékk
með stór spangagleraugu og svártan
hatt, og allir héldu að þetta væri Bev-
in, utanríkisráðherra Breta, enda yildi
svo til að Bevin var um sömu mundir
í Sviss. Jones hafði engan frið fyr-
ir blaðamönnum og þeir trúðu þvValls
ekki þótt hann segði þeim að hanrt
væri ekki Bevin. Eitt blaðið birti -méira
að segja mynd af honum og ságði-að
það væri Mr. Bevin, sem nú væri
staddur í Sviss undir gerfinafni.
____777_____ -I<; y
í Ruhr-héraði á heima uppgjafá
námamaður, sem Albert Pankler heit-
ir. Síðan stríðinu lauk hefirtiann verið
tekinn fastur 300 sinnum fyrir að vera
Hitler. Ástæðan til þess. er sú, að hann
er með „horskegg“, eins og Hitler og
lætur hárið lafa niður á ennið til
þess að hylja ljótan fæðingarblett.
Þegar hann var spurður að því hvers
vegna hann rakaði ekki af sér- Hitler-
skeggið, þá svaraði hann því að hann