Lesbók Morgunblaðsins - 05.06.1954, Side 16

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
(T
396
EINKENNILEGT HÚS — Milli Vatnsstígs og Frakkastígs er lítið hús, sem
stingur stafni nokknð fram í Lindargötuna. Hver sem götuna gengur hlýtur
því að reka augu í það og verða starsýnt á það, vegna þess hve einkenni-
legt það er um byggingarlag, eins og sjá má hér á myndinni. — Húsið er
ekki ýkja gamalt, en hefir þó átt mörg nöfn. Fyrst hét það Litlagerði, síðan
Ólafsbær (eftir eiganda þess Ólafi Gunniaugssyni), þá Tobíasarbær (eftir
þáverandi eiganda þess Tobíasi Tobíassyni). Fyrir 1911 hefir það hlotið nafnið
Lindargata 20, en þegar gatan var lengd, breyltist það í Lindargötu 44.
Sennilega hverfur þetta hús bráðlega og er þá einni frumstæðri byggingu
færra í bænum. (Ljósm. Gunnar Rúnar).
tjóniS á hinum bílnum, en fær ekk-
ert fyrir skemmdir á sínum bíl.
Enginn má setjast við bílstýri, hafi
hann bragðað áfengi. Á sunnudögum,
þegar hættast er við að út af þessu
sé brugðið, stöðvar umferðarlögreglan
hvern bíl og reynir bílstjórann. Lög-
regluþjónninn hefir með sér ofurlítið
áhald úr gleri og iætur bílstjórann
anda á það. Ef nokkur áfengiseimur
er í andanum, þá kemur það fram
þannig, að lítill visir á áhaldinu verð-
ur rauður. Þá er bílstjórinn rekinn
úr bílnum og fær hann ekki afhent-
an aftur fyr en næsta dag, ef hann
er þá algáður. Mörgum þykir þetta
hart, en eitt er látið ganga yfir alla.

STANGARVEIDl 1 FORNÖLD
í ritgerð eftir séra Þorkel Biarnason
um búnaðarhætti í fornöid segir svo
um veiðiskap í ám og vötnum: Aðferð
fornmanna við lax og silungsveiði var
þrenns konar. eftir því sem sögur vorar
skýra frá, nfl. ádráttarveiði, lagnetja-
veiði og færa eða dorgarveiði. Ádráttar-
veiðin virðist einkum hafa tíðkazt í ám,
lagnetjaveiðin í vötnum. Færaveiðin
er getið um að hafi verið tíðkuð í vötn-
um við lækjarósa, og hefur þá ef til
vill verið veitt á stöng. Að minnsta
kosti er fiskistöng nefnd í sögum, og
lýsir það því, að það veiðiáhald hafi
verið fornmönnum kunnugt.
TÍZKA KVENNA
Konur í fornöld hafa verið ekki síð-
ur tildurgjarnar heldur en konur eru
nú á dögum. Á 12. öld hefur tízkan
verið hin sama og nú að stuttklippa sig,
eða ganga með „drengjakoll“ eins og
það er kallað. — Rögnvaldur jarl kali
kvað svo um það:
Sextán hefik sénar
senn og topp í enni
jarðir elli firðar
ormvagns saman ganga.
Þat bárum vér vitni,
vestr at hér sé flestar
— sjá liggur út við élum
ey — kollóttar meyar.
Aldr hefk frétt, þats feldu
..„.-íránstalls konur allar
— verðrat menja myrðir
mjúkorðr — höfuðdúkum.
Nú tér Hlökk of hnakka
haukstrindar sér binda
— skrýðisk brúðr við bræði
bengagls — merartagli.
Hann segist hafa séð sextán ungar
stúlkur í hóp snoðklipptar og með topp
í enni. Og ósvinna þykir honum það,
að konur skuli hættar að falda sig höf-
uðdúki, en setji á sig hrosshárstopp í
hnakka.
BRAGARLAUN
Á Kolbeinsá bjó Ólafur Gíslason, er
lengi var hafnsögumaður á Húnaflóa.
Hann var af öllum taiinn merkismaður.
Guðrún Þórðardóttir skáldkona orkti
einu sinni um hann hálfgerðar níðvísur,
fyrir litlar sakir. Nokkru seinna ber svo
til, að Guðrún kemur að Kolbeinsá, á
ferðalagi, illa til reika. Ólafur tekur í
hönd henni og leiðir hana til konu sinn-
ar og segir: „Taktu vel á móti þessari
konu, Ingibjörg; hún hefur orkt lof um
mig.“ Guðrún sagði sjálf frá þessu og
gat þess um leið, að hún hefði heldur
kosið að Ólafur hefði gefið sér utan-
undir, þetta hefði verið verra en nokk-
ur kinnhestur. (Gamlar glæður).
LEYFILEGUR ÞJÓFNAÐUR
Árið 1890 kom út í Englandi fyrsta
útgáfa af bók, sem nefnist „A Girls
Ride in Iceland", og er ferðasaga frá
íslandi, eins og nafnið bendir til. í
þeirri bók stendur þessi klausa: „Gömul
hjátrú gerir sérstakan þjófnað leyfileg-
an, og því er þannig farið: Ef kýr
veikist og hættir að eta, þá er það talið
stafa frá illum anda, er hafi spillt hey-
inu. Þá laumast bóndinn um miðjs^nótt
í heygarð nágranna síns og stelur þar
eins miklu heyi og hann getur borið.
Hann fer með það heim og gefur kúnni,
en hún etur og batnar skjótt, svo að nú
þrífst hún af því heyi, er hún vildi ekki
líta við áður. Stuldurinn hefur bjargað
henni.“