Lesbók Morgunblaðsins - 26.09.1954, Síða 12

608
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
hún þá fram hjá mér í færi. Þetta
var geld læða, ársgömul. Þar með
hrimdi von mín um að þetta væri
bíturinn.
Vestan í Bæjarásnum hjá Fagra-
dal, rétt norðan við gilið, sem sker
hann sundur, þar, sem ég sá ofan
á timburhúsið1), lagðist ég í læð-
ing og sofnaði. Ef ég opnaði augun
sá ég þegar færi að rjúka upp úr
skorsteininum, en þá ætlaði ég að
heimsækja vini mína þau Jóhann-
es Eyólfsson, Kristínu konu hans
og börn. |
„Þú bíður mín svo, þar sem við
töluðum um, Sveinbjörn minn!“
Ég hrökk upp. Þessa hljóm-
rniklu rödd, er barst að eyrum
mínum, heiman frá bænum í
Fagradal, þekkti ég vel. Það var
Jóhamnes, sem kallaði. Klukkan
var sex. Snemma fara fjallabúar
á fætur. Ég spratt á fætur, því í
Hólssel þurfti ég að koma orðum
um að mæta Sigurði bónda við
Fálkaklett kl. 9 um kvöldið. Þarna
gafst tækifærið, því þeir feðgarn-
ir voru að fara í ærsmölun með
viðkomu í Hólsseli.
Úr hádegi fór ég af stað aftur.
Um sumarmálin hafði kind farið í
blá norðan við Blönduvatnið, eða
vestan við Veiturnar syðst. Tófan,
sem ég náði, vissi hvað hún var að
fara. Ég hafði skotið hana skammt
norðan við ræfilinn af þessari kind,
sem ég fann strax. Hafði þar önn-
ur tófa fengið sér ósvikinn bita
um morguninn. Ekki var ég á-
nægður með slóðina, því hún var
fremur smá, en það taldi ég víst, að
bíturinn væri stórfættur, og svo
hefði hann ekki lagt sig að svona
ómat. Slóðina rakti ég á meðan ég
gat í sandinum, en tapaði svo alveg
af henni suðvestur af Krókavötn-
um. Þá var að reyna gaggið. Jú,
l) Það var rifið 1951 og flutt til Vopna-
fjarðar.
hún tók undir langt norður á mó-
unum. Sá ég hana fljótt, því hún
var hvít eins og hin. Lengi lá ég
skammt frá henni við melnef og
veitti henni nákvæma eftirtekt. Ég
kallaði á hana með því elskuleg-
asta rebbaávarpi, sem ég kunni, en
ekkert dugði. Svona er það stund-
um. Hún leit aðeins fyrst í áttina
og svaraði reiðilega eins og hún
vildi segja:
„Farðu bara burtu, ég vil ekk-
ert með þig hafa.‘“ En ég var nú á
annarri skoðun. Á sandbörðunum,
sem hún snerist á, virtist hún vera
að fitla við stráin neðst, en ekkert
þeirra var í maga hennar. Gramd-
ist mér það bölvað dund, en gat
ekki við það ráðið. Allt í einu fór
hún svo af stað og stefndi austur
að Krókavötnunum. Gerði ég ráð
fyrir að hún færi austur með þeim
að sunnan og kostaði það mig lífs-
sprett að verða á undan henni að
vötnunum svo að hún sæi mig ekki.
Lagðist ég þar á mel í fari við vatn-
ið flötum beinum og var allur orð-
inn dofinn, þá loksins hún rak sig
næstum á ttiig. Þá fékk hún fyrir
ferðina. Þetta var algeld læða mjög
svipuð hinni, sennilega systir.
Dimmur þokubakki var í norðri.
Skálmaði hann hratt suður og
huldi nú Reiður. Klukkan var að
verða 9 og nú beið Sigurður.
Tófurnar hafa allt aðra áætlun en
við mennirnir. Þokan skall á mig,
en ég hélt stefnunni á Fálkaklett.
Þaðan bárust til mín sannanir um
lifandi veru, áður en ég sá hana,
og gleði mín fór á handahlaupum
að tösku Sigurðar, sem breiddi út
faðminn á móti mér.
Þokan hélst og sá ekki út úr aug-
unum eins og kallað er. Um nótt-
ina ákváðum við Sigurður að ríða
heim í Hólssel og bíða þar til birti.
Fengu hestarnir að kenna á því að
hér voru kappsfullir menn á ferð.
•
Með morgninum varð þokan að
víkja fyrir geislaflóði sólarinnar.
Næsta kvöld ákváðum við Sigurð-
ur að hittast kl. 9 við Skottu (stór
varða) vestan í Skottásum. Það
yrði síðasta tilraunin í þessari
ferð.
Ég fór beina leið um morguninn
að ærræflinum við Blönduvatn, en
nú var engin ný slóð sjáanleg frá
því deginum áður. Veðrið var eins,
stafalogn, heiðskírt og brennandi
hiti. Ég fór sama sveiginn norður
og vestur, án þess að fá svar eða
sjá tófu. Að Skottu var ég kominn
kl. 6 um kvöldið. Frá henni (þ. e.
vörðunni) sá ég heim í Hólssel og
víða vegu suður, vestur og norður.
Á þessu svæði þorði ég ekki að
gagga að fyrra bragði, fyrr en þá
helzt ég sæi þrjótinn, en sjónauk-
inn var notaður svikalaust og sá
ég margt í honum, en því miður
enga tófuna.
Um klukkan átta sé ég mann ríða
norður frá bænum í Hólsseli og fer
hann greitt .Grunaði mig fljótt, að
þar mundi Sigurður vera á ferð.
Þráði ég það mest af öllu, að ræn-
inginn, sjálfur höfuðpaurinn, legði
leið sína hér um nágrennið í nótt.
Þar hafði hann þó margs að minn-
ast og ýmislegt fémætt var þar
ennþá.
Þarna var skrítið! Rennir sér ekki
spói niður á bak við háásinn í norð-
austri og kemur upp aftur í löng-
um fallegum boga. Skyldi þarna
sitja fálki eða hrafn eða kjói? Eitt-
hvað var það. Og þarna hverfur
hann aftur. Ef djöfsi væri nú að
koma og mætti Sigurði, þá yrði
eitthvað sagt fallegt. Og ekki liði
mér þá vel að vera áhorfandi. —
Sennilega var þetta hrafn. Þeir
voru að sveima yfir mér rétt áðan
en komu þó ekki í færi, annars
hefði ég víst sent þeim kveðjuna.
Ég sé nú að þetta muni vera á ferð,
því sveiflur spóans grynnast. Nú
rétt hverfur hann, þar sem boginn