Lesbók Morgunblaðsins - 26.09.1954, Qupperneq 13

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
609
er lægstur. Fróðlegt að sjá hvað
birtist.
Tófa! Ég sé á hvítan hrygginn í
sjónaukanum. Hún hverfur og birt-
ist aftur. Nú sé ég hana alla. Stærð-
ar hrotti, alhvítur, nema andlitið,
það er að byrja að grána. Nú sé ég
á hliðina, bæði langur og sver,
reglulegur risi. Þetta er sennilega
bíturinn? Hann fer mjög rólega á
hægu valhoppi, smá stanzar, en
heldur svo strikið og nálgast .Nú
er betra að fara varlega og hugsa
sig vel um. Fyrst ætla ég að vita
hvert ferðinni er heitið. Sennilega
legst hann í kvöld og þá er tæki-
færið, því enginn vandi er að fylgja
honum eftir.
Á stórum sléttum mel, skammt
norðaustan við mig nemur hann
staðar og fer að snúast. Jú! Þama
reyndar leggst hann, ekki þó eins
og tófur gera venjulegast, heldur
rétt og slétt á hliðina, teygir frá
sér lappimar og .lætur sólina skína
á kviðinn og höfuðið. Sennilega er
hann sælkeri. Þarna er því miður
alveg útilokað að komast í færi við
hann, nema þá í berhögg, en slíkt
er ofmikil áhætta. Á næsta augna-
bliki fljúga ýms ráð í hug minn.
Eitt er þó álitlegast. Það er að
liggja fyrir honum í börðunum
sunnan og vestan við. Sennilega
hefur hann svipaða stefnu þegar
hann fer af stað aftur, og þá tæk-
ist mér máske að fá færi á honum.
Hver andskotinn! — Sigurður
nærri kominn og ríður greitt eins
og herforingi. Ef rebbi sæi hann?
í hvarfi frá refnum, hendist ég á
móti Sigurði og bendi og bendi í
vestur og slæ með hendinni niður
annað slagið. Það hrífur. Sigurður
fer af baki, beygir vestur og teym-
ir hestinn. Ég hendist til baka og
sé að refurinn liggur kyr. Nú er
auðséð, að Sigurður er með á nót-
unum. Ég hleyp á móti honum.
„Hvaða helvítis handapat var í
þér áðan, ég hélt þú værir að verða
•*»*• l'IHWIIP I 1» II ■ I
vitlaus, en grunaði nú samt að eitt-
hvað væri á seiði.“
„Hafðu ekki svona hátt. Kölski er
ekki langt frá okkur og hann heyr-
ir vel.“ Við þessi orð gjörbreyttist
samtalið. Nú fór það fram í hálfum
hljóðum eins og við værum komn-
ir í kirkju.
•
Hesturinn var bundinn, taskan
þrifin af honum, hnakknum hent
á jörðina og snarast að vörðunni.
Ég bendi Sigurði á hvíta blettinn
á melnum. Hvað hann tautaði
heyrði ég óglöggt. Hugurinn var
við annað. Útundan mér heyrði ég
þó eitthvað um þjóf, sem væri að
nálgast kvöldverðinn, hann yrði
heldur ekki skorinn við nögl sér.
Upp úr tösku Sigurðar flæddi
matur og drykkur, en nú var ekki
tími til að njóta þess. Ég greip tvær
samanvafðar pönnukökur með
sultu og sykri. Lagði þær saman í
boga eins og sperðil, beit í alla
enda, en hélt um stubbana til að
ekki tapaðist það allra helgasta.
Þannig hljóp ég frá Sigurði eftir að
hafa sagt honum helztu merki, sem
hann ætti að gefa mér, ef refurinn
færi af stað. Á hæla mér tautaði
Sigurður: „Það er þó andskoti hart
að hálfsprengja hestinn til að kaff-
ið ekki kólnaði um of, en svo virð-
ir þú það ekki einu sinni viðlits.
Jæja, jæja, farðu þá — farðu — en
— blessaður góði Dóri minn, ég
veit að þú gerir það, sem þú getur.“
Nokkrir skarpir sprettir, stóran
sveig með augnablikstöfum til að
gá að refnum, og að lokum kemst
ég í börðin sunnan og vestan við
hann. Slæm afstaða, óslétt um-
hverfi. Ég gægist við gígröðina,
sem mér virtist álitlegust að
leynast við og sé, að Sigurður er
kyr, en refurinn? Hann situr og
horfir í suðvestur í áttina til mín.
Hvað veldur nú þessu? Hann fer
að snúast, lallar svo af stað og
stefnir beint á mig og hverfur bak
við börðin og gígana 70—80 faðma
frá mér. Litlu munaði þarna. Ég
færi mig mjög hljóðlega að öðrum
gíg skammt frá. Þar sé ég betur
framundan til hægri og til vinstri.
Sennilega fylgir hann melnum og
fer með börðunum að vestan en ef
hann birtist allt í einu rétt austan
við mig eða með fram gígnum?
Þetta er spennandi augnablik, en
ég bíð rólegur, því nú má ekki gera
glappaskot. Verst að þurfa að fylgj-
ast með hvert augnablik á báðar
hliðar. Ég kreisti skotið í vinstri
hendi. Bara að hann fái að heyra
það líka, þá færi hann tæplega
jafngóður. Skyldi hann hafa lagst
aftur? Blessuð kyrran. Henna>'
vegna er allt auðveldara. Nú þarf
ég ekki að óttast að hann lendi í
vindlínu af mér.
Þama brá honum fyrir milli
gíga vestan við mig í bezta færi.
Ég sný byssunni eldsnöggt. Um
leið kemur hann undan gígnum.
Veikt hljóð, er líkist gaggi berst að
eyrum hans. Hann stingur við fót-
um og horfir í áttina til mín. Skot-
ið ríður af á vinstri hlið. Hann
fellur á þá hægri hreyfingarlaus.
Þar kveður einn illvígasti bítur á
Hólsfjöllum.
Ég rétti mig upp með skot í byss-
unni og geng að honum. Um leið
heyri ég húrra hróp og halló,
bergmála við ásinn og sé hvar
Sigurður slær út höndum og fótum
og jafnvel Skotta gamla virðist
mér vera komin í rælinn með hon-
um.-------
„Fallega lá hann! Eh þetta þræll-
inn? Ég hélt þú ætlaðir að hleypa
honum fram hjá. Nú veitir þér
sannarlega ekki af sopanum. En
þyngslin. Hvaða djöfuls dólpung-
ur er þetta! Ja, ljótur ertu, greyið.
Jú, brotin vígtönn. Hefur ein-
hvemtíma lent í bein. Hvaða and-
skoti er hann feitur. Ekki lifáð á
undanrennu.“----------
Þá loksins ég komst að, taldi ég