Lesbók Morgunblaðsins - 26.09.1954, Blaðsíða 16

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
5" 612
Ragnar Jóhannesson:
)Ltr
tií íiLnzli
unhar
EKKERT skart né viðhöfn var
í varpanum hjá Bólu,
en víst er að föla fjólan þar
fagnaði því sem alls staðar
að breiða barm mót sólu.
Engin sunna auðnu hló
yfir Rifgirðingum —
fæddist þar sá fegurst sló
fiðlu — af rímsnillingum,
er úr sulti og drykkju dó
við dyr hjá Reykvíkingum.
Ekki var hátt að horfa þá
heim að Bessatungu.
Bærinn lítill, burstin lág,
bömin mörg og klæðafá,
en lindir Ijóðsins sungu
föðursins sjúka fiðlu á;
fann hann leiðina tónninn sá,
til hjartnanna öru og ungu.
Stirt var um gripin, Stephan G.,
strengirnir tárum þvalir.
Dró sig sólardýrð í hlé —
dalirnir tregasvalir,
þegar þú horfðir eftir einn
öðrum í skólann ríða.
Angursins strengur undurhreinn
ómaði því svo víða.
f Saurbæ hafði syrt i ál,
sjúkleikinn — dauðinn hrjúfur,
fylltu þar klerksins kvalaskál,
en kaleikur þinn, ó, fagra mál,
var teygaður, tær og ljúfur.
Fífa í sundi, fjóla í vegg,
fögnuðu sól eftir élið,
þannig var oft þinna ljóða líf
leikur geislans við helið.
£
1
l
1
I
£
J
£
í
Svalaðu nýu angri enn,
orðsins kliðandi strengur.
Mín þungstiga harpa er þögnuð
senn,
og þá er ég ekki lengur.
f hönd þína enn ég lófann legg
sem lítiil hlustandi drengur.
BLÆÖSPIN f EGILSSTAÐASKÓGI. — Einn af víðlendustu skógum hér á
landi er Egilsstaðaskógur á Héraði. Á seinni árum hefir hann verið friðaður og
farið stórkostlega fram. Inni í þessum skógi, mitt á meðal bjarkanna, fann Ingi-
mar Sveinsson á Egilsstöðum nokkrar blæaspir í fyrra, há og fögur tré, sem
menn höfðu ekki vitað um áður að væri þar til. Að vísu hafði blæösp fundizt
áður á öðrum stað á Austurlandi, og þótti það þá viðburður, því að menn höfðu
ekki vitað fyr að þessi trjátegund væri til hér á landi. Hæsta öspin i Egilsstaða-
skógi er um 8 metra á hæð og hefir borið fræ og er asparnýgræða umhverfis
hana. — Það er líklegt að marga langi til að fá slík tré í garða sína, því að
bæði eru þau fögur og svo þýtur undarlega í laufi þeirra þegar gola er.
(Ljósm. Ól. K. Magnússon).
ÞORSTEINN STERKI
GUÐBRANDSSON
bjó á Skarði á Skarðsströnd eftir
miðja 18. öld. Það er mælt að hann
hafi heitið að vinna þrjú verk á Skarði,
sem ekki höfðu verið áður gerð, að
reisa bæ í Ólafseyum, að ná steinin-
um úr Tónavör, sem kölski átti að hafa
látið þar til meins við Ólaf yngra tóna
Geirmundsson frá Hvoli í Saurbæ, er
seinast bjó á Rauðamel, og að nákistum
Geirmundar heljarskinns úr Anda-
keldu. Hann kom fyrst upp bænum í
Ólafseyum. Síðan náði'hann steininum
úr vörinni með þeim hætti, að hann
batt við hann margar tunnur um fjöru,
sem hann fekk flestum við komið, reri
svo allt um stórflóð fram á Stöðvar-
sund og hleypti þar niður steininum.
En Magnús sýslumaður Ketilsson í
Búðardal taldi hann fastlega af því að
reyna að ná upp kistum Geirmundar,
kvað honum mundi verða það að mestu
slysi, því allröm væri forneskjan. —
Áræddi Þorsteinn þá eigi að reyna það.
LÓUNNI FAGNAÐ
Sumarliði Grímsson frá Torfastaða-
koti í Biskupstungum, reisti nýbýlið
Litla Hvamm spölkorn frá Reykjavík,
ásamt Ingimundi Hallgrímssyni. Sonur
Sumarliða hét Sveinbjörn. Hann and-
aðist um tvítugt. Þegar hann var 12
ára, var það snemma vors, að hann
gekk út árla morguns. Heyrði hann þá
til lóunnar í fyrsta sinn á því vori.
Orkti hann þá vísu þessa:
Vorið blakar blítt við kinn,
blómin taka að gróa.
Hérna bak við bæinn minn
blessuð kvakar lóa.
(Inn til fjalla).