Lesbók Morgunblaðsins - 03.04.1955, Blaðsíða 12

200
LESBÖK MORGUNBLAÐSINS
Valt er ve/ð/ oð stunda
AÐ er munur á ævi arabisku
fiskimannanna og fiskimanna á
Vesturlöndum. Ég kynntist því
nokkuð meðan ég dvaldist á aust-
anverðum Adenskaga. Þar róa þeir
á veikum smákænum langt út á
Indlandshaf og treysta aðeins á
Allah, að hann haldi verndarhendi
yfir sér og gefi sér svo mikinn afla
að nægi handa sér og fjölskyld-
unni. Og Allah bænheyrir þá oft,
en stundum....
Ég átti heima í kofa skammt frá
hinum mikla Marshag-vita, er leið-
beinir skipum utan af hinu ólgandi
Indlandshafi inn í Bab el Mandeb
sundið og kyrrsævi Rauðahafsins.
Rétt hjá vitanum er hinn svonefndi
Fiskimannavogur. Fyrir botni hans
eru hrikalegir rauðir klettar, þar
sem ekki sést stingandi strá. En þar
er silfurlit sandströnd og hafið
dimmblátt fram undan. í stórri
sprungu í klettunum stendur svo-
lítil kapella, og þangað fara fiski-
mennirnir til þess að biðjast fyrir
og þangað færa þeir guði sínum
fórnir, svo að hann leyfi þeim að
neyta síns brauðs í sveita síns and-
lits.
Þegar horft er ofan í voginn er
hann svo fagur að hann verður
manni minnisstæður. Mann langar
til þess að fara þar niður og fá sér
svalt og hressandi sjóbað og losna
þannig um stund við hið óþolandi
endurkast sólargeislanna af berum
klöppunum. En þetta er hættulegur
staður, því að gráðugir hákarlar
vaða þar uppi og þar er einnig fullt
af stórum kolkröbbum.
Arabiski fiskimaðurinn er í engu
frábrugðinn forfeðrum sínum, sem
uppi voru fyrir þúsundum ára.
Þarfir hans eru sáralitlar og heim-
ilin eru ekki á marga fiska. Hann
reftir máske með ryðguðu báru-
járni yfir einhverja klettasprungu
og gerir gafla úr gömlum benzín-
dunkum — og svo er heimilið til-
búið. Þarna býr hann ásamt fjöl-
skyldu sinni. Eina skemmtun hans
er að fara í búðina og spjalla við
kunningjana.
Það var eitt sinn um kvöld að ég
var að horfa á bát, sem var svo
sem 2 km undan landi. Einn maður
var á bátnum og hann sat aftur í
skut og reri með einni ár. Sjógang-
ur var mikill, svo að stundum hvarf
báturinn alveg í öldudölunum, en
skaut svo allt í einu upp á næsta
öldufaldi. En allt í einu sá ég að
það kom heldur en ekki skriður á
bátinn. Hann snerist við í einu vet-
fangi og brunaði svo til hafs og var
engu líkara en að hann væri knú-
inn af vél. Ég þóttist þegar vita að
fiskimaður hefði fest í stórfiski,
líklega hákarli og þessi stórfiskur
dró hann með flughraða í gegnum
brim og boða. Ég undraðist að fiski-
maður skyldi ekki höggva línuna.
En það hefur honum ekki komið
til hugar. Með sinni óbifanlegu
forlagatrú lét hann skeika að sköp-
uðu. Seinast hvarf báturinn úr aug-
sýn. Ég stóð lengi og horfði í átt-
ina í þeirri von, að hann mundi
koma í ljós. En svo varð ekki. Hvað
hafði orðið um manninn?
Um miðnætti vaknaði ég við óg-
urlegan glumrugang í fjarska. —
Þetta var alveg nýtt, því að um
nætur hafði ég aldrei heyrt neinn
hávaða nema brimgnýinn við
ströndina. Ég fór á fætur og gekk
út. Nú var heiðríkt loft og glaða
tunglsljós og stjörnurnar virtust
miklu nær manni en vanalega. —
Birtunni sló yfir voginn og þar sá
ég eitthvað þrjátíu báta. Á hverj-
um báti var skriðbytta. Mennirnir
kveinuðu hástöfum og börðu ákaft
saman blikkdunkum. Þetta var
tákn þess, að fiskimaðurinn, sem
ég var að horfa á um kvöldið, haf ði
farizt. Og félagar hans kvöddu
hann á þennan hátt. Þetta var út-
fararminning hans og mennirnir
hrópuðu á hefnd yfir hinum illu
vættum hafsins, sem höfðu hremmt
hann. Þessi athöfn stóð í eitthvað
tvær klukkustundir. Síðan var báta
-flotanum róið á brott og hann
hvarf. Nóttin var aftur hljóð, nema
hvað bárur gnauðuðu við sandinn.
(Þýtt).
c_^Ю®®crNO
— Hvers vegna lokar hún alltaf aug-
unum á meðan hún syngur?
— Það er sjálfsagt vegna þess að hún
þolir ekki að horfa upp á þjáningar
meðbræðra sinna.