Lesbók Morgunblaðsins - 07.08.1955, Blaðsíða 6

' 434
‘ LESJBÓK MORGUNBLAÐSINS
beint af Bryggjunni, úr því að þar
var annar inngangur. Fór ég því
niður á Bryggju, og á einum stað
milli inna háu húsa fann eg rnjóan
gang, sem virtist langur og liggja
beint upp að stofunum. Þar stóð
auglýst að einhver skransala væri
efst í ganginum, og var auðséð á
því að þetta var almenningsleið.
Ég gekk þar inn. Brátt varð
gangurinn skuggalegur og hinn
furðulegasti, því að bak við háu
húsin stungu önnur hús að honum
stöfnum og stöllóttum veggjum á
báðar hendur. Alls konar skran var
þar í ganginum. Ég hafði ekki farið
ýkjalangt þegar skuggalegur mað-
ur stakk höfði upp úr skraninu og
leit á mig. Hann var sýnilega ölv-
aður. Hann gaf eitthvert merki inn
í ganginn og þá kom þar út úr
skraninu annar maður, nokkuð við
aldur og ölvaður líka. Gekk hann
fram hjá mér og tóku þeir hljóð-
skraf með sér, en síðan veitti sá
eldri mér eftirför. Mér fannst þetta
heldur óviðkunnanlegt, en hélt þó
áfram, eins og ekkert hefði í skor-
izt, því að nú hlaut ég að vera
kominn langleiðina upp að stofun-
um. Þá stekkur allt í einu maður
í veg fyrir mig. Hann er yngstur
þeirra að aldri, en risi að vexti og
hinn gjörfulegasti að vallarsýn.
Hann var með hálffulla brennivíns-
flösku í hendi og spurði af þjósti
hvort ég væri Svíi. Ég kvað nei við,
en kvaðst vera útlendingur og á
leið upp í Schjöt-stofurnar. Hann
hreytti úr sér, að þangað væri ekki
hægt að komast þessa leið, gangur-
inn væri lokrour, og krafðist þess
að vita hvorrar þjóðar ég væri. Ég
kvaðst vfera íslendingur.
Það var lausnarorðið. Aldrei hef
ég séð nokkurn rnann taka svo
skiótum hamskiftum. Risinn lagði
frá sér brennivínsflöskuna, tók of-
an, brosti hringinn í kringum allt
höfuðið og rétti mér hönd sína:
„fslendingur! Það var óvænt
ánægja að hitta þig hér. Komdu
sæll frændi, þú afkomandi gömlu
norsku víkinganna."
Og svo klappaði hann mér öll-
um utan og faðmaði mig að sér.
Sá eldri, sem var að baki mér, varð
einnig jafn uppveðraður, klappaði
mér öllum utan og var sólskinsbros
út að eyrum.
„Já, við erum frændur, gammel-
norsk frændur," sagði hann. „Og
hérna er annar íslendingur rétt
hjá, og hann heitir Snorri Sturlu-
son.“ (Hann átti við minnismerki
Snorra).
Ég hélt nú að ég kannaðist við
Snorra, þetta væri langa-lajigafi
minn, og þá þótti þeim enn vænna
um mig.
„Æ, hvernig gengur það nú á
gamla íslandi?“ sagði risinn bros-
ancli og í sfnum blíðasta tón.
Ég sagði að þaðan væri allt gott
að frétta og allt í uppgangi.
„Áttu þá ekki fyrir einum bjór,
frændi “ sagði hann.
Nei, ég sagðist hafa misst af
samferðafólki mínu, og þar hefði
einn maður allar f járreiður.
„Já, ég skil það vinur og bið þig
afsökunar," sagði hann og klappaði
mér enn á öxlina.
Ég kvaddi svo þessa góðu vini
mína, sannfærður um að satt er
það sem mælt er, að gott er að vera
íslendingur í Noregi. Sneri ég svo
við og lét sá þriðji mig afskifta-
lausan. En mér fannst gott að kom-
ast aftur út í sólarljósið.--
Ég sagði bílstjórunum frá þessu
um kvöldið og þá sagði einn þeirra:
„Þú varst heppinn að vera ekki
Svíi.“
„Hvernig hefði þá farið fyrir
mér’“
Hann ypti öxlum: „Þú hefðir
varla komizt heilu og höldnu út úr
ranghalanum aftur." — —
Þetta var kvöldið fyrir fullveld-
isdaginn.
FULLVELDISDAGURINN ,
7. JÚNÍ
Hann rann upp bjartur og fagur.
Nú eru 50 ár síðan Norðmenn
skildu við Svía og þess merkis-
atburðar verður miimzt um land
allt. Forsetahjónin eiga að vera
viðstödd hátíðahöldin hér í Björg-
vin.
Klukkan 10 að morgni er farið
til dómkirkjunnar til að hlýða há-
tíðarguðsþjónustu. Kirkjan er mik-
ið hús og veglegt en ekki glæsileg
að því skapi. Við dyr hennar er
tekið á móti forsetalijónunum og
þau ásamt föruneyti leidd inn í
kór. Gegnt þeim sitja í kórnum 22
hempuklæddir prestar. Kirkjan er
troðfull af fólki og innst situr stór
hópur uppgjafahermanna frá 1905.
Þeir eru gráir fyrir hærum og með
rúnir langrar ævi ristar á hrukkótt
enni. Dómprófasturinn, Thor Grahl
Nielsen prédikaði og minntist þess-
ara merkilegu tímamóta og jafn-
framt bauð hann forsetahjónin vel-
komin til Noregs á þessari fagn-
aðarstund. Söngvarinn Thorolf
Skage söng einsöng: Herre, du et
hjem oss gav, eftir Carsten Sol-
heim og Du Herre som er sterk og
stor, eftir Edvard Grieg. Og að
lokum söng kirkjukórinn og söfn-
uðurinn þetta erindi:
Gud signe várt dyre fedreland
og lat det som hagen blöma!
Lat lysa din fred fra fjell til strand
og vetter for vársol röma!
Lat folket som bröder saman bu,
som kristne det kan sig söma!
Var þetta mjðg hátíðleg stund.
En að guðsþjónustunni lokinni var
haldið til Festplassen, eða Hátíða-
svæðisins. Er það stórt opið svæði
í miðri borginni. Þarna stendur
líkneskja Chr. Michelsens á háum
stöpli Hann var forsætisráðherra
1905 þegar Noregur og Svíþjóð
skildu og átti allra manna mestan
og beztan þátt í að skilnaðurinn