Lesbók Morgunblaðsins - 26.04.1959, Blaðsíða 7

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
223
ekki nema til þess að kaupa helztu
lífsnauðsynjar, svo sem hveiti, sykur
og salt, og svo afríkanska brennivín-
ið, sem þeir kalla „dop“.
Hum varð að fara varlega með „dop“,
konan mátti ekki vita af því. Hún hefði
eflaust lamið hann í hausinn með
hverri flösku, sem hún hefði fundið.
Eina ráðið var að fela það í mykju-
haugnum. Ekki þorði hann að bragða
á því heima, konan hefði þá snuðrað
upp felustaðinn. En hann tók gjarna
með sér eina og eina flösku þegar hann
fór að líta eftir vegavinnunni, eða þá
að hann fór heim til Boetic van Herd-
en, næsta nágranna síns. Þeir voru
gamlir drykkjubræður.
Það var venja þeirra að Ham rak
sláturfé sitt á hverju ári tii Boetic, og
Boetic lét það fylgja sínu sláturfé á
markaðinn og keypti vörur fyrir and-
virði þess, þar á meðal „dop“ handa
Hum. En það þurfti að fara að þessu
með mestu gætni og klókskap, því að
frú Hum taldi jafnan hverja kind, sem
fór á markað og vissi því upp á hár
hvað hún átti að fá mikið fyrir þær.
Hum hafði þess vegna komið því svo
laglega fyrir, að hann „missti" jafnan
einn gemling, einum eða tveimur mán-
uðum áður en reka skyldi til markaðs.
Þessi gemlingur var þá saman við fé
Boetics, og fór með hinum þegar tími
var til kominn. Þegar svo frú Boetics
fór með sláturféð á markað, ók Hum
til hans í vörubíl stjórnarinnar. Þeir
settust svo að drykkju um kvöldið og
drukku fram á nótt. Morguninn eftir
ók Hum svo heim til sín og skilaði
kellu sinni öllu því sem henni bar að
fá fyrir sláturféð.
Þessi mikla reglusemi var frú Hum
ráðgáta. Hún þekkti mann sinn. Hún
vissi líka að frú Boetic var ekki við
lambið að leika, ef „dop“ var annars
vegar, og að hún mundi aldrei leyfa
þeim körlunum að bragða dropa í sín-
um húsum. Og þó var hún viss um að
þeir svölluðu þar.
Það var ekki von að hún gæti gizkað
á hið rétta. Frú Boetic hafði þann sið
að fara alltaf sjálf á markaðinn, til þess.
að vera viss um að engu væri eytt í
óþarfa. En karlarnir höfðu gert samn-
ing við kaupmanninn um að láta Hum
fá brennivínið sitt fyrirfram, og
brennivinskassinn var alltaf kominn
heim til Boetic einum eða tveimur dög-
um áður en frú Boetic lagði á stað í
markaðsferðina. Meðan hún var burtu
voru karlarnir öruggir og gátu drukkið
eins og þá lysti. Auðvitað urðu þeir að
vera algáðir þegar hún kom heim og
hafa afmáð allar minjar svallsins. Og
svo tók Hum við sínum skerf og ók
með hann heim til konu sinnar.
En svo var það einu sinni að frú
Boetic kom að þeim óvörum. Það var
rétt eftir miðnætti og gleðskapurinn
stóð sem hæst, með glymskrattaglym
og söng, sem heyrzt hefir eflaust lang-
ar leiðir. Sex tómar flöskur lágu á
gólfinu á víð og dreif, en brennivíns-
kassinn hafði fengið heiðurssæti á
stofuborðinu.
Hundarnir byrjuðu allt í einu að
gelta, og þá vissu þeir karlarnir að eitt-
hvað óvenjulegt mundi á seiði. Og er
þeir litu út var frú Boetic komin á
bílnum sinum í hliðið og beindi ljósun-
um beint á gluggana.
Allt datt í dúnalogn, en svo æpti
Boetic í skelfingu:
— Konan mín er að koma!
Hann ætlaði að safna saman tómu
flöskunum, en valt um eina þeirra og
lá þar fallinn á gólfinu. Hum lét sér
ekki detta í hug að hjálpa honum, nú
varð hver að hjálpa sér sjálfur. Hum
lagði á flótta út um eldhúsdyrnar og
komst út í bíl sinn, og tveir negra-
strákar hans stukku upp á pallinn. En
ekki var gott í efni. Bíll frú Beotic
stóð þar í garðshliði. Hum setti bílinn
í gang og ók beint á girðinguna og
braut hana. Svo „spýtti hann í“ og
hugsaði um það eitt að hann yrði að
komast heim sem allra fyrst. Hann
vonaði að frú Boetic hefði ekki þekkt
sig. Og skyldi hún nú samt sem áður
halda því fram, að hann hefði verið
þarna, þá ætlaði hann að harðneita,
hann ætlaði að segja að hann hefði
verið að vinna að vegagerð og komið
heim sömu nóttina. Það hlaut að sýna
að hann hefði ekki til Boetic komið.
Og því var um að gera að komast heim
sem fyrst.
Hann ók eins og vitlaus maður og
negrastrákarnir heldu sér dauðahaldi
og heldu að dómsdagur væri kominn.
Bíllinn fór í loftköstum. Það fór að
renna af Hum. En hann dró ekki úr
ferðinni fyr en hann var viss um að
frá Boetic veitti sér ekki eftirför.
Svo nam hann loks staðar, andvarp-
aði þungan og dró klút upp úr vasa
sínum til þess að þurka af sér svitann.
Þá sá hann „tijgerinn". Hann sat
beint fyrir framan bílinn, alveg eins
og hann væri taminn.
Þrátt fyrir hugaræsinguna á undan,
vissi Hum samstundis hvað hann átti
að gera. Hér var tækifæri til að sýna,
að hann hefði ekki verið á fylliríi með
Boetic. Hann þreif byssu sína og stökk
út úr bílnum og skaut. Hlébarðinn
hneig niður. Húrra — skyldi sá maður,
sem skaut hlébarða, hafa verið á fyll-
iríi?!
— Komið og hjálpið mér, kallaði
hann til negrastrákanna. Komið tijg-
ernum upp á bílinn!
Þeir létu ekki segja sér það tvisvar,
gripu í lappirnar á hlébarðanum og
sveifluðu honum upp á bílinn. Svo sett-
ust þeir á skrokkinn og töluðu hástöf-
um um hver snillingur húsbóndinn
væri að skjóta.
— Já, eg kann að skjóta, hvort sem
eg er fullur eða ekki, sagði Hum drýg-
indalega, því honum þótti lofið gott.
En haldið ykkur nú fast, strákar, því
að nú ætla eg að aka greitt!
Hann þaut á stað, var glaður og tal-
aði við sjálfan sig. Þetta mikla happ
hafði gert hann ölvaðan á ný, og það
var mikil mildi að hann skyldi ekki
aka á tré, eða hvolfa bílnum þegar
hann fór krappar beygjur.
Eftir nokkra stund leit hann aftur
fyrir sig til þess að sjá hvernig strák-
unum liði. Þeir voru þá horfnir, en á
bakglugga stýrishússins sá hann smett-
ið á hlébarðanum. Og hlébarðinn var
ekki frýnilegur, og hvæsti á hann.
Hann hafði raknað við aftur!
Þá varð Hum ekki um sel. Hann var
þarna einn með sært villidýr á bílnum
hjá sér. Hann náfölnaði og augun ætl-
uðu út úr höfðinu, en hárin risu á
höfði hans og kaldur sviti streymdi
niður andlitið. Og nú lét hann bíllinn
fara eins og hann komst. Hann ók þrjá
seinustu kílómetrana á tveimur mín-
útum, hentist í gegn um hliðið heima
hjá sér, og hemlaði svo snöggt að bíll-
inn skrækti og jós upp rykmekki. Hum
hentist út úr honum og heim að dyr-
um. 1 sama mund stökk hlébarðinn af
bílnum og forðaði sér.
Dyrnar opnuðust og þar stóð hús-
móðirin. Hann þreif dauðahaldi í hana
og hrópaði:
— Sjáðu, sjáðu! Sjáðu tijgerinn sem
eg kem með .... eg kem með tijger!
— Þú ert íullur, sagði frú Hum og
lamdi hann í hausinn með „dop“-
flösku, sem hún hafði fundið í mykju-
haugnum um daginn.
(Paul Smiles)