Lesbók Morgunblaðsins - 26.04.1959, Blaðsíða 16

232
LEtíBÓK MUKGUMBLAÐSINS
BRIDGE
A A K 8 4
V 9 8
♦ 8 7 5
* G 10 3 2
A D 9 7
V Á G 4
♦ 962
* 8 7
A G 10 6
V 10 7 5
♦ K D 10 4
A 9 6 5
* 532
V K D 6
♦ Á G 3
4.ÁKD4
S sagði 3 grönd og H3 kom út, A
drap með H10 og S með drottningu.
Nú er ekki um margt að gera, S hefir
vissa 8 slagi. Níunda slaginn getur
hann fengið í tigli, ef A hefir kóng og
drottningu. En A má ekki komast að
til að slá út hjarta, því að þá er úti um
spilið. Önnur leið er sú, að treysta á að
spaðarnir sé 3-3 hjá andstæðingum og
þannig fáist einn slagur á spaðg. En þó
er þar enn hætta á að A komist inn,
því að V mun eflaust fleygja af sér
SD þegar hann sér hvernig liturinn
liggur. S verður því að spila spaða
tvisvar af hendi. Ef V hefir þá drottn-
inguna eftir er spilið unnið. Reyni V
að villa með því að drepa með SD, þá
er hún gefin. Það er hættulaust að
koma V inn, því að þá á S fyrirstöðu
í hjarta.
ÁRIÐ 1845
Alþing í fyrsta sinn var nú haldið
í nýbyggðu skólahúsi í Reykjavík
(Latínuskólanum), sem nærgætinn
áætlunarreikningur áleit, að byggjast
mundi af 14000 rd., en svo fór, að
komið varð í það 40.000 rd Byrjað var
þá að prentaAlþingistíðindi.Tóku menn
móti þeim með mesta fögnuði og for-
vitni. Verðið var líka hið allra bezta,
svo þau voru keypt og lesin með á-
nægju, en þóttu koma út seint. —
(Brandsstaðaannáll).
ÁRNI skáld böðvarsson
bjó að Ökrum á Mýrum og þótti
ALVIÐRA t ÖLFUSI er efsti bær sveitarinnar og stendur undir Ingólfsfjalli þar
sem skemmst er milii þess og Sogsins, og örskammt frá Sogsbrúnni. Nafniö Al-
viðra er komið frá Noregi. önnur Alviðra er vestur í Dýrafirði, og hin þriðja
hefir verið í landnámsbyggðinni á Mýrdalssandi, því að þar við sjóinn heita enn
Alviðruhamrar. 1 málverkasafni ríkisins er málverk af Alviðru í Sogni, gefið af
norskum mönnum til minningar um Þórð Víkingsson, er sumir sögðu að hefði
verið sonur Haralds hárfagra. Hann bjó í Alviðru í Dýrafirði. Frá Alviðru á
Hörðalandi var Þórarinn Þorkeisson landnámsmaður, sem kom skipi sínu i
Þjórsárós. Á skipi sínu hafði hann þjórshöfuð í stafni, í stað drekahöfuðs, og við
það var árin kennd. (Ljósm. Gunnar Rúnar)
ákvæðaskáld. Eitt sinn átti að hýða
strák fyrir sauðaþjófnað. Hafði hann
verið smalapiltur hjá Árna áður og
var Árna hlýtt til hans, svo hann bað
piltinum vægðar, að hann skyl^i ekki
ævilangt bera þá skömm að hafa verið
hýddur. En er engin vægð fekkst, er
mælt að Árni hafi kveðið þessa vísu:
Hvað á þá að segja, segja
að sjá hann hraktan, naktan?
Fyrst hann á að deya, deya,
dauði takt ’ann, takt ’ann.
Fell þá maðurinn dauður niður, en
ótta sló að mönnum.
ÞEGAR HANDRITIN FÓRU
Ár 1647 sótti Brynjólfur biskup til
konungs um leyfi til að mega stofna
prentsmiðju í Skálholti, og fól Otto
Krag, fornum vini sínum og velgerðar-
manni á hendur, að koma þessari bæn
sinni á framfæri, og hefði Krag gert
það í tíma, mundi það hafa fengizt;
en konungur andaðist í febrúar 1648,
og þá varð ekkert úr þessu; að sönnu
fekk hann leyfið árið eftir, en það
var tekið aftur eftir tillögum Þorláks
biskups. Hefði hann komið upp prent-
smiðju í Skálholti, þá hefði hann
prentað margt fróðlegt bæði eftir sig
og aðra, og þá hefði ekki þurft að
flytja eins mörg handrit burt úr land-
inu, því hann mundi hafa haldið þeim
eftir, sem hann ætlaði að láta prenta.
— (Pétur biskup).
JARÐGJÖLD
Svo er að sjá sem menn hafi eignað
jörðinni ýmsa persónueiginleika, svo
sem þann, að hún vildi jafnan hafa
nokkurn þakklætisvott frá mönnum
fyrir það, sem hún léti af hendi við
þá, ella mundi mönnum hefnast fyrir.
Þess vegna skyldi aldrei hirða allt
þurrkað hey, heldur skilja ávalt —
að minnsta kosti — fang eftir og gefa
jörð aftur; mundi þá vei ganga hey-
skapurinn. Einkum gilti þetta um
seinustu hausthirðingu, og væri þetta
rækt, mundi eigi heylaust verða. Hinn
merki bóndi, Hallur Einarsson á Rangá
í Tungu, hafði þennan sið og brast
aldrei hey. — (Þjóðs. Sigf. Sigf.)