Lesbók Morgunblaðsins - 31.12.1960, Side 5

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
689
— Nú hefur strákurinn komizt
í orgelið og er að hamast á því.
Og svo sporar hann út alla stof-
una nýþvegna ,svo ekki verður
hægt að bjóða inn gestum, ef ein-
hverjir skyldu koma.
Strákurinn —■ það var eg, og
mun á þeim árum hafa verið
hálfgerður jarðvöðull og farið
mínu fram, eins og drengjum er
títt.
— Nei, það getur ekki verið,
sagði Gunnlaugur. Drengurinn var
inni í herbergi okkar áðan, þegar
ég fór út, og hann hefir ekki far-
ið fram hjá mér síðan.
Móðir mín vildi ekki trúa þessu,
svo að hún opnaði hurðina á her-
bergi okkar, og þar inni sat eg
hinn rólegasti. Hún lokaði hurð-
inni aftur.
— Ekkert skil eg í þessu, sagði
hún. Eg heyrði greinilega í orgel-
inu áðan.
Svo fór hún inn til sín. En að
vörmu spori kemur hún aftur og
segir:
— Það fer ekki hjá því, að
drengurinn er með einhverjar
brellur, nú heyri eg glögglega í
orgelinu aftur. Skyldi hann hafa
lokað kött inni í því?
Hún athugaði það ekki, bless-
unin, að ekkert gat heyrzt í org-
elinu þótt köttur spígsporaði um
nóturnar, ef belgurinn var ekki
stiginn jafnframt. En hún trúði
sínum eigin eyrum, því að glöggt
heyrðist í orgelinu, og nú heyrði
Gunnlaugur þetta líka
Móðir mín hljóp niður stigann.
Hurð gestastofunnar var læst og
lykillinn hekk á sínum stað uppi
á nagla. Hún tók lykilinn og opn-
aði og varð henni það fyrst að
renna augum yfir gólfið og athuga
hvort þar sæist nokkur spor. Þá
voru ekki dúkar á gólfum, eins
og nú tíðkast, aðeins kálfskinn
undir borði á miðju gólfi. Gólfið
var tandurhreint og hvergi sást
votta fyrir sporum. En það var
móður minni ekki næg sönnun,
hún var viss um að hér væri ein-
hver brögð í tafli. Hún gekk því
að orgelinu, en það var þá læst.
Hún opnaði það, en þar var eng-
inn köttur og ekkert annað grun-
samlegt. Svo læsti hún orgelinu
aftur, og læsti síðan stofunni á
eftir sér og gekk upp á loft.
En ekki var hún fyr þangað
komin en hún heyrir orgeltóna.
Og nú heyrðu þá allir sem í hús-
inu voru. Þessir tónar voru ein-
kennilegir, eins og leikið væri á
nótur „milli lyklanna" eins og
það er kallað. Móðir mín hafði
í fyrstu verið viss um að tónarnir
kæmi frá orgelinu í gestastofunni,
og hefir það verið vegna þess. að
hún taldi sjálfsagt að þaðan hlyti
þeir að koma. En er menn hlust-
uðu nú betur eftir, gátu menn
ekki gert sér grein fyrir því hvað-
an þeir komu, var því líkast sem
þeir kæmi úr öllum áttum, jafn-
vel eins og þeir bærist utan að
inn í húsið. Menn litu hver á
annan og botnuðu ekkert í þessu,
sem ekki var von. En þannig helt
þessi „músík“ áfram nær hálfa
klukkustund, eða fram að kl. 2.
Þá hvarf hún og allt varð hljótt.
Þegar sýnt var að enga skýr-
ingu var á þessu að finna, gerðist
móðir mín hugsjúk og helt að
þetta mundi boða það að faðir
minn væri látinn og mundi vera
að búa fólkið undir þau tíðindi
með þessu.
En ekki rættist sá kvíði. Faðir
minn kom heim heill heilsu og
glaður og reifur sem hann átti
vanda til.
Hann var lítt trúaður á fyrir-
burði og reyndi jafnan að fá eðli-
lega skýringu á því, sem aðrir
kölluðu yfirnáttúrlegt. Þegar hon-
um var sögð þessi saga, kvaðst
hann vel trúa þessu.
— Auðvitað hafið þið öll heyrt
þetta, sagði. hann, en það hefir
ekki verið annað en hvinur í vindi
í upsum eða við húshorn, eins
og sést á því að ykkur virtust
tónarnir berast utan að.
Þar með átti sú gáta að vera
leyst, en ráðningin nægði ekki
heimafólki, því að þennan dag
hafði verið blæalogn, og svo þótt-
ust menn þekkja muninn á orgel-
tónum og ýlfri í vindi.
Við faðir minn vorum alltaf
mjög samrýndir. Hann var trún-
aðarmaður minn r smáu og stóru.
Og þegar við vorum tveir einir,
talaði hann um margt vi>3 mig,
sem hann hafði ekki orð á við
aðra. Var hann þá að fræða mig
og útskýra fyrir mér ýmislegt,
sem eg vissi ekki eða hafði mis-
skilið.
Svo var það einhverju sinni
þetta haust ,er við vorum tveir
saman, að hann fór að tala um
hina dularfullu orgeltóna. Fann eg
þá fljótt, að honum hafði sjálfum
ekki nægt sú skýring, er hann gaf
heimafólki. Og eftir nokkra stund
sagði hann:
— Eg hefi hugsað mikið um
þetta, og eg hefi ekki fundið nema
eina skýringu á því.
Og þá er bezt að eg segi frá
með hans eigin orðum, eftir því
sem eg man þau bezt:
— Þegar við komum til Reykja-
víkur fórum við Bjarni heim til
Eyólfs bróður okkar í Austur-
stræti og gistum hjá honum um
nóttina. Fórum við ekki snemma
á fætur morguninn eftir, vegna
þess að þá var sunnudagur. Var
því matast í seinna lagi og mál-
tíð ekki lokið fyr en um kl. 1.
Þá gengum við Bjarni út að Aust-
urvelli, og hafði eg orð á því að
við værum víst of seinir að ná