Lesbók Morgunblaðsins - 26.01.1964, Blaðsíða 7

Kátir dagar í Mán
Þrír af þeim „ábyrgu“, Yilmar formaður skemmtinefnd-
anna, Jóu og Runar en þeir áttu hugmyndina.
Inni í salnum dunar dans-
inn og þessa stundina er það
hvorki „twist“ eða „rokk“, held
ur gömlu dansarnir með „kokk-
inum“, „Óla skans“ og fleiri
gömlum kunningjum. Stjórnar-
og nefndarmenn eru á þönum,
allt á að ganga létt og snurðu-
'laust og engum má leiðast í
azt út í horn til að „pústa að-
eins“ og ég nota tækifærið og
spyr hann um klúbbinn.
— Hvenær var klúbburinn
dagskvöldi í Golfskálanum.
— Aðsókn?
— Góð, á fyrsta fundinum
voru um 30 en 40—50 eftir hálf
an mánuð og það er ekki pláss
fyrir fleiri þar, við erum að
sprengja skálann utan af okk-
ur.
— Hvað um skemmtiatriði á
fundunum?
— Það eru starfandi fjórar
skemmtinefndir sem skiptast á
að sjá um program, hver sinn
sunnudag.
— Hafið þið alltaf hljóm-
sveit?
— A fyrsta fundinum höfð-
um við segulband, en það
gafst misjafnlega, síðan höfum
við haft hljómsveit og reynd-
ar er ætlunin að stofna eigin
hljómsveit, innan klúbbsins.
— Farið þið í leiki?
— Já, við höfum haft sam-
kvæmisleiki við góðar undir-
tektir, annars látum við íölkið
sjálft stinga upp á skemmti-
atriðum. Annars er tilgangur-
Soiey. fai.tn Eiríkitr rauði Grænland? Ja, hvað skal segja.
t
l^að er kvöld í Reykjavík,
Esjan og Akrafjallið risa
tignarlega upp yfir svarblá-
an flóann. Þunglyndisleg
regnský fara hratt yfir borg-
ina og eitthvað út í buskann
og máninn sést ekki í kvöld.
En niðri á götunni er ungt
fóxk á hraðri ferð. Það kem-
ur úr öllum áttum, hóparnir
stækka og stefna allir á
sama stað.
Smáhlátrar og græzkulausar
athugasemdir bera vott um að
því er glatt í geði í kvöld. Hvað
er á seiði, husga ég, og rölti
sömu leið og brátt heyri ég óma
danslag frá einum af skemmti-
stöðum borgarinnar og elti
unga fólkið mn í húsið.
„uetta er árshátíð Mána-
klúbbsins, miða? — já, ennþá“,
er einum ófróðum svarað.
Innan við inngöngudyrnar
sitja þrjú, sem öll eru í stjórn
eða nefnd, og selja miða. Annað
veifið telja þau miðana og pen-
ingana og það leynir sér ekki
að spurningin er: „Skyldi þetta
bera sig?“
En það bætast sífellt fleiri í
hóninn, fráteknum og óseldum
miðum fækkar ört og útlitið
batnar stöðugt. — „Það er jú
ekki lítil áhætta að halda árs-
hátíð með hljómsveit, skemmti-
kröftum og öllu tilheyrandi.“
kvöld. Skyndilega hljóðnar í
salnum, ungur maður er kom-
inn að hljóðnemanum, en hann
ætlar sko ekki að syngja, held-
ur fær aðstoð nokkurra pilta og
stúlkna og nú dregur hann upp
blöð og spyr um allt milli him-
ins og jarðar: „Fann Eiríkur
rauði Grænland? Var Hallgerð
ur kona Njáls?“ og fleira í þess
um dúr. Þeir sem ,,gata“ eru úr
leik og hópurinn við hljóðnem-
ann smáminnkar. Kátínan er
mikil og sigurvegarinn ákaft
hylllur í lokin.
0 g dansinn dunar á ný.
Ég sá hvar formaður klúbbsins,
Rúnar Hannesson, hefur laum-
stofnaður og hver átti hug-
myndma?
— Það var 2. nóvember sl.
sem við Jón Jóelsson fórum að
vinna að þessu, það vantaði
skemmtistað, án áfengis, fyrir
ungt fólk. Við fórum að tala
um þetta við kunningjana og
fengum mjög góðar undirtekt-
ir. Það var mynduð bráða-
birgðastjórn og ákveðið að
leita aðstoðar og samvinnu
Æskulýðsráðs, sérstaklega með
húsnæði til að geta haldið
fundi. Síðan var haldinn form-
legur stofnfundur og kosin
stjórn og er aðaluppistaðan i
henni sú sama og í bráðabirgða
stjórninni. Nú höldum við
skemmtifundi á hverju sunnu-
Þá heyrð rt fítar £]eginn í stiganum og Savannah-tríóið
kom á vectvang.
inn að halda fræðslu- og
skemmtifundi.
— Er gaman að standa í
þessu?
— Já, það er mjög skemmti-
legt, því er svo vel tekið og
allir eru sem ein heild.
E n Adam er ekki lengi
í Paradís, það er kallað á Rún-
ar, hann er líklega búinn að
„pústa“ nóg í bili. AUt er i
fullu fjöri, uppi er dansað
„twist“ en hoppað í polka
niðri. Frammi í anddyrinu rík-
ir mikil gleði, þrenningin í
miðasölunni er búin að upp-
götva að „fyrirtækið beri sig“
það er búið að loka húsinu og
þau komast loks í dansinn og
hljómsveitin leikur „kátir dag-
ar“ sem nú á einkar vel við.
Brátt hljóðnar og einhver
spyr „er hljómsveitin komin
i verkfall?" en áður en því
fæst svarað heyrist gítar sleg-
inn í stiganum, Savannáh-
tríóið er komið á vettvarig og
piltarnir þeir leika og syngja
af hjartans lyst við geysifögn-
uð og þegar þeir ætla að
kveðja eru þeir margklappaðir
upp. Og enn dunar darisinn.
það eru fáir sem sitja og þeir
eru víst bafá að hvíla sig fyrir
næstu syrpu. Ég gef mig á tál
við unga stúlku, Sóleý Guð-
mundsdóttur og spyr hvort húr.
sé í Máriáklúbbnum.
— Já, ég er meðlimur 1
klúbbnum og hef verið alveg
frá byrjun, nema ekiki á sjálf-
um stofnfUndinum.
—- Og hvað er svo skemmti-
legast?
— Svo margt, við förum i
leiki og dönsum og svo er
margt til skemmtunar.
— En hvernig líkar þér í
kvöld?
— Þetta er alveg dásamlegt,
allir skemmta sér vel. Eins og
þú sérð sjáifur, er fólkið i góðu
skapi og hér sést ekki vín á
nokkrum manni, það er gott
dæmi.
— Og þú ætlar að vera
áfram í klúbbnum?
— Já, alveg af fullum krafti.
— Hvað um aldursmun
ykkar í klúbbnum?
— Mér finnst þetta samlag-
ast vél þrátt fyrir mun, það
eru jú allir samtaka.
E n það er ekki flóarfrið-
ur, einn herrann hneigir sig og
þar með er Sóley rokin í dans-
inn á ný. Og svo er farið i
dansleiki, formaður skemmti-
nefndanna, Vilmar Petersen.
stekkur upp á hljómsveitar-
pallirin, grípur hljóðnemann ög
stöðvár dansinn.
„Allir herrar sem ekki hafa
ermahnappa, fari út aí dans-
gólfinu“ t og þeir óheþphu
hlýða, en einn, sem ekki Var
alveg viss, gáði fyrst á lining-
arnár á skyrtunni sinni, og enn
er dansað og næst verða þær
dörnur serri háfa lykkjufall á
sokkunum að ganga ú.r leik og
svo koll af kolli. Dansinn dun-
ar, en tímirin líður og ég verð
áð fara, hér hef ég séð unga
fólkið skemmta sér á heilbrigð-
an hátt,- séð það stiórna sjálft
og starfa saman. Ómar fjörugs
danslags og glaðværir hlátrar
fylgja mér út. í nóttina.
Hs.
Hagalagöar
ókyrrð í kórnum
Er mér það í barnsminni, með hve
mikilli andagt móðir mín og fleiri
konur sátu undir messu .... En í
kórnum, meðal bændanna, barst stund
um á nokkurri ókyrrð. Meðan prest
ur var í stólnum, tóku þeir upp
bauka sína og létu þá ganga frá
manni til manns, þangað til allir
höfðu tekið nægju sína í nefið. Þetta
var gamall gáleysisvani, sem stóð
ekki í neinu sambandi við lítilsvirð-
ingu á helgi kirkjunnar. Prestar not
uðu þá líka neftóbak, er þeir voru
fyrir altari, og þótti engum nema
rétt og sjálfsagt, en eftir höfðinu
dönsuðu limirnir þá sem oftar. Þess-
um aldagamla ávana útrýmdi prest-
ur einn í Borgarfirði nokkru eftir
1880, gerði hann það með því eina
ráði, sem dugði, að flytja ekki ræð-
una á meðan bændurnir voru að taka
í nefið.
Kristl. Þorsteinsson
ENGINN PRESTUR NEMA HANN
Skúli Gíslason var tvímælalaust
einn af mestu skörungum íslenzkrar
prestastéttar ym sína daga, lærður
guðfræðingur, skyldurækinn og rögg
samur í embætti og annálaður kenni
maður. Einkum urðu margar útfarar
ræður hans mönnum minnisstæðar,
og það var við eitt slíkt tækifæri,
sem sr. Birni Þorvaldssyni í Holti
undir Eyjafjöllum varð að orði:
„Mikið er, að nokkur maður skuli
vera prestur nema hann síra.Skúli!“
Sig. Nordal
3. tölublað 1964.
LESBÖK MORGUNBLAÐSINS 7