Lesbók Morgunblaðsins - 13.03.1966, Blaðsíða 14

ekki að hugsa um að bjóða mér I bæ-
inn? Við sem höfum ekki sézt í fimmt-
án ár.
— Nei, Riehard, hrópaði ég upp yfir
mig. — Þú getur ekki farið að koma
aftur.
— En ég er bara kominn, sagði hann
og ýtti mér til hliðar um leið og hann
gekk inn í stofuna. — Ég hef lengi ætl-
að mér að heimsækja þig og fannst til-
valið að nota tækifærið í kvöld.
— Hvaða erindi átt þú hingað?
hreytti ég út úr mér. — Þú ert dauður,
Manson læknir og ég dxápum þig.
— Louise er dauð líka, sagði Richard.
— En hún er á leiðinni til þín, engu að
síður. Því skyldi ég ekki eins geta kom-
ið?
— Hvað viltu mér?
— Mig langar bara til að hjálpa þér.
Þú þarft á aðstoð að halda í kvöld. í>ú
hefur ekki nokkrar taugar til þess að
standa augliti til auglitis við dána eig-
inkonu þína aleinn.
— Farðu burt, Richard, sagði ég í
bænarrómi.
— Það stendur einhver við dyrnar,
svaraði hann. — Það hlýtur að vera
Louise. Ég ætla að leyfa þér að tala við
'hana undir fjögur augu. En minnstu
nærveru minnar, ef þú þarft á hjálp
að halda.
Hann gekk inn í næsta herbergi. Aft-
ur hljómaði hvell hringing dyrabjöll-
unnar, og ég lauk upp. Louise stóð fyr-
ir utan. Hún var hvítklædd, alveg eins
og þegar ég síðast leit hana augum í
kistunni, og slæðan sem hafði hulið
andlit hennar afmyndað af brunasárum
blakti lítið eitt til, þegar hún sveif fram
hjá mér inn í stofuna og hneig niður í
stól, hægt og mjúklega.
I heila eilífð, að því er már
fannst, sagði Louise ekki neitt. Loks
rauf hún þögnina: — Jæja, David, það
er eins og þú hafir misst málið. Þú ætt-
ir nú að leggja aftur hurðina á eftir
mér. Það næðir inn á mig, og ég er
óvön dragsúgi. Ég er búin að liggja í
þessari mollulegu kistu í næstum ár,
eins og þú veizt.
Ég lokaði hurðinni ósjálfrátt og tókst
með erfiðismunum að stynja upp: —
Hvað vilt þú eiginlega hingað? Hvers
vegna kemurðu til mín? Þú ert dáin.
Hún skellihló. Ó, David, þú trúir eins
og nýju neti því sem ég sagði. Já, ég
sé að þú hefur látið blekkjast. En ég
er ekki dáin. Mér fannst bara gaman
að glettast dálítið við þig.
— Þú að glettast við mig, endurtók ég
fálkalega, og hún hló og hló, eins og
hún væri að ganga af vitinu.
— Já, David, sagði hún hæðnislega.
— Þú hefur alltaf brugðizt þannig við
erfiðleikunum, að þú hefur reynt að
hliðra þér hjá þeim, svo að ég stóðst
ekki freistinguna að leika draug, þér
til heiðurs. Svona rétt til að skemmta
mér við viðbrögð þín, þegar þú hafðir
engin ráð með að smeygja þér undan.
— Þú lýgur, hrópaði ég. — Þú ert
dauð. Ég sá þegar þú varst jörðuð.
— í guðanna bænum, David, láttu
ekki svona, sagði hún móðguð. — Er
ég ekki nógu lífleg, eða hvað? f jjn
lyfti slæðunni frá andliti sínu og sveifl-
aði henni yfir öxlina. Hún var rjóð í
vöngum, augun skær, og um varirnar
lék spotzkt bros.
— Líkið sem var jarðað, var lík
stúlku, sem ég tók upp í bílinn til mín,
af því að hún var á sömu leið og ég.
Ég fékk hugmyndina eftir slysið, þegar
ég sá að hún hafði látizt, og setti hring-
ana mína á fingur hennar og veskið
mitt hjá henni. Síðan kveikti ég í bíl-
flakinu.
— Já, en hvers vegna? stundi ég upp
og lét fallast niður á næsta stól. —
Hvers vegna gerðirðu þetta?
— Af því að mér fannst þetta stór-
snjöll og skemmtileg hugmynd. Ég var
ennþá leiðari á þér en þú á mér, og
mér fannst freistandi að geta sagt skil-
ið við mína fyrri persónu og byrjað )íf-
ið að nýju. Auk þess hafði ég það alltaf
I bakhendinni, að ég gæti snúið aftur
til þín, ef ég yrði þreytt á leiknum. Og
nú er ég orðin blönk — og komin aft-
ur.
— En ég ætla að gifta mig á morg-
un —■ Ann.
— Ég veit það, ég les blöðin. Mér datt
í hug, að þú værir kannski ekkert hrif-
inn af að hafa mig viðstadda. Það er allt
í stakasta lagi, David. Ég fer burt og
þykist vera dauð áfram. Þú heldur þínu
striki og getur kvænzt dóttur bezta við-
skiptavinar þíns, eins og ekkert hefði í
skorizt. En að sjálfsögðu verð ég að fá
peninga.
— Nei, ég læt þig ekki hafa peninga.
Þú ert dauð.
— Ég get ímyndað mér fyrirsagnirnar
í blöðunum annað kvöld, sagði Louise.
— Eiginkona ungs, efnilegs lögfræðings
rís upp frá dauðum. — Eiginkona, sem
álitin var látin, truflar giftingarathöfn
manns síns.
— Nei, nei, hrópaði ég æstur. — Þú
færð ekki að gera þetta.
— Ég hélt ekki. Mig vantar tíu þús-
und dollara, það er allt og sumt. Við
látum ganga frá skilnaðinum í kyrrþey,
og seinna er hægt að gera nýja hjóna-
bandið þitt löglegt. Eins og þú sérð, geta
allir orðið ánægðir.
E g kom ekki upp nokkru orði.
Hugur minn var í uppnámi, og ég var
svo ruglaður, að ég gat ekki hugsað
hálfa hugsun skynsamlega. Það var ein-
ungis vissan um að þetta væri martröð
sem bjó einhvers staðar í huga mér, sem
bjargaði mér frá því að gefast alveg
upp. Louise reis á fætur.
— Athugaðu málið. Ég ætla að snyrta
mig svolítið á meðan. Þú færð fimm
mínútna umhugsunarfrest, en síðan ætl-
ast ég til að ávísunin komi múðurlaust.
Hún gekk út úr stofunni. Ég huldi and-
litið í höndum mér og óskaði þess heitt
og innilega að ég gæti vaknað. Þegar ég
leit upp, stóð Richard tvíburabróðir
minn fyrir framan mig.
— Ég verð að segja, að þú stóðst þig
ekki sérlega vel, David. Þú lætur hana
hræða þig með þessum asnalega drauga-
leik sínum. Og nú þykist hún viss um
að hafa töglin og hagldirnar í viðskipt-
um ykkar.
— En hún er dáin, æpti ég. — Þetta
er allt saman draumur.
— Hver getur sagt um það með vissu,
hvað er draumur og hvað er veruleiki?
Mitt ráð er, að þú ættir ekki að hætta
á neitt. Ef þú lætur hana hafa pening-
ana, máttu reiða þig á að hún kemur
aftur og heimtar meira.
— Já, en ég sé ekiki að um annað sé
að ræða, sagði ég í öngum mínum.
— Auðvitað er til lausn á rnálinu.
Louise dó einu sinni. Hún verður að
deyja aftur.
— Nei, ég hlusta ekki á þig.
— Þá verð ég að taka málin í mínar
hendur, eins og ég gerði, þegar við vor-
um drengir . . . Horfðu á mig, David.
— Nei. Ég reyndi að líta undan, en
augnaráð hans, hvasst og sefjandi í
senn, svipti mig öllu viljaþreki.
— Horfðu beint í augun á mér, Dav-
id.
— Ég vil það ekki, ég vil það ekki.
En mér var ömögulegt að slíta augnaráð
mitt frá andliti hans, og sama gamla til-
finningin kom yfir mig á ný. Þannig
var það lííka, þegar við vorum dreng-
ir. Augu Rionards urðu stærri og stærri,
þar til þau voru orðin að dökkum tjörn-
um, sem voru að lykjast yfir höfuð mitt.
— Jæja, David, nú er það ég, sem
nota líkama okkar, eins og ég gerði í
gamla daga. Og þú verður að fara á
þann stað, sem hefur verið aðsetur mitt
síðan við vorum drengir, inn í fjærstu
afkima huga þíns.
Ég reyndi að berjast á móti, en augu
hans, tjarnirnar svörtu, komu nær og
nær, og ég var að falla í þær. Síðan
fann ég til snöggs sársauka og um leið
hvarf Richard. Ég fann, að hann hafði
sigrað — hann réð yfir líkama okkar.
Ég var einskis megnugur. Ég gat skynj-
að með augum okkar og eyrum, en ég
gat engin áhrif haft á atferli hans, var
aðeins áhorfandi að því, sem hann tók
sér fyrir hendur.
L ouise kom aftur inn í stofuna.
Hún ljómaði af sigurvissu.
— Já, Louise, ég er búinn að því.
— Jæja, David, mælti hún, ertu bú-
inn að gera þetta upp við þig?
Rödd Richards var dýpri en mín,
hljómmeiri og öruggari. Louise virtist
hafa tekið eftir breytingunni; hún
hruk'kaði ennið.
— Skrifaðu þá ávísunina, sagði hún
snögg upp á lagið. — Ég fæ skilnaðinn
í Las Vegas. Engum mun detta í hug að
setja mitt nafn í samband við þitt. Car-
penter er algengt nafn.
— Það verður enginn skilnaður og
engin ávísun skrifuð, sagði Richard við
hana.
— Þá verður allt opinbert. Það verð-
ur óglæsilegt og mjög óheppilegt fyrir
embættisframa þinn.
— Það opinberast ekkert heldur. Og
svona til að þú vaðir ekki í villu og
svíma, ætla ég að láta þig vita það, að
ég er ekki David. Ég er Richard.
— Richard. Louise var rugluð á svip.
Svo hristi hún höfuðið.
— Hvað í ósköpunum ertu að tala
um?
— Ég er tvíburabróðir Davids. Sá
sem framkvæmir það sem David hefur
ekki hugrekki til að gera sjálfur.
— Þetta er fáránlegt. En nú fer ég.
Ég gef þér frest til kl. 9 í fyrramálið.
Ef þú breytir ekki afstöðu þinni, veiztu
hvað það kostar.
— Það verður ekki um neina ávísun
að ræða. Þú lætur þig ekki dreyma um
að standa við þá hlið samningsins, sem
að þér snýr, og það veit ég.
Richard tók eitt skref í áttina til
hennar. Nú gerði Louise sér loks ljóst,
að hætta gæti verið á ferðinni. Hún
sneri sér við, eins og hún ætlaði að
leggja á flótta. En hann greip þéttings-
fast um handlegg hennar, sneri henni
að sér og spennti greiparnar að hálsi
hennar. Ég gat ekkert aðhafzt, aðeins
horft á hvernig hann herti takið að hálsi
hennar, hvernig andlitið blánaði og aug-
un stækkuðu. Hún brauzt um, kannski
í hálfa mínútu, reyndi að slá og klóra.
Síðan hætti hún að berjast um. Hún
hafði misst meðvitund. Andlit hennar
var helblátt. Froða rann úr munnvikj-
unum. Augun virtust vera að springa
út úr augnatóttunum, galopin og star-
andi. Richards sleppti ekki takinu, fyrr
en hann var alveg öruggur um að hún
væri búin að gefa upp öndina. Þá lét
hann hana falla í hrúgu á gólfið hjá
mér.
— Jæja, David, sagði hann. — Nú
mátt þú tala.
— Þú hefur myrt hana!
ííichard þurrkaði sér um munninn
með vasaklútnum mínum.
— Mjög athyglisvert atriði. Hef ég
myrt hana eða hef ég það ekki? Var
hún lifandi eða var hún steindauð all-
an tímann?
— Þú gerir mig alveg ruglaðan, stundi
ég í uppgjöf. — Auðvitað er hún dáin.
Þetta er aðeins draumur. En ...
— En jafnvel í draumi getum við
ekki skilið við lík á gólfábreiðunni í
íbúðinni þinni, eða hvað? Það virðist
augljóst, að við verðum að fara með
hana þangað sem henni ber að vera, í
Fairfield-kirkjugarðinn.
— En það er óframkvæmanlegt.
— Það mundi vera útilokað fyrir þig.
En ekki fyrir mig. Málið er einfalt, ég
ber Louise niður í lyftunni, fæ mér
leigubíl og læt hann aka mér til kirkju-
garðsins. Og nú skalt þú ekki segja
múkk, fyrr en ég leyfi þér það.
IHann byrjaði nú framkvæmd þessar-
ar brjálæðislegu áætlunar sinnar. Fyrst
setti hann upp hattinn minn og hanzk-
ana. Síðan tók hann blæjuna, sem Lou-
ise hafði haft, þegar hún kom, upp úr
veskinu hennar og festi hana við hatt-
inn, svo að hún huldi andlitið. Hann
dustaði af kápunni hennar og lagfærði
hár hennar, sem var allt í óreiðu eftir
átökin. Síðan tók hann hana upp og hélt
á henni eins og sofandi barni og lagði
af stað með hana fram að lyftunni.
Hann ýtti á hnappinn og raulaði fyrir
munni sér, meðan hann beið eftir lyft-
unni með andvana líkama Louise í fang-
inu. Lyftan kom innan stundar, og
Jimmy, næturvörðurinn, opnaði hurð-
ina.
— Smávegis óhapp, Jimmy, sagði
Richard um leið og hann steig inn.
Hann varð að skáskjóta sér inn um
þröngar lyftudyrnar með byrði sína og
veski Louise rann úr keltu hennar.
Jimmy beygði sig eftir því og lagði það
aftur á sinn stað.
— Þessi unga dama — það var trún-
aðarhreimur í rödd Richards, eins og
þegar karlmenn spjalla saman um
kvennamál sín — hefur greinilega ver-
ið búin að innbyrða þó nokkuð, áður
en hún kom hingað. Ég gaf henni einn
kokkteil og hún leið út af eins og Ijós.
Nú verð ég að koma henni heim með
einhverjum ráðum. Getur þú útvegað
mér leigubíl að bakdyrunum?
— Já, það skal ég gera, hr. Carpenter.
Það var augljóst að Jimmy var fullur
skilnings og hjálpsemi.
— Ég hafði búizt við grunsemdum,
uppljóstrun og handtöku. í þess stað
náði Jimmy í leigubíl, Richard settist
upp í hann með Louise og við ókum af
stað, eins og ekkert væri eðlilegra en að
fara um New York að næturlagi með lík
meðferðis. En þó að Richard væri slyng-
ur, (hlaut að verða einhver brótalöm á
þessari geggjunarlegu áætlun hans. Hún
kom í ljós, þegar leigubílstjórinn sneri
sér við og spurði, hvert ætti að aka.
— Til Fairfield-kirkjugarðsins, svar-
aði Richard.
— Fairfield-kirkjugarðsins, sagði bíl-
stjórinn. — Á þessum tima sólarhrings?
Þér eruð að gera að gamni yðar.
— Alls ekki. Richard varð alltaf móðg
aður, ef fólk vildi ekki taka hann al-
varlega. Þessi unga kona er dáin og ég
ætla að jarða hana.
— Hlustið nú á mig, piltur minn. ,Ríl-
stjórinn sneri sér við í sætinu, lítill
kubbslegur náungi, eldrauður í fram-
an af reiði. — Ég hef aldrei verið neitt
sérlega hrifinn af ykkur, þessum
skemmtanalýð og ykkar fáránlegu uppá
tækjum. Ég vil fá að vita ákvörð-
unarstað ykkar möglunarlaust, annars
getið þig snautað út úr bílnum á stund-
inni.
Richard hikaði við, yppti síðan
öxlum. — Afsakið, sagði hann svo.
Brandarinn hitti ekki nógu vel í mark,
eða hvað? Akið okkur til Riverdale —
937 West 235. götu.
— Jæja, þetta var skárra, sagði bíl-
stjórinn. Augnabliki síðar vorum við
komin út í umferðina sem var mikil á
þessum tíma, þegar fólk streymdi heim
úr leikhúsum og kvikmynda'húsum.
Riohard, sem enn sat með Louise í fang-
inu eins og sofandi barn, hallaði sér
aftur á bak í sætinu og blístraði „Einn
vals enn, elsku Vigga“. Ferðin, sem í
hönd fór, gat ekki gerzt nema í draumi.
Við ókum eftir Times Square og Ijós
glamparnir dönsuðu yfir andlit Lou-
ise undir slæðunni. Fótgangandi fólk
streymdi fram hjá, surnt gægðist inn
í bílinn og glotti við, þegar það sá Rich-
ard sitja með kvenmann í fanginu. Við
fórum framhjá lögregluþjónum, þeir
sýndu ekki snefil af áhuga á bíln-
um eða farþegum hans. Richard flutti
lik gegnum hjarta stærstu borgar heims
án þess að nokkrum manni dytti í hug
að skipta sér af því.
Nú beygðum við út á Henry-Hudson-
veginn og ókum í áttina til Riverdale.
Innan skamms var bíllinn kominn á
ákvörðunarstað — að þessu húsi, hús-
inu sem ég hafði keypt handa okkur
Ann og átti að verða framtíðarheimili
okkar. Richard smeygði sér varlega út
14 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
13. marz 1966