Lesbók Morgunblaðsins - 13.03.1966, Blaðsíða 3

— Eiginmaður yðar er nú undir lét.t-
um dáleiðsluáhrifum, frú Carpenter, og
við getum rætt saman í ró og næði.
— Ég skil, Manson læknir.
— Nú ættuð þér að segja mér frá
þessum martröðum, sem hafa ásótt
hann. Þér segið að þetta hafi byrjað á
brúðkaupsnóttina?
— Já, læknir, fyrir viku. Við kom-
um beint hingað í nýja húsið okkar eft-
ir hjónavígsluna. Fólkið okkar kom og
borðaði með okkur um kvöldið, og við
fórum ekki í rúmið fyrr en um mið-
nætti. Það var komið undir morgun,
þegar ég hrökk upp við að David æpti
upp yfir sig í svefninum. Hann brauzt
um og tautaði eitthvað óskiljanlegt. Ég
vakti hann. Hann var náfölur og skjálf-
andi á beinunum og sagðist hafa haft
martröð.
— En mundi ekkert af því, sem hann
dreymdi?
— Nei, ekkert. Hann tók eina svefn-
töflu og sofnaði svo aftur. En næstu
nótt endurtók sagan sig — og þá þar
það verði ekki erfitt að losa hann við
þessa martröð, sem ásækir hann aftur
og aftur.
— Ó, læknir, það vona ég sannarlega.
— Það er hugsanlegt, að Richard sé að
reyna að ná tökum á vitund hans.
— Richard? Hver er Richard?
— Riohard er annar persónuleiki Dav-
ids.
— Ég skil yður ekki almennilega.
egar David var tólf ára, Jenti
hann í bílslysi. Hann fékk alvarlegt
taugaáfall, og upp úr því skapaðist hjá
honum kleyfhyggja, þannig að í honum
þróuðust tveir aðskildir persónuleikar.
Annar persónuleikinn var eðlilegur
innri maður Davids. En hinn var tillits-
laus yfirgangsseggur, sem einskis
sveifst. David kallaði þennan persónu-
leika Richard og sagði að hann væri
tvíburabróðir sinn, sem byggi í huga
sínum.
— Furðulegt.
ég leiddi Ann inn á nýja heimilið okk-
ar. Klukkan var að verða ellefu um
kvöldið, þegar ég kom heim í íbúðina
mína. Ég var yfir mig þreyttur. Ég hátt-
aði og lagðist út af, en var of þreytt-
ur, ég gat ekki sofnað. Svo að ég tók
eina svefntöflu. En ekki var ég fyrr
sofnaður en mig var farið að dreyma.
— Hvernig hófst draumurinn, David?
— Mig dreymdi að síminn hringdi. í
reyndinni . var síminn á borðinu við
rúmið, og í draumnum reis ég upp við
dogg og svaraði í símann. Mér fannst
þetta vera veruleiki, og síminn hefði
vakið mig. En svo áttaði ég mig á því,
að mig var að dreyma.
— Hvað olli því, David?
—Það var röddin í símanum, rödd
IiOuise. Þó að mig væri að dreyma,
gerði ég mér grein fyrir því, að Louise
er dáin.
— Hvenær dó Louise, David?
— Fyrir ári. Hún var á leið yfir fjöll-
in í Vestur-Virginíu til þess að heim-
sækja foreldra sína, þegar bíllinn henn-
ar fór út af veginum. Bíllinn brann, og
hún komst ekki út úr honum.
— Svo að það hefur þegar komið þér
í skilning um, að þig væri að dreyma,
þegar þú heyrðir rödd hennar.
— Já, auðvitað. Hún sagði: — David,
þetta er Louise ... David, er nokkuð að?
Af hverju svararðu ekki? Augnablik
var ég alveg klumsa. Síðan svaraði ég
í draumnum: — Þetta getur ekki verið
Louise. Louise er dáin.
— Veit ég vel, David. Það var sami
kunnuglegi ertnishljómurinn 1 rödd
hennar og verið hafði. — Nú, auðvitað,
og hvað með það?
— Þetta er bara draumur, sagði ég
við hana. — Eftir stutta stund vakna ég.
— Já, alveg rétt hjá þér, vinur, svar-
aði Louise. — Mér þætti líka skemmti-
legra að þú værir ekki sofandi, þegar
ég kem að heimsækja þig. Ég er að
leggja af stað úr kirkjugarðinum. Verð
komin eftir andartak.
Síðan býst ég við að hún hafi lagt á,
ég veit það ekki. Skyndilega var allt
breytt, eins og oft gerist í draumum,
og ég sat í stól og reykti sígarettu með-
an ég beið. Beið eftir, að Louise kæmi
úr kirkjugarðinum hingað í íbúðina
mína. Ég vissi að það var útilokað, að
þetta gæti gerzt, en í draumi er eng-
inn vandi að taka fjarstæðum eins og
sjálfsögðum hlut, og — sem sagt —
þarna sat ég og beið hennar.
E g var að slökkva í annarri síg-
Framhald á bls. 13
— Það eru mörg dæmi slíks úr lækna-
skýrslum. Þegar David var þreyttur eða
áhyggjufullur, tókst Richard að ná und-
irtökunum í huga hans. Þá stjórnaði
Richard gerðum hans til þess að fram-
kvæma hluti eins og að ganga í svefni
og kveikja í sængurfötunum sínum.
David fékk ekkert að gert undir slík-
um kringumstæðum. Stundum hafði
hann ekki hugmynd um það, sem hann
hafði gert. Stundum hélt hann líka að
það hefði verið martröð.
— En hvað þetta er undarlegt. Það
fer hrollur um mig.
— Ég hafði David til meðferðar eftir
bílslysið, og ég hélt, að okkur hefði tek-
izt að komast fyrir þetta, og hann hefði
fengið algjöran bata. En það er ekki úti-
lokað . . . Jæja, það er bezt að ég spyrji
David um þennan draum, sem sækir á
hann á hverri nóttu. Martröðin sú gef-
ur okkur sennilega svör við spurning-
um okkar .. . David!
—• Já, læknir.
— Mig langar að biðja þig að segja
mér frá draumnum, sem hefur valdið
þér óþægindum að undanförnu. Þú
manst eftir honum núna, er það ekki?
— Draumnum. Jú, jú, ég man eftir
honum núna.
— Þú mátt ekki æsa þig upp. Segðu
okkur nú nákvæmlega frá draumnum,
en vertu alveg rólegur.
— Allt í lagi, ég skal vera rólegur.
— Prýðilegt. Segðu mér nú, hvenær
þig dreymdi þennan draum fyrst.
— F yrsta skiptið... það var á
brúðkaupsnótt okkar Ann. Nei, það
er ekki rétt. Það var nóttina fyrir brúð-
kaupið.
— Þú ert viss um það?
— Já. Dagurinn hafði allur farið í að
ganga svo frá málum á lögfræðiskrif-
stofunni minni, að ég gæti tekið mér
nokkurra daga frí. Um kvöldið fór ég
hingað til nýja hússins okkar í River-
dale til þess að ganga úr skugga um, að
allt væri eins og það ætti að vera. Mig
langaði til að allt væri fullkomið, þegar
—Jr ú sefur núna, David.
— Já, ég er sofandi.
— Nú vil ég að þú hvílir þig dálitla
Btund, meðan ég ræði við konuna þína.
— Það er ágætt, læknir, ég mun
hvíla mig.
næstu. Þetta hefur gengið svona á
hverri einustu nóttu síðan.
— Sem sagt, endurtekningarmartröð.
En þér skuluð ekki láta það skelfa yð-
ur. Ég hef þekkt David frá því hann
var barn og er þeirrar skoðunar, að
Lífsþróun
Eftir Gisla Indriðason
Er Drottinn valdfesti „verði ljós“,
hann vildi sjá til að skapa,
og lífið spratt upp til lands og sjós
með lindýr, hákarla og apa.
Við geisla sólar upp gróska þaut,
það glóði af velsæld hver staður;
þá fann hann loksins upp formið naut,
og fyrsti þjónn þess var maður.
Andi spurnar því að mér skaut
— sem ætti nánar að kanna —
hvort öskri og belgi sig ofmörg naut
á akri Drottins og manna?
Dauðinn er draumsýn
- -- EFTIR ROBERT ARTHUR ..
13. marz 1966
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 3