Lesbók Morgunblaðsins - 15.02.1970, Blaðsíða 4

Smásaga eftir
Emilian Stanev
Sumarnótt
Þýð. Guðmundur Arnfinnsson
N álaegt sóLsetri fliugu vil3.it-
ar dúfhar í tóp upp rneð ánini
og tólau sér bólstoð í laufi Jág-
vtaxinna eikartrjánma á ár-
bakkamum. Ai-n mióktd sólheit
og vatnslítil og muldraSi lágt
við fliúðir og steina.
Dúf'urn ar kúrðu hljóðar á
greinuim trjánna. Þaer stungiu
hiöfðinu upp úr laufinu, sem
huidi þær að mestu. Skáhallir
sólargleislarnir urpu bjarma á
bringu þeirra og háls, er efstar
sá'tu í trgánum.
Þær sátu iangal-emgi — mjög
hljóðiar og atörðu í vesfur, eins
og þær uindruðust algera kyrrð
inia yfír sléttunnL Hiti steig í
byigj'Uim upp frá sólheitri jörð-
inni. Tvö ský grúfðu, eins og
risastórir vængir, yfir gráum
faornöknunium, sem troðnir
■voru af nautahjörðum. Sólin
var nú mjög lágt á lofti yfir
fjanlæguim sjóndeildarhringn-
um.
Skýin, sléttan, þyrstir
kornakriamir og rauður sólar-
gieislinn yfir þorpinu, virtust
hiusta og bíða eftir stór-
atburði, sem væri í vænduim.
Tvær dúfur skutust fram hjá
eikiartrjánum og hurfu út í
óbyggðlina umhverfis þorpið.
Hnafn settist á árbakkann.
Hann gapti af þorsta, hlustaði
grannt eftir hljóði, drakk
nægju. sína og hóf sig þyngsla-
lega til fluigs.
Dúfurnar störðu í sífelilu út
yfir rökkvaða sléttiuna. Hand-
an kornakrana len.gst í fjarska
sáat hilLa undir skógarjaðar.
Dúflurn.ar höfðu valið sér
náttstað í ‘trjáLaufinu. Þær þiðu
effiir því, að myrkrið félli á,
og höfðlu góðar gætur á um-
hverfinu. Kaldur loftstra.umur
steig frá ánni, og mýrareimiur
fyllti loftið umhvertfiis þær.
Hægur andvarinn óx STnátt og
smátt og gæddi sléttuna lífi.
Skuggar flöktu uim kornakr-
ana, ánvatnið glóði ekki lemg-
ur í dagsbirtun.ni, einsíaka
frosku.r upphóf þuinglyndis-
legt, róandi kvak.
Skyndilega kom styggð að
dúflunni, sem sat hæst uppi í
tré. HLnar dúfu.rnar urðiu óró-
Xegar og teygáiu háisana.
LítiLl, dökbur depili kom í
sjónmál og hann bar við föi-
galt kvöldiloftið lengst í vestri.
Hann færðist nær, stækkaði,
hnitaði stóra hringa og hvarf
út -yfir sléttuna. Brátt kom
hann aftur í ljós, svifandi í
stórum, óreglulegum hringum
og náJgaði-st stöðiuigt áma. En
hann náligaðist svo hægt, að
veruL&gur ótti greip ekki
um sig mieðal dúfnanna, en þaar
fylgdust kvíðafuillar með flugi
hans.
Nú var depiliLinm orðinn
mjög gredniLegur. Breiðir væng
ir fálkans sveifl.uðust í sífeffliu.
Hann nálgaðist dúfurnar úr
miikilli hæð, búinn til árásar.
Skyndilega breytti hann um
sitefnu og renndi sér þöndum
vængjusn upp eftir ánni, eins
og kvöildkiu.lið bæri haon með
sér. Ef til. viLl hafði hann kom-
ið auga á bráð. Eftir andar-
tak var hann kominn aftur og
hnitaði stóra hrin.ga yfir eik-
artrjánium.
Þá skynjaði gamla dúfan,
leiðtoginn, hættun.a fyrir ai-
vöru, en of seint. Fáíkinn var
rétt yfir trjánum, og dúfu.rn-
ar heyrðu þýtinn í loftinu, er
hann hnapaði eins og elding.
Önskjótt nálgaðist hann með
feMda vængi og úitþandar klær.
Dúfurnar hrökkluðuist úr
trjánum og féll til jarðar ein3
og Lostnar hagftéli, noikkrar leit
uðu afdneps á neðstu greinuin-
um, aðnar skutust inn í nunn-
ana á árbökkiunium..
Gamla dúfan ein Leitaði ekfc;'
skjóls. Hún flaug þráðbeint til
árimnar, og fálkinn elti hana.
En gömlu dúfun.ni var ekki
fisjað saman. Þegar fálkinn
hu-gðist hremma hana rótt yfir
vatnsborðinu, hækkaði hún
skyndilega fllugið og slapp und
an klóm ránfuiglsins. Fál'kinn
var á slíkri flerð, að hann hafði
neestuim hnapað í ána. Á síðasta
an.dartaki þandi hann ú)t
breiða vængina og barði þeim í
örvænltingu, um 'leið og hann
svipaðist um eftir stað, þar sem
hann gæti tyllt sér níður.
Á meðan gaflsit gamLa leiðtog-
anu.m náðinúm til að gsfa hia-
um hræddiu og tvístruðu dúflum
merki um að fjdgja sér. Hann
veifaði væmgjuinium ótt og titit
og fór í faranbroddi fyrir
hópnum, sem geystist í sveig
yfir áma, eims og stonmjsveipur.
Þær ætluðu að leita sér skjóls
í trjátoppumum á ný. En fállk-
inn stefndi í veg fyrár þær.
Hamn veiflaði vængjunum
snöggt öðru hverju, en þess í
mlLli nenndi hann sér felldum
vængjuim lágt yfir sléttunni.
Dúfunnar urðú að víkjia und-
an. Þær hækkuðu fluigið. Fugl-
inn brúni veitti þeim ekki eft-
irför. Hann héiit áfram hring-
sóli símu fyrir meðan, rólegur
og öruiggur. Dúfurnar ihækk-
uðu fiiuglð og jiutou stöðugt
hraðaimx á hringfllugi sínu yfir
hálfrökkvaðri sléttunni. Þær
bar við gnl-láð kvöldiloftið eins
og ótal, giiirandi kúLur úr aia-
bastri.
Úr háLoftiinu sáu þær fálk-
ann hringfsóila í æ krappari
hringum yfir trjánum. Hann
barst fyrirba-fnarlaust með
kvöíidsvaLanum án þe* að
bæra vængina.
Dúíurnar reyndiu að vilLa
um fyrir honum. Þær fliugu
langt út yflir sLéttuna, unz þær
voru næstum horfnar úti við
sjóndeildarhringinn.. En jafn-
skjótt og þær urðú þes-s varar,
að fáiki'n.n hafði hækkað fiug-
ið til að fylgjast mieð ferðum
þeirra, breyttu þær stefnurani
á ný.
Senn var almyrkvað. Ái-n
gilitraðd, eins og önmjór silfuir-
þráður niðri á sléttiunni langt
fyrir neðan. Trén voru eins og
litlir deplar. Sólibjarmiinn í
vestri eyddist og dó, og siétt-
an myrkvaðist. Um leið hvarf
rósroðinn af stráunum, sem
höfðu logað eins og dálítil
blys í kvöldhúminu.
Dúfurraar tóku að þreytast,
vængjatökin létu í eyrum sem
jafn og mjúkur þytur — ei-ns
og hvísl.
Athyglv Jálikans var glað-
vakandi. Innan stundar myndu
þær freista þess að leita sér
afdreps í þykkni trjánna, þar
sem þær voru óhu.ltar fyrir
klóm ránifugLsins. Fálkinn
skimaði af og til í kringum síg
og sveimaði fram og aftur á
óræðu fllugi.
SkyrodiLega heyrði hann
snögg vængjatök gömJu dúf-
uanar. Deiðtoginn glaf hinum
dúfumum merki. Það var sem
kúlnaregn dyndi allt umhvenf-
is fálkann, er þær lótu sig faila
til jarðar og settust í grein-
arnar.
Hin óvænfia atlaga fórnar-
dýranima ruglaði fálikann í ríim-
inu. Hann var sekúnduibroti of
seinn. Dúfurnar höfðu tekið
sér bólfestu í greinum tveggja
beykitrjáa, áður en honum gæf
ist tóm til að veLj’a sér bráð.
En ein dúfan, sem var ung og
óreynd, hafði másst móðin.n og
hélt áfram fluigi sínu ...
Fugiiarnir hlustuðu skelfdir
og með áköfum hjartslætti á
þyt vængja hennar og sáu í
gegmum iaufið stóran, brúnan
fáLkann, sem beið átekta.
Eftir andartak heyrðist ákaf
ur vængjasiláttur og örveikt
sársaukavein, þegar flálkinn
hremmdi bráð aína.
Náttmyrfcrið hiafði dottið á.
Langt upp með ánmi heyrðiist
bóndi hóa í grennd við þorp-
ið. Síðbúinn geitahirðár hélit
heimleiðis með geitur sínar.
Hann blístraði fjörLega og
hvatti hjörðina, sem þokaðist
áfram undir limi trjánna.
4 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
15. flebrúair 1970