Lesbók Morgunblaðsins - 23.05.1971, Síða 4

Margrét
Friðjónsdóttir
FJÓRAR
ÖRSTUTTAR
SÖGUR
Það grerðist eitt sinn anstnr
i sveitum, að bóndakona nokk-
ur braut í sér efri góniinn eftir
endilöngu. Um há-annatímann
og ekki viðlit að komast frá.
Hún þrjózkaðist því við að hafa
hann svona uppi í sér. — Ogr
það var undanfari þess, sem á
eftir kom.
Alian veturinn kom eitthvað
upp á, ogr fyrr en varði var
kominn annar há-annatími. Að
honum enduðum var hún orðin
svo kippótt i framan, að mað-
urinn tók af skarið, setti hana
upp í mjólkurbíl og skipaði
henni að fara og láta tjasls
þessu saman.
Hún fór í tannlækningradeild
háskólans — það var ódýrast.
I*ar féilust mönnum hendur.
Eftir alit streðið og aumingrja-
dekrið við vanþakkláta gervi-
tannaeigrendur, kemur þá ekki
sveitakonan! Bústin og saelleg
undir hvítum skýluklút, tyggir
og kyngir og allt gerir með
brotnum gómi í háll't annað ár!
Prófessorinn sendi eftir
tveim kótelettum út á matliar
og kvikmyndavélinni fram í
geymslu. Vildi sjá og vottfesta
það, sem konan staðhæfði — að
hún borðaði með þessu.
Gervihelmingarnir lögðu nú
tii atlögu við kóteletturnar. Ein
mínúta, tvær minútur, — og
þær lágu báðar þrautnagaðar
í valnum. Viðstaddir horfðu
agndofa á einvígið. „Annað
eins tangarhald á munni, góni
og tungu'. Þvílík stjórn-
kænska!“
Þeir ræddu fyrirbærið fram
eftir degi. Þessa nýuppgötvuðu
vöðvastarfsemi og hreyfanleik
munnfæranna. Hvernig var
þetta hægt?
Þá sat bóndakonan i rútunni
með nýviðgerðan góminn og
Ieið fjarska veL Hún vissi það:
Það er bara um tvennt að
ræða langt uppi í sveit með
brotinn góm og aldrei heiman-
gengt. Að trimina munninn
upp í að nota hann — eða taka
hann út úr sér.
Hinn hljóðláti
sigurvegari

*
I tilefni
umhverfisverndar
Pönnukökuleikur
AHtaf voru þær yfirvofandi
— þessar ferðir með dallinn.
Fyrst niður stigann — þá tröpp-
urnar — beygja — meðfrani
húsinu — beygja — framhjá
staurnum og hliðinu — og þar
en ekki fyrr stóðu þær — tvær
gráar öskutunnur. Frostbitran
í fangið og gæsahúð á berhand-
leggjunum. Dallurinn ábyggi-
lega minni en hann átti að
vera, — aila vega minni en á
hæðinni fyrir neðan — há fata
ineð stigpedaia. Það var ekki
einleikið, hvað oft þurfti að
fara.
Dagurinn var allur mjög mis-
hcppnaður. Hún hafði skil-
að fullnaðarprófsteikningunum
(eins og þær voru nú) og farið
heim með Jóhönnu úr skólan-
um (en átt að koma beint
heim). Heima klukkan hálf
átta beið hennar fálæti og fiski-
bollur í kaldri sósu. „Þvo svo
upp,“ sagði pabbi hennar. „Og
henda ruslinu."
Þegar hún kom út á svellað-
ar tröppurnar, var treginn
alveg að yfirbuga hana. Frost-
ið ÍM'it í skósólana, og snjó-
breiðan út að tunnum var hvít,
köld og misktinnarlaus. Hún
lokaði aiigunum og gerði upp-
reisn út í frostloftið — yfir
tröppuhandriðið. Heyrði ruslið
detta nema nokkur blöð, sem
flögruðu á augnalokunum. Tók
þau af, án þess að opna aug-
un og henti aftur. Hljóp svo
upp stigann, skilaði dallinuin,
og fór inn til sín í dúkkulísu-
leik, meðan hún beið þess, að
pendúllinn sveiflaðist tii baka.
Þess var ekki langt að bíða.
Tvö högg á forstof uhurðina.
Maðurinn á neðri hæðinni
liafði verið að hcndu úr pedala
fötunni sinni og séð eggjaskurn
ið, hafragrautskögglana og allt
hitt úti á stétt.
Ö, tregi! Við fellum tjaldið.
Vfirborð lungnabiaðranna er
um hundrað fermetrar, sem er
miðlungsíbúðarstærð, — nema
tjörálfunum fjölgi því meir. Og
hafið, biáa hafið er orðið of
lítið fyrir aiia dallana, sem
hent er í það. Við sitjtim
spennt og kreppt yfir lísuleikn-
Uin. Nær skclhir kólfurinn til
baka?
Það voru góðir dagar. Nokk-
uð góðir. Hún hafði sofnað
upp við brúna feldinn á kvöld
in, og vaknað upp við hann
á morgnana, Þá fór hann í
vinnuna og hún fór að
baka pönnukökur. Hann kom
heim og þau borðuðu pönnu-
kökurnar. Þau urðu þrjú, og
dagarnir héldu áfram að vera
nokkuð góðir. 30ta hvern þeirra
kom hann heim með 30 pakka
af osti. Úr j»eim bakaði hún
pönnukökurnar.
Sv-o fór e-ð að breytast. Af
e-u. Haim drakk osta-
hleypi(nn) = sagði hún./Pönnu
kökurnar voru ekki nógu göð-
ar = sagði hann. Fór svo að
hlaupa iit á kvöldum. Hún fór
að vakna upp fyrir birtingu og
fann að e-ð var fraimmdan.
Starði bara á brúna feldinn og
stráin úti, sem voru líka brún
— vegna vetrarins. Og á litla
þriðja. Hann var svo lítiU og
Iummó.
Ef hún horfði lengi á litla
snjáldrið, fór hún oft á fætur
og byrjaði á nýju pönnuköku-
deigi (degi). En þær urðu
aldrei nógu góðar. „Það er e-ð,
sem vantar,“ sagði liann. Fór
svo að segja það hærra og
hærra, því það varð alltaf æ
greinilegra.
Þau urðu viðskila um vorið.
4 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
23. maí 1371