Lesbók Morgunblaðsins - 19.09.1971, Blaðsíða 15

Lausn á síðustu krossgáfu
<E K b 4 -j Cfc a: u T 5» « cc 5 2 X *o ~ 0 n ct 2.
íÍl T c T et T * ~i J JíU T 3 T or: V- «. T - <r T 3 ot <t
iíi *o Q at u; T - T i 1 >4 tt T w n 1 u or v\ <r J ,£ - 9 ■3 Uj -
J FPF 7. i Uí vu v-l a. <r © T n V) Œ [K T T IP X <£ 4 '< et j:
-~7- -X- jjl £± >U - ■í. z. ar -> Q eí > T JC. H T T T U) Ot b 3
oi I:j 1 tí. X <t u 1 ¥ u. u> T , 3 ** 55 « Q z 0c sl T V- o 4)
3 X V* 114 •4 <t S **- S tt- tr - v— —> I >A ~h u m c <£ || VN ÍS'S ,c»3: 4*
t- q: •*. '<Z' ■h o T X. jf= u tí 'ö 9 Œ tí I : <t 'se. <t £ 2. X
ur. i?, S- - ±j e. 4 - H T X o ~tí ¥\ i T tí 1 ií < 3 ful^i £E W <C VI
v\ -« ot OL V .. i U> ví 3 1 1 •> F '«c X - T <r
U U IP O.cX % -I ~ l' 1 z <E u. 2 U is í |s|li •* ... <P
0 l s«I T o T Œ 1 i ar ~tí Uá \ T 'œ u <r
1 .r: ot v> 0- œ 1- % u> w 1 I Wmn \ V) a 'o nd
U3 z 'iA u í.'ÍI 5,-r m Mm \ 5TT U m ||
Dúnmjúkum höndum strauk kulið
um krónu og ax,
og kvöldið stóð álengdar hikandi
feimið og beið.
Að baki okkar týndist í mistrið hin
langfarna leið,
eins og léttstigin barnsspor í rökkur
hins hnígandi dags.
Steinn Steinarr.
Sumarið er víst liðið ennþá einu
sinni og ekkert við því að gera. En
það fylgir því söknuður; það hafði
lengri viðdvöl og var bœði sólrík-
ara og betra en sumur hafa verið
í áraraðir. Búnaðarmálastjórinn
taldi það bezta sumar síðan 1939
og hefur þá trúlega miðað við sauð-
fé, enda er það sú eina viðmiðun,
sem nokkurt mark er á takandi.
Þar af leiðir líklega að dilkar verða
með vænsta móti, sem þýðir með
öðrum orðum að neytendum gefist
kostur á að kaupa meira spik til að
fleygja.
Var okkur ekki sagt, að við vœr-
um á leið inní kuldann? Einhver
Dani var að minnsta kosti búinn
að sanna það. Þetta sýnir bezt, að
ekkert mark er takandi á Dönum.
En sem sagt: Hér norður á verald-
arlijara höfum við lifað það, sem
flestir voru búnir að missa trú að
gœti átt sér stað: Raunverulegt
sumar, sem ekki var bara gott fyr-
ir sauðfé, heldur einnig fyrir fólk.
Nú heyrðist ekki talað um kal; það-
an af síður um grasbrest og
óþurrka. Hvað verður um stofnan-
ir eins og kalnefndina og harðœris-
nefndina eftir svona ár? Og hvern-
ig fer nú, þegar menn missa í stór-
um stíl af hallœrislánunum? Ekki
nóg með það; margir voru búnir að
sjá og sannreyna aö því aðeins er
vit í heyskap að maður losni við
heyið handa reiðhestum Reykvík-
inaa. Nú eru þvílík ókjör til af
heyi um allar trissur, að það er
næstum verðlaust og selst ekki
einusinni fyrir kostnaðarverði.
Svona geta þeir farið illa út úr góð-
œrinu, sem stíla uppá sjálfsögð
harðindi með tilheyrandi heyleysi.
Á sumrinu fjölgaði bílum meira
en elztu menn muna og náðist það
velmegunarmark, að einn bíll er nú
orðinn á hverja fjóra landsmenn.
Af þeim sökum báru sig fleiri en
nokkru sinni áður að komast út
á þj óðvegina um lielgar, allra-
helzt ef þeir gátu ekið í
óendanlegum lestum og moldar-
mekki svo rétt grillir í næsta bíl.
Sérstaklega þykir ómissandi að
komast í þesskonar lestagang um
verzlunarmannahelgina og alveg
nauðsynlegt að allir fari á sömu
staðina til þess að lestirnar rofni
ekki. Fyrir og eftir verzlunarmanna
helgi heyrast engar tilkynningar
frá vegaþjónustu FÍB, enda jafngott
að þeir sitji uppi með sínar bilanir,
sem álpast út á vegi í annan tíma.
Nú þarf að vinna ötullega að því að
koma hverju ökufæru tæki í lestir
um næstu verzlunarmannahelgi og
svo þarf að útvarpa allan sólar-
hringinn og dást að því, hvað lest-
irnar ganga snurðulaust. Bítlaböll-
in í félagsheimilunum gengu líka
mjög snurðulaust. Vrðu á þessu
sumri þær framfarir helztar í slíku
skemmtanáhaldi, að skótau taldist
óþarft með öllu. Segir sig enda
sjálft, að þeir sem dansa vel á
skóm, hljóta að gera betur berfætt-
ir. Sumir glöggir menn á hreyfing-
ar í samtímanum segja þetta anga
af Jesúsbyltingunni vestanhafs.
Einhver ferðalangurinn sagðist
naumast hafa augum litið mann í
venj’ulegum jakkafötum í Kaup-
mannáhöfn í sumar. Þessi al-
þjóðlega breyting hafði þó ekki í
sumar hlotið viðurkenningu á Hótel
Sögu. Sagði maður einn, nýkominn
í sínu fínasta pússi frá Skandinavíu,
sínar farir ekki sléttar, er honum
var ekki hleypt inn í þetta eðla
hótel. Var mdðurinn í ermalausum
jakka og geta állir séð, hvílíkt
hneyksli það hefur verið. Þá er ekki
mikið að drekka frá sér glóruna,
æla yfir fólkið við nœstu borð og
brjóta glösin. Því erum við vön
og það œtti að vera í lagi, svo fram-
arlega sem drullusokkurinn ér
klæddur a la 1950. En að koma í
einhverskonar vesti og kalla það
jakka; það er of stór biti til að
kyngja. Þesskonar ma'nn er bezt að
senda strax heim.
Ótrúlega margir notuðu þetta
sólríkasta sumar í manna minnum
til að „komast í sólina“, helzt á
Majorku og Sólarströndu á Súður-
Spáni. Sumir komu heim fölari yf-
irlitúm en þeir fóru; hitinn hafðí
verið svo œgilegur, sólin svo sterk,
að veslings fólkið hafði orðið að
hýrast í forsœlu állan tímann. En
aðrir létu sér nægja laugarnar hér
heima og ganga nú með íslenzka
brúnku, sem er ruxttúrlega ekki
nærri eins fín, enda miklu ódýrari.
Og nú er það liðið þetta sumar
langra sólardaga, berfættrar œsku
og bílalesta í fjallháum rykmekki.
Það er gleymt þegar gleypt er og
senn strýkur kulið dúnmjúkum
höndum um krónu og ax eins og
Steinn segir í Ijóðinu, sem ég vitn-
aði til hér í upphafi. Dúnmjúkum
höndum með hemi á pollum. Og
hrími á stráum í morgunsárið. Það.
verður ekki aðeins kvöldið, sem
stendur álengdar hikandi feimið og
bíður, heldur sjálfur veturinn í
nánd, grár fyrir éljum. Og hin lang-
farna leið sumarsins gleymist og
týnist
„eins og léttstigin barnsspor í rökk-
ur hins hnígandi dags“.
Gísli Sigurðsson.

19. septembei- 1971
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 15