Lesbók Morgunblaðsins - 31.10.1971, Qupperneq 15

■ur stendur enn óhaggaður og
sést á honum hvar kirkjan
hefir staðið og hve stór hún
hefir verið'.
Á kostnaðarreikningi kirkj-
unnar eru talin vinnulaun
þeirra, sem „færðu burt“ torf-
veggi gömlu kirkjunnar og
jöfnuðu rústir hennar, en ekk-
ert er minnzt á leghellu séra
Sigurðar, hún hefir verið lát-
in óhreyfð þama í rústunum.
Kirkja séra Gisla stóð fram
tál 1825. I>á var hún rifin og
reist ný kirkja á grunni henn-
ar. Mun sú kirkja hafa stað-
ið fram til 1942, en var þá rif-
in þegar hafin var smiði þeirr-
ar kirkju, er nú stendur
þarna. Og síðan hefir engin
kirkja staðið í kirkjugarðin-
um.
Fyrir nokkrum árum fóru
fram endurbætur á kirkju-
garðinum og var þá meöal ann-
ars sléttaður elzti hluti hans,
norðurendinn. Þar komu menn
niður á rústir elztu kirkjunn-
ar. I þeim miðjum rákust þeir á
legstein þeirra séra Sigurðar
Sigurðssonar og Sigriðar
Hákonardóttur, en hann var
þá sokkinn í jörð. Steinninn
var tekinn upp og fiuttur
nokkuð afsíðis, svo að hann
væri ekki fyrir þeim sem voru
að vinna þama. En staðurinn,
þar sem hann lá, var merktur,
svo hægt væri að flytja hann
þangað aftur. Jafnframt var og
mælt kirkjustæðið forna, rftir
þeim veggjaleifum, sem þar
fundust.
Legsteinninn hefir ekki enn
verið fluttur á sinn stað, og
veidur þar um, að menn eru
ekki sammála um hvar hann
eigi að vera, og hafa komið
fram þrenn sjónarmið. Sumir
vilja að hann sé fluttur í nýju
kirkjuna og komið þar fyrir á
vegg. Aðrir vilja að hann sé
fluttur í Þjóðminjasafnið. Og
svo erú þeir, sem viija að
steinninn sé fluttur á
sinn stað, á leiði þeirra Sig-
urðar og Sigríðar í miðjum
rústum elztu kirkjunnar.
Allar hafa þessar tillögur
nokkuð til síns ágætis.
Það lýsir umhyggju safnað-
arins fyrir þessum steini, að
menn válja fiytja hann inn í
kirkjuna sem nú stendur
þarna. En ýmislegt mælir því í
gegn. Steininum verður ekki
komið fyrir á kirkjuvegg öðru
visi en við það raskist sá stíll,
sem á kirkjunni er. Hann á
heldur ekki erindi þangað
nema sem kirkjugrdpur, því að
þar verður hann ekki í neinu
sambandi við sinn upphaflega
stað, þar sem kirkjan stendur
nú iangt frá kirkjugarði.
Um þá tillögu að flytja stein
inn í Þjóðminjasafnið, þá eru
fordæmi fyrir sliku, en sumum
mun finnast, að einhver tak-
mörk séu fyrir þvi, hve mörg-
um legsteinum skuli hrúgað
Þar saman, oig að þeir steinar,
sem þar eru geymdir, ættu
heizt að hafa á sér þjóðiegan
svip og einkenni. Undantekn-
ing væri, ef einhver sérstakur
steinn er í bráðri hættu að tor-
tímast. En um þennan stein er
oðru máli að gegna. Hann er
ekki „þjoðlegur" að neinu
leyti, gerður úr eriendu bergi,
höggvinn af erlendum manni
og ietrið á honutn er latína.
Honum er heldur ekki hætt við
tortímingu. Haiui hefir geymzt
vel á Staðastað um 280 ár, og
hann gæti enn geymzt þar vei
um aldir.
Flest mælir með því, að
steinninn sé fluttur aftur á
sinn stað innan rústar elztu
kirkjunnar á staðnum. Þar má
gamga svo frá hon.um, að hann
sökkvi ekki í jörð. Auðvitað
verður þá líka að hreinsa
hann og ganga svo frá honum
að vindar, frost og sandrok
geti ekki máð áletrunina, né
skófir setzt í hana. Til þess eru
nú flumdin ráð, svo þetta er auð
velt. Um leið ætti svo að af-
marka kirkjurústina giögglega
á einhvem hátt, og ætti kirkja
Ara fróða það skilið, að þetta
yrði gert sómasamlega og af
smekkvisi. Ef vel væri að farið,
gæti þetta jafnframt orðið
minnismerki hans, enda getur
það tæplega talizt vansalaust,
að á Staðastað skuli ekkert
hafa m-innt á Ara fróða fram á
þennan dag.
Smásagan
Framh. af bls. 5
vakningasamkomur. Herra
Piok, í herbergi númer 7, til-
kyinmti mér að þrátt fyrir að
hafa beðið yður oft og mörg
um simmum, þá hefðuð þér
ekki vakið hamm klukkan
fimm. Og þess vegna er hann
búinn að missa af flugvél til
Breziku Guyana. Dagblöðim
voru ekki borin á herbergin
í morgun. Og aftur verð ég
að segja yður að blöðin eigið
þér persónulega að láta
Vignaies dyravörð hafa. Og
reiðhjól sendisveinsins, sem
er að sjáifsögðu eign hótels-
ins, hefur veriö skemmt.
Hvað í ósköpumum gerið
þér eiginlega á næturnar?
W. A. G. Inskip.
Spyrjið mig ekki, herra hót-
elstjóri.
Hvað viðkemur skemmda hjól
inu: ég skildi hjólið eftir á
sama stað og ég fann það, það
var óskemmt. Ég huggsa alltaf
vel um hlutina. Ég skil ekki
hvurnig þér haldið að ég hafi
tima til að fara i hjólreiða-
túra. í sambandi við dagblöð-
in, lögreglan og hinir lásu þau
og skildu við þau svoleiðis að ég
hélt að það mundi ekki vera
skemtilegt að láta gestina hafa
þau svoleiðis. Ég vakti íferra
Pick, í herbergi númer 7,
klukkan 4.50, tólukkan 5.00,
5.15, og 5.30. Hann sagði mér
að snauta burtu, að hamn ætl
aði ekkert á fætur og svo
kastaði hann eldspitustokk í
mig, eldspiturnar fóru út um
allt, ég geri alltaf allt eins vel
og ég get en Guð almáttugur
veit að ég hef aldrei lent í
næturvarðstöðu einsog þesari,
svona miklar skriftir, ég hef
varla tíma til neins annars, ég
er ekfci með fjórar hendur og
sex augu og ég þarf aðstoð til
að eiga við Herra Wills og hina,
herra hótelstjóri. Ég er fátæk-
ur maður og þér meigið
skamma mig, en þér meigið
etóki gera grin af trúmálum
mínum, því Drottinn sér allt og
refsar mönnunum, ég veit ekki
hvurskonar vinnu og vandræð
am ég hef lent í, allt og sumt
sem ég vii er róleg næturvinna
og ég fæ ekkert nema skamm-
ir. Chas. E. Hillyard.
30. nóvember. Klutókan 12.25
var barnum lokað og barþjónn
inn fór klukkan 1.00, og Herra
Wilis og hinir voru eftir á
barnum. Iíerra Wills féktó 12
Carib bjóra, Herra Wilson 6,
Herra Percy 14. Frú Roscoe
fimm gin. Klukkan 1,30 fór
frú Roscoe og það var smásöng
ur og gítarspil í herbergi núm-
er 12. A'llt í lagi. Lögreglan
kom klukkan 1.35 og sáitu
lengi á bamum, drukku ekkert
og sögðu ekkert, bara horfðu
á. Klukkan 1.45 kom maðurinn
sem þeir kalla Paul, með
Herra McPherson frá MS Nap
aroni, þeir voru báðir dettandi
og hlæjandi í hvert sinn sem
eitthvað brotnaði og svo sagði
maðurinn sem þeir kalla Paul
að Eldflaugasýningin væri að
birja og að Minna Malcolm
skildi koma niður að skipi sem
væri nikomið. Herra Wills og
hinir dreifðust og skildu eftir
eina eða tvær hálftómar flösk-
ur og svo sagði maðurinn sem
þeir kalla Paul mér að fara
upp í herbergi númer 12 og
segja Minnu Roscoe að Malc-
olm væri á leiðinni. Ég skil
ekki hvurnig fólk getur látið
svona, þetta er nóg til þess að
gera mann að presti. Ég sá að
lásinn á barhurðmni var brot-
inn, hékk á bara smáspýtu. Og
þegar ég fór upp i herbergi
múmer 12 og sagði Frú Roscoe
að Malcolm væri á leiðinni, að
skipið væri nikomið var konan
strax edrú og vildi ekki heyra
meiri gítarspii og spurði mig
hvar hún gæti falið sig, hvurt
liún ætti að fara. Ég veit svei
mér ekki, mér finst heimsendir
vera að nálgast, en hún hlust-
aði ekkert á mig, fór að taka
til í herberginu og pakka nið-
ur, og svo hljóp hún út á gang-
inn og án þess að ég gæti stopp
að hana, hljóp hún niður stig-
ann að bakdirunum. Og svo,
á ganginum, var stór maður á
hlaupum, alveg bláedrú en
snarvitlaus einsog fyllibytta og
spurði mig hvar hún sé hvar
hún sé. Ég spurði hvort hann
væri hér í leifi einhvers, hann
sagði vertu ekki með þessa
ivælu, hvar er hún, hvar er
hún. Svo, ég mundi hvað mér
hafði verið skipað í sambandi
við Herra Jimmenez síðast og
benti honum til skrifstofu hót-
elstjórans. Hann heyrði ein-
hvur læti í herbergi Herra In
skips og ég heyrði rödd herra
Inskips sem var sifjuleg og
svo rödd Frú Roscoe og stóri
rauði maðurinn hljóp þangað
inn og ég heyrði ekkert nema
bamm bamm boddd boddd i
fimm mínútur og öskrin í þess-
um kvenmanni. Ég veit sveimér
ekki hvurnig þetta næturvarð-
starf er orðið, ég ætti að fá
xnér rólegra starf i lögregl-
unni. Eftir nokkra stund varð
allt hljótt og rauði maðurinn
dró Frú Roscoe út úr herberg-
inu og þau töku leigubíl, og
lögreglan sat róleg niðri á
ÍJteefandi: H.f. Árvnkur, Reykjnvik
Framkv.stJ.: Haraldur Svelnjuon
Ritstjórar: Matthlas Johannesscn
Eyjólfur Konr&O Jónsson
AAstoSarrltstj.: Styrmlr Ounnarsson
RltstJ.ntr.: Gísll SÍfnrSsson
Auclýslngar: Árnl GarSar Kristlnsson
Rltstjórn: Aðalstraett 0. Síml 10100
barnum. Svo komu Herra
Percy og hinir smásaman að
barnum og þeir voru að tala í
rólegheituim og þeir drukku
ekkert og svo fóru þeir klukk-
an 3. Klukkan 3.15 kom Herra
Wills aftur og fékk sér einn
viskí og tvo Carib bjóra. Hann
bað um ananas og ávexti en
það var ekkert til.
Klukkan 6 kom Herra Wills
á barinn og bað um sódavatn
en það var ekki til. Við verð-
um að eiga meiri sódavatn
handa Herra Wiils, herra hótel
stjóri.
Klukkan 6.30 komu dagblöð-
in og ég lét Vignales dyravörð
hafa þau klukkan 7. Chas.
Hillyard.
Herra Hillyard, athugið: 1
ófyrirsjáanlegum veikindum
herra Inskips er ég sem
stendur yfirmaður hótelsins.
Ég vænti þess að þér munið
halda áfram skýrslugerð yð-
ar, en mér þætti vænt um ef
þér gætuð haft skýrslur yð-
ar eins stuttar og mögulegt
er. Robt. Magnus, vara-hót-
elstjóri.
lsta desember. Klukkan 10.30
kom C. E. Hfflyard á vakt i
C-Hóteli, alit í lagi, bar lokað
á miðnæti. Klukkan 2. Herra
Wffls 2 Carib bjóra, ein brauð
sneið. K1 6. Herra Wills, 1
sódavatn, Kl. 7, Hillyard nætur-
vörður leystur af, af Herra
Vignales, með: eitt vasaljós 2
iskápslikla og herbergislikla
númer I, 3, 6 ,og 12. Bar ósnert-
ur, allt í lagi. C. E. H.
Svipmynd
Framh. af bls. 12
um matreiðslukonum tilsögn,“
segir Eileen hjá eldavélinni.
„Þegar þið giftizt verðið þið
góðar eiginkonur vegna þess
að þið berið skynbragð á mat-
argerð.“
Morguninn eftir fer einn af
starfsmönnum Eileen með Evu
til ljósmyndara. Þau aka ekki
í leigubíl heldur strætisvagni,
en það er liður í „lítillætis“-
áætlun Eileen. Evu fellur ekki
að aka í strætisvagni og hún
hefur orð á því. 1 ljósmynda-
stofunni tekur ljósmyndarinn
polaroid-mynd af henni. Hún
lítur á hana, stappar í gólfið
og æpir: „Nei.“
Ljósmyndarinn horfir spyrj-
andi á hana. „Hve gömul
ertu?“
Eva sendir honum tælandi
augnaráð gegnum löng augna-
hárin. „Sautján ára.“ Hann
verður að gjalti.
Fyrir utan ljósmyndastofuna
fleygir Eva vindlingi sinum í
drykkjarskál. Starfsmaðurinn
tínir hann upp og lætur hann í
öskubakka. Á næsta viðkomu-
stað komast þau ekki upp til
Ijósmyndarans nema með vöru-
lyftu. „Ég stig ekki fæti inn í
þetta,“ tilkynnir Eva. Starfs-
maðurinn ýtir henni inn i
lyftuna. Þau fara upp þegj-
andi.
Næstu helgi er Eva um
kyrrt ásamt öðrum íbúum húss-
ins heima í New York.
Tuttugu og átta ára gömul fyr-
irsæta, Sharon, hringir seint
um kvöldið til Eileen i sumar-
setrið. Iiún kveður Evu hafa
sagzt eiga að fara í reynslu-
ljósmyndun. Hún hafi verið
meiri hluta dagsins að róta í
klæðaskápum Eileen til að
in þín liggja um allt, í gang-
finna eitthvað að fara í. „Föt-
inum, í stiganum, alls staðar,"
segir Sharon. — Þegar Ijós-
myndarinn birtist var hann
enginn Ijósmyndari heldur rúm
lega þrítugur glaumgosi.
Þau lögðu af stað um átta-
leytið I hvítum sportbil með
upphafsstöfum hans á númers-
plötunni. „Hún er ekki komin
ennþá.“
Klukkan er eitt. Eiieen finn-
ur símanúmer mannsins og
hringir til hans. Hann svarar
sjálfur i símann. „Þetta er
Eileen Ford,“ segir hún með ís-
kulda í röddinni. „Ég hef
ástæðu til að ætla, að hjá yður
sé sautján ára gömul stúlka,
Eva að nafni, sem býr hjá
mér.“ Maðurinn segist ekki
hafa hugmynd um hvað hún sé
að fara og leggur heyrnartól-
ið á. Hún hringir aftur. Þjónn
segir, að húsbóndinn sé ekki
heima. „Ágætt," segir Eileen,
„tilkynnið honum að ef hann
vilji segja saksóknaranum eitt-
hvað um óleyfilegt sam-
band sitt við ólögráða ungling,
þá sé hann á leiðinni.“ Hún
leggur heyrnartólið á. „Eva
verður komin heim eftir 10
mínútur,“ segir hún.
Svo hringir hún til Sharon.
„Ég ætla að biðja þig að ná í
leigubíl strax í fyrramálið.
Hann á að aka Evu á flugvöll-
inn og bílstjórinn á að koma
henni í flugvél til Stokk-
hólms.“ Sharon þrábiður
Eileen að gefa Evu annað tæki-
færi. „Þú getur ekki farið að
senda hana heim. Hún verður
stórkostleg fyrirsæta.“
„Mér er sama hve stórkost-
leg hún verður. Það getur hún
orðið fyrir annað fyrirtæki.
Ekki mitt.“
Morguninn eftir hringir
Sharon aftur. Hún segist hafa
rætt lengi við Evu. „Hún sér
ákaflega eftir þessu. Grætur
og segist aldrei skuli gera það
aftur.“
Eileen lætur mildast.
Alla vikuna er Eva með hin-
um nýja vini sínum, en hún
kemur snemma heim á kvöldin.
Eileen aflar sér upplýsinga um
hann og enda þótt hann þyki
ekki beint óæskilegur, vill hún
samt sem áður heizt losna við
hann. Hún fær hugmynd. „Ég
hef komið í kring stefnumóti
fyrir Evu,“ segir hún vini sín-
um. „Viðkynningu við tuttugu
og sjö ára gamlan austurrisk-
an greifa. Ég er viss um að
henni lízt á hann. Hann er
mjög aðlaðandi. Ég hef aldrei
vitað til að stúlka gæti stað-
izt hann.“
En nú fær hún að reyna það.
Eva fór út með greifanum, en
þegar heim kom var glaumgos-
inn hennar ennþá hærri á met-
unum.
„Ég ætti að reka heimili fyr-
ir munaðarlaus börn,“ segir
Eileen. Þar væri ég á réttri
hillu. Þá gæti ég annazt um öll
þau börn, sem engir kæra sig
um. En auðvitað eru alltaf ein-
hverjir, sem ekki vilja láta
neinn sjá um sig. Ég hef hitt
nokkra þeirra — nokkrir hafa
misheppnazt.“
„Eva?“
„Nei, Eva er ekkert mis-
heppnuð. Hún hefur bara ekk-
ert „veganesti" að heiman. En
hafi foreldrar hennar ekki ag-
að hana, er það skylda min að
31. október 1971
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 15