Lesbók Morgunblaðsins - 12.03.1972, Blaðsíða 5

wtlarðn nú yfir línima, bless
aður minn? jeg ætia í fri til
að hngsa hvernig eigi að laga
liliitina, sagði Jiitier. o Jiarf
það? sagðí sú gamla. Jiarf það
nokkuð? livort Jmð þarf?
sagði hitler vitandi að það
þurfti. já það er nú anzkoti
lia*tt við þvi. hann sagði þetta
með festu. ekki verið luettara
við nokkrum hlut Iengi. liafi
nokkuð tinia nokkuð þurft þá
er það þetta hjer. jsea, sagði
sú gamla. jeg segi ykkur það.
sokkurinn var naprri búinn.
hann var grár.
já, sagði hitler og leit um
öxl. hann rýndi íagmann-
lega yfir þýzkaland gegnum
þykkan púðurmökk, sem
kom einhversstaðar frá og lá
yfir því öliu. fullyrða má að
ýmsu sé ábóta vatn. það er
fullkomin úrbóta þörf. allt
þetta sagði hann faglega og
kipraði augun í sjer. nohh,
sagði sú gamla. jeg segi þjer
það. hún hjelt sokknum
dáldið frá auganu og lokaði
hinu.
mjer hefur aldrei líkað of
mikil herniennska, sagði hitl-
er. eins og hann væri bjrrjað-
ur að lesa fyrir endurminn-
ingar sínar. þær hefðu orðið
agálegar. uss. en enginn var
til að skrifa. það eru orðnir
fleiri herir í landinu en
standa á listanum mínum,
sagði hann so og sneri sjer
beint að vandanum hugsi. og
þeir eru ekki eins á litinn,
einn er grár og annar blár,
þriðji brúnn og so er sá
rauði. jeg hef verið kallaður
striðinn maður. hvað má segja
um hina djöblana? hjer er
eitthvað seni passar ekki. fíbl
in hafa klúðrað fyrir mjer. so
sagði hann: jeg hefi frá upp-
hafi verið umkríngdur fíbl-
um, einsog hann væri aftur
að lesa fyrir endurminning-
arnar, sokkurinn var búínn.
þessi kyrrláta minninga-
stund í púðurmistrinu við
landamairin var liðin. hitler
sagði: jæa. ekki dugar Jietta,
sagði hann. jeg er farinn í frí
að luigsa hvernig Iaga skuli
hlutina. á meðan geta Jieir
drepið hvur annan. Jiað verð-
ur bara meira pláss Jiegar jeg
kem aftur. og líkin af þeim:
nú hvað maður fær ekki betri
áburð. Jiegar í æsku var mjer
sýnt um bústörf, sagði hann
so, enn kominn í helvítis end
umiiniiingarnar. so tók hann
sig á: en hvað þetta er fal-
legur sokkur. já finnst þjer
blessaður minn. áttu annan,
spurði liitier. já já, sagði sú
gamla. viltu ekki gefa mjer
þá so mjer verði hlýtt á fót-
unum, þegar jeg þarf að fara
að hugsa. hvort væri, sagði
sú gamla, eigðu þá góði. takk,
sagði liitter og meinti það.
honum var skítkalt. fariði
bara gegnum hliðið, sagði sú
gamla. en passið að keyra
ekki yfir mig. og so liló Iiún
góðlega. hitler hló með henni
og stýrimaðurinn. so fóru
þeir uppí liílinn og keyrðu yf
ir liana.
so fóru þeir gegnum landa-
nu*rkin. Iiitler fór í sokkana.
nú keyrðu Jieir Jiar sem gisti-
hús var og gistu þar.
skapið í hitleri var sona
gegnum allt þýskaland:
hann var alltaf að hugsa:
a-tli Jieir nái manni? já
Jx'ir ættu ekki að koma að
sprengja soldið. Jieir í f jelagi.
við Jiessir saman. so gætu
þeir ráðið ölln. sagðí: gamall
vinskapur og hvað er so
glatt. tókst vel upp. allír
vildn fá liann. sögðu: bless-
aður kondu í mat. en hitler
heyrði so vel. Jiað var Ijótan.
honuni sárnaði. manni getur
nú sárnað. hann heyrði nuinn
vatnið gutla milli tannanna í
þeim. honum heyrðist Jieir
velta bítunum af sjer á tung-
nnni. hann iieyrði þá sötra
blóðsúpnna af sjer. þú sötrar,
sagði bann við einn í að-
en hitler heyrði so vel. það var ljótan. honum sárnaði. nianni
getiir nú sárnað.
ábyggilega. ætli maður
sleppi? nei ábj ggilega ekki.
so allir geta sjeð að hann var
ekki í góða skapinu sínu. fýl
an skein orðið af lionum. so
prófaði hann soidið að liugsa
sona. hann var soldill leik-
sálfræðingur var hann; ætli
sje möguleiki að sleppa? já
ábyggilega er sjens. er nokk-
uð vist Jjeir nái manni? nei
anzkotinn.
af Jiessu varð liann mjög
fljótt einsog lítil sól í framan.
dýfstu gleðina gefur djúp
hugsun, hugsaði hann. so datt
honiim í hug: bezt að liringja
í Jiessa kalla. so liann gerði
Jiað.
en fyrst kemnr þetta nm
aurana hans. maður man Jiá
dagana Jiegar maður gat
hoppað með jeg veit ekki hve
þungt lilass í fanginu yfir
jeg veit ekki hve háa girð-
ingu, en so núna Jjegar Jieir
a'tluðu að gista í gistihúsinu
þá var ljótan. því aumingja
hitler komst ekki útúr bíln-
um. Jní vasarnír hans voru
so fuliir af gulli. enso setti
stýrimaðurinn soldið af því í
sína vasa og J»á koinst liitier
alveg út.
en ógn er það sorglegt sem
kemur næst.
so hringdi liann í þessa
kalla sem höfðu verið með
lionum í stríðsleiknum. var
Ijettur í gali. vildi semja.
bauð alslátt. talaði uni hvort
það eru komnir inenn með byssur að tala við yð ur, sagði lu'm. mjer lizt ekki á þá. fiýtið yður nú
i buxurnar fíni herra.
finnslu og ásökunarrónú. so
skellti hann á þá alla. þessir
blöðgímgu menn \ildu bara
sjá hann á st eikarfati, útatað-
an i einhverri sósudruliumii
þeírra. so ha*ltí hann þeim á
iistann sinn: Muna að drepa
þessa í næsta stríði. pg so
gönilu linirnir. hvað hafði
hann hengt margar orðnr
forðum utan á búkana á
þessu svikula fólki? gáfaðan
niann þurfti til að telja Jwið
allt. og launin: farðí helvíti.
Jiú ert gangandi sprengja. ætl
arðað komokkurí snöruna?
legstu niður og drefstu.
gerðu eittlivað. bara kondu
ekki. og einn sagði frá a-rgen
tínu: við erum Iijer einsog
staddir á glóðum, en legðir
þú af stað í áttina hingað
væram við so gott sem brunn
ir uppað eyrum. so var það.
enginn vildi eiga hann.
hvergi var skjólið. alla þyrsti
í blóðið hans. engin var Jiá
lilifin ntanns í eilinni. fiaðrað
gátu þeir uppum niann með-
an nógar voru orðurnar og
engin göt á hernum. en nú
var einsog það væri fýla af
manni. fari Jieir í helvíti,
hugsaði liann. springi Jieir.
æ æ, hugsaði iiann, er þá
lieimurinn einn risavaxinn
vonzkuhnykill? er Jiá allieims
fúhnennskan sterkasta ablið?
er Jiá inaniikj'iiið sona þrútið
og bólgið af fólsku og illsku?
sona liugsaði hitler við sig.
og þetta er lil að gráta 57fir-
aumingja liitler, ern allir
vondir við þíg, hvíslaði lítið
lamb, sem sá hann standa
þarna sona. ógn vesælan og
krumpaðan.
fyrigtefið rnjer að sagan hef-
so feeyrðu þeir í gegnum
heiM iand. hitler sagði, á mað
ur ekki að fá svebnfrið fyr-
ir þessuni djöblum? so sagði
hann, kejrðu áfram. því
lengra, þ\i seinna verðum við
skotnir. hvað ætli sje orðið
af göring og þetm. stoppaðu,
jeg sendi þeim kort. so senðí
hann kort: herra göring,
fangaklefanum, þýsfealandL
blessaður enn. hvurnin geng-
ur? ertu dauður? jeg er lif-
andi. verðurðu liengdur? eða
skotirin? ætla að skreppa í
sólina. liður vel. sendu mjer
kort. þinn adólf. so kejpti
hann frimerki og fór so uppí
bHian.
nú keyrðu þeir dálítið, djöf
ull erum viö búnir að kejra,
sagfti stýrimaðurinn. já, sagði
hitler, þetta eru laun heims-
ins. mörgum liefði mátt
drekkja í þeim svita, sem jeg
úthellti fyrir velférð fólksins.
og sjerðu launin: hjer verð
jeg so að vera í kappakstri
einsog fíbl í kringum hnött-
inn. láttu aldrei spretta útá
þjer so niikið sein hálfa svita
perln fyrir velferð fólksins.
Jiað er of mikið. láttu aldreí
plata þíg til að stjórna landi.
nei t.il þess er jeg enginn
maður, sagði iiinn. jeg get
kejrrt, en jeg veit ekki hvert
keyra skal. soieiðis cndar
bara útí skurði. lim, sagði liitl
er öviss. lim.
heyrðu, sagði hitler eftir fá-
ein þýsk andartök, \ arslu í
heraum? já já, sagði hinn.
drafstu nokknrn? sagði hill-
er- já einn. sagði hínn. bara
einn? sagði hitier. já en hann
var so stór, sagði hinn. nú,
sagði hitler, hvnr \ ar það?
hitleri fannst hann ísmejgilegiir. við skjótum hann líka, sagði
hann.
nr mi verið þnitin af mann-
iilsku um nokkurt skeið.
fátt er verra en vera beitt-
ur rangindum á fastandl
maga. hitler var glorsoifinn.
maður missir vinína, nmður
misisr óvinína. eitthvað verð-
u r að koma í staðinn. so hiU-
er fór að jeta. ailir í gistihiís
inu fóru að jeta. hitler át mest.
so sobnuðu þeir. hitler braut
ha*st.
um morguninn var illt í
ebni. þernan potaði með fingr
inum í hitler. það eru komnir
menn með foj>ssiir að tala við
yður, sagði hún. mjer lízt
ekfei á þá. flýtið yður nú í
buxurnar fínl herra. so fóru
þeir báðir útuni gluggann.
jeg Jiekkti hann ebki, sagði
hínn, en hann var frá gyð-
íngalandi. á, sagði hitler.
kanski jeg kannist við fólk-
ið bans. hann kallaði sig einn
hinna útvöldu, sagði hinn. út
valinn til að láta skjóta slg
já, sagði hiUer. en nú þurfiim
við að keyra soldið meira,
og enn hjet það suður. hitl
er ,var mikið að hugsa. en
haim var trufokiður. það voni
fiær í sokkunum. hanni fór úr
sokkunum. so lamdi hann
flærnar. nú var hann að Jiví.
þá laust niður í haim þjóðráði.
það var sona í smáatiiAum:
jeg fer i duifoúning, fæ mjer
vinnu og engan grunar neitt.
1969.
12. mairz 1972
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 5