Lesbók Morgunblaðsins - 12.03.1972, Síða 12

Mj’nstiirnotkim er yfirleitt
lítil í Íslen7knm húsbúnaði.
Stafar Jiað meðal annars af
þeirri tízku að mála veg'gi frem
ur en að veggíöðra. Auk þess
er- algengt að gluggat.jöld og
gólfteppi séu einlit og áklæði á
hiisgögnum án mynsturs. Allt
getur það verið gott og bless-
að og myndað prýðilega heild.
Mynstur er alls ekki nauðsyn
í húsbúnaði. Hinsvegar hefur
margsinnis verið sýnt framá á
mjög sannfærandi hátt, að
mynstur er viðbótarþáttur í
iieildarmynd innréttingar og
húsbúnaðar. Á saina hátt má
segja að einhver ákveðinn lit-
ur sé ónauðsynlegur í húsbún-
aði eða máiverki til dæmis. En
um leið er búið að skerða
fyllstu möguleika.
Mynsturnotkun er gamalt
fyrirbrigði; jafn gamalt skráðri
menningarsögu mannkynsins.
En l»ar sem mynstur voru áður
handunnin, þá eru þau af-
kvæmi iðnbyltingarinnar á vor
um dögum. Og það er hægt að
velja úr aragrúa af mynstur-
tegundum; sumt prentað, annað
ofið. I»að er hægt að velja svo
fínlegt mynstur í gluggatjöld-
in og á stólana, að það sjáist
ekki fyrr en vel er að gáð. Og
það er hægt að velja sér stór-
hrikalegt popp-mynstur, þar
sem ein rós er metri í þvermál
og litskrúðið eftir því.
Mynsturnotkun telst samt
vandaverk og það útheimtir
vissulega smekk og tilfinningu
að raða vel saman fleiri en
einni tegund af mismunandi
mynstri. Varasamt er að nota
margar mynsturtegundir í eina
og sömu stofu og venjulega til
mikilla hóta að nota einlita
fleti inn á milli til að heildar-
áhrifin verði ekki alitof óröleg.
En engin regla er án undan-
tekninga og vissulega er vel
hugsanlegt að allt sé mynstrað,
ghiggatjöld, gölfteppi, veggir
og lnisgögn. En slíkt útheimtir
mikla nákvæmni í samröðun og
sú liætta er þá fyrir hendi, að
heihlin verði eitt ofboðslegt
kraðak af mynstri.
í að minnsta kosti fimmtán
ár hefur venjan verið sú að
mála alla veggi hvíta, hvort
heldur það er í stofum, eldhús-
úm, eða svefnherbergjum. Hvít
ur litur er fallegur með, en
þessi hvíta er orðin of yfir-
þyrmandi. Hún er ri'yndar líka
í öllum opinberum byggingum,
verzlunum og skrifstofum.
Helzt hefur mátt sjá mynstur í
gölfii’ppum, mjög lítið í áklæð-
Við prófum
Toyota 1900 Mk II
Hús
og
húsbúnaður
Japanska efnahagsundrið er
fyrir löngu heimsfrægt og
margt er búið að láta á þrykk
út ganga um hæfileika og getu
Japana til að framleiða snotr-
ar og oft góðar iðnaðarvörnr
á mnn lægra verði en annars
staðar er unnt. Bílaframleiðsl-
an er þýðingarmikill þáttur í
iðnframleiðslu Japana; I>ar
hafa þeir lagt undir sig heim-
inn og bezti markaður þeirra
cr i mesta bílaíramleiðslulandi
heimsins, Bandaríkjunum. Jap-
anir hafa lagt megináherzlu á
smábíla og miðlungsbíla eftir
Evrópumælikvarða. Bílar
þeirra eru áþekkir; alltaf snotr
ir, en sjaldan frumlegir.
Einn þeirra japönsku bíla,
scm hvað mest hefur selzt
víða um lönd, er miðhingsgerð
af Toyota, auðkenndur með
Corona Mark H. Á síðasta ári
mátti segja, að þessi bíll væri
einn helzti tízkubíll, sem til
Islands var fluttur og mátti
stundum sjá heilar breiðtir af
Toyota Mark II, sem kaupcnd-
ur biðu eftir. Ástæðan var
raunar augljós; verðið var
einkar hagstætt miðað við út-
Jit og gæði bílsins. I janúar
1971 kostaði hann kominn á
götuna um 340 þúsund. En síð-
an hafa átt sér stað verðhækk
anir á sjálfum bílnum og auk
þess hækkaði yenið. Kaupend-
ur, sem nú bíða eftir Toyota
Corona Mark II, munu fá hann
á um 400 þúsund, kominn á göt-
una. Það er geypileg liækkun
á rúmu ári og verður að telja
að verðið sé þar með komið á
yztu þröm.
I»að er að vísu gömul saga,
að vel getur borgað sig að
greiða vel fyrir vandaðan hlut.
Það skal ósagt látið, hvort
hægt sé að fá eitthvað betra
fyrir peningana en Toyota Mk
II. Hann virðist að minnsta
kosti vandaður, hvað sem
reynslan kann að leiða í ljós.
Til að sjá sýnist manni bíllinn
fremur smár, enda er iiann að-
eins 4.32 m á lengd og 161 cm
á breidd. En hann er rúmur að
innan og þegar setzt er undir
stýri virðist Iiann ailur meiri
en séð verður utan frá. Þyngd-
in er í meðallagi, 1010 kg, en
í akstri liefur maður tilfinn
ingu fyrir allmiklu meiri
þyngd. Ég kunni mjög vel við
það; öðrum kann að þykja það
gaili. Þessi tilfinning virðist
sprottin af þvi að nokkuð liátt
hlutfall þungans hvíli á fram-
iijólunum. Við venjulegar að-
stæður kemur það ekki að sök,
en kenmr ótngtarlega í ljós á
þvottabretti og liolóttum vegi.
Mark II. þykir heldur ekki sem
beztur i snjó og stafar það trú-
lega af þessu sama.
Aksturseiginleikar eru i siak-
ara meðallagi og verðnr ekki
sagt, að billinn liggi nægí-
lega vel. Á malbiki og steypu
leikur flest í lyndi og ánægju-
legt að aka honum þar. En
á holóttum vegi fer ánægj-
an lit í veður og vind; fram-
lijölin lenda mjög liunglania-
lega í holurnar og leiðir högg
og skjálfta óþægilega upp í
stýrið.
Vélin er fjögurra strokka,
vatnskæld, 113 heftöfl SAE.
Hún er greinilega betri en und
irvagn og f jöðrunarkerfi, hl jóð
lát og viljug. Hámarkshraði er
sagður 165 km á klst, en ferða
liraði (cruising speed) 140 km
á klst. og hef ég hvergi séð
það sundurgreint fyrr. Mætti
ætla að liærri talan táknaði
liraða, sem bíllinn getur náð,
en þolir ekki að ganga á til
lengdar. Uppgefinn hámarks-
iiraöi er þó venjulega sá liraði,
sem bíllinn á að geta gengið á
til lengdar án þess að tjón
verði af. Niður langar brekkur
og undan vindi er að sjálf-
sögðu alltaf hægt að koma bíl
Iiraðar en uppgefinn hámarks-
hraði segir til um. Viðbragðið
frá kyrrstöðu í 100 km hraða
var 13,7 sek á árgerð 1971, en
hefur eitthvað lækkað í ár.
Ejórir gírar eru áfram, aisam
hæfðir og er skiptingin létt og
nákvæm. Ástig á pedala er
þægilegt, en 2,5 cm á milli
þeirra er of lítið. Vélin liefur
sveigjanleik, sem lientar fyrir
mismunandi ökulag. Hún
kvartar ekki, þött ökumanni
verði það á að skipta of lljótt
upp, en vilji maður nýta ork-
una, er auðvelt að komast i 40
km hraða i fyrsta gír og 80 í
öðrum. Eftir að komið er í 100
km Iiraða, gerist }>ó fátt mark
vert, enda ekki tii þess a»tlazt
að menn aki svo hratt, nema á
hraðbrautum erlendis.
Toyota Mark II er svo norm-
al að eftir fáeinar mínútur und
ir stýri, finnst rnanni allt gam-
alkunnugt. Útsýnið er ágætt
og stólarnir að íraman í harð-
ara lagi, en lieidur vel forniað
ir og veita góðan stuðning. All
ur frágangur að innan er aðdá
unarverður og mikil natni við
smáatriði. Bíllinn gefnr tvi-
mælalaiist þá tilfinningu, að
iiann sé mjög þéttur og vel sam
an settur, enila Iieyrðist hvorki
hósti né stuna úr bodýinu, jafn
vel í verstu liolum. Þessa til-
finningu kunna trúlega margir
vel að meta. Aftursætið er rúm
gott fyrir þrjá meðaimenn en
skottið er afar grunnt og tak-
markast farangursrými veru-
lega vegna þess.
tjtlit er alltaf smekksatriði.
Að mínum dómi hefur ánægjn
Ieg þróun átt sér stað hjá Toy-
ota og flestar gerðir þaðan
hættar að vera sviplausar eftir
líkingar af ameriskum eða
evrópskum bilum. Þeir liafa
fengið sinn svip. Hann er allt-
af iagiegiir og smekklegur, en
aldrei stórbrotinn. Og þannig
er Toyota Corona Mark II. Jap
anir hafa tekið ítölsku línuna
til fyrirmyndar, en fágað hana
svo, að italir geta naumast bet
ur. Mér virðist Jiessi bíll þræða
svo hinn gullna meðalveg, að
mjög margir nuini fella sig vel
við hann. í akstri minnir hann
mig einna helzt á Volvo Aina-
son; sæmilega kröftugur, dálít-
ið þungur og því miður ekki
nægilega góður í stýri. GS.
Italska línan er ráðandi í útliti bílsins og má segja að hann sé mjög snotnr, hvar sem á hann er litið.
Framsæti og mælaborð í Toyota Corona Mk II.
Notkun
á
mynstri
12 ^ESBÓK morgunblaðsins
12. marz 1972