Lesbók Morgunblaðsins - 28.01.1973, Blaðsíða 16

-$> fEIKlJ MKNHS þfhFH J-lK- AtnS- HluTfj FMD KvfM FjJ & I L »€>- ORM- 1 UR TflL- U M RT- ' l S FoR- WAFN H VAÍ- BýRúH UM E«0-l ■'Nki HLUTAfH^l 1 NU lUT- P'UL- 1 R.
m I -ir* l [£ L T
7n\ ©
FARft ífeR- HÆár /\(x NlANJJjj NflFN FUUL
© etp- . lAfíS>/ HRiP- J-tK' Uft. BlftTAH 'JHL- ftUPI líoNAN
FUlxL- unmm
M lT- ' J-flUS- ftft. J'V'R Bo'K RUD- L-lKh
V'HZ- e \ m- /MD 1 H L-T. ýVi OP/hJ
i. jhcO lví r- Rei Tf) sfei?K KflRL- NA FH
TÓNW sn l JNTP'- JCoMU. i E Íj(l
ÉriO 'flM (jf- l-fí'Ti. ut-n - I>KMI ToVN NA'lÆ(\- ASThR. BD'
FIT M AKN
m 5ví- V iRP- □ ÆLL 5Kdtt- Mimkka 1 5 A K- HL3.
$\i>r UtA SNA’IC- up- F fLoSIP Loai
FÉlaív
Ot-o'-p.
éHO' IH C\ SJ\'LD tmn VÆ.LI RNJtfi MARk FKK- UR.
JHTÓ Wt
VþmB SIÐÍ)
e/MS- UfJ Oc'?- -Tapað )KRvk - PfElC- KT- UCL
Kv/EH NKVti m UN<iT 8ú(?Tu
GsWÐ ?• PeB ► SToRM jyei?- iR tdf* C*T - L l M ~ 1 N f=\
KROSSGÁTA
LESBÓKAR
MORGUNBLADSINS
M
Lausn
r
a
síðustu
krossgátu
"Q . Q-' ilfh KVEN NAFr SflM- HlT VERK f/íJJlS Roms >»Mr ’ { íiB-
0 T ö K þ A 3 A R L N N —P * e 1 R 1 F
<bU r A F A R ruuu U 4 L U R 6(.«fu Ro«. Ö L A' N s £ L
MkfT M E 4 1 H M )NlKH i N ,A P A CKflS ToTti T o’ FATjJ At> s K o'
• k , r.« T 1 H F A” M A Áf/ttl A N |UT IR A* 5 L A' K A/
: l rLl* H- A 4 A i*< siitiafii í*Tl»S| R l T 1 M wV'8 P riToT Á' N A R l i
a rd TuRr M 0 N ej o' L A F 1’ F i L L arruj s u Á L A S> Á' R K
Po*I> Æ T A R p A R H C g. L 1 i> l K veN K»fi* M A R T A 1 L 1 N A
N A 4 f" ■"! A» Lt^ í A v'* 7 T o' 4 M*T<S A ö. 4 ■ 1 CNo IHL U N
r R. L h N 3> T R Ú A R R A a E> A R T 1 N fuuw HH
R. A if* U >í>;; T ö R 1 A i 1 4 1 N 1 N u a íi«i N A'
0' F Ú N D A R A U 4 U M 1K*V» 4 H.l- RÍKI M A’ N.*K- r kMAIj i U M
Ö 4 h 4 N 1 Ð flAur íýBiM U X A N A 'OíL- £ \ R u N1 K;i: A S N A
IKRoK |aha 5 N k 4 A N A TflL' AÐlR M A J A © \ R LOL- ID o' S A T T í.1"1 A N
Ást - Síld
Framhald af bls. 15.
Hann heilsaði aðeins upp á
unnustu sína fyrsta kvöldið
heima, en hann var þreyttur og
stanzaði ekki nema andartak, og
þegar hann kom heim tók hann
eftir, að hann hafði gleymt að
gefa henni hringinn. En það var
nógur tími til þess. Hún hafði
víst líka verið þreytt sjálf, bara
gónt í gaupnir sér. En hún
hafði nú heldur aldrei ver-
ið beint lífleg. Næsta kvöld ætl-
aði hann niður á miðpláss, hugs-
aði hann um leið og hann henti
sér í rúmið. Svo sofnaði hann
vært.
En daginn eftir gerði unnusta
hans boð eftir honum. Hann va:ð
hvumsa við. Var ihún að verða
frek? Hann myndi neyðast til að
láta hana vita, að það var nú
kannski ekki það, sem átti
bezt við hann.
Hann var reigingslegur, þegar
hann spankúleraði heim að hús-
inu hjá henni, en ekki þegar
hann kom iþaðan aftur með fang
ið fullt af dóti, mest rauðu; kven-
veski, kjól, sokkum og einhverju
öðru. Hann slagaði eins og mað-
ur, sem hefur fengið tunglið í
höfuðið. Alveg óvænt.
Hún hafði sagt honum upp,
grýtt í hann þvi, sem hann hafði
gefið henni, og hágrátið.
Það var það eina, sem hann gat
huggað sig við; hún hafði grát-
ið. Því hvernig átti öann að vita,
að hana hafði langað svo til að
hlæja eða syngja, að hún sá þau
ráð vænst að gráta.
Foreldrar hennar höfðu þag-
að. Eins og venjulega. Jafnvel
feita svínið hafði verið orðlaust.
Aldrei þessu vant.
Hann fór samt ofan á miðpláss
um kvöldið. Og þá var það 'hann,
sem grét. Hann talaði um ást af
meiri ástríðu en nokkru sinni
fyrr. Það var bara það, að nú
var það hin svikula unnusta, sem
hann unni svo að hjartað logaði
í brjóstinu á honum, hún, sem
hafði brugðizt honum í tryggðum
eftir alla hans hundslegu dýrk-
un á henni. Hvað hafði hann gert
til að verðskulda slíkt. Ekkert.
Ekkert. Það var hún, sem hafði
sýnt fals og fláræði; húri, sem
hann hafði álitið heilagan engil,
hún var djöfull í konulíki. En
það var sama, hann elskaði hana
samt, elskaði hana, elskaði hana,
falska, grimma, undirförula, út-
smogna. Svo hjálparlaus var
hann í höndunum á þessari
konu.
Stóra stúlkan, sem hafði upp-
lifað að vera dolfallin fyrr, var
nú dolfallnari en hún hafði hald-
ið, að hægt væri að verða. Hún
hlustaði með opinn munn á mann
inn gráta og varð að hita sér
Ijósmóðurkaffi, þegar hann loks-
ins fór, til að reyna að jafna sig
og skilja, bara eitthvað, sama
hvað.
En hann hafði líka gleymt að
gefa hring iþetta kvöldið.
Nú gengu í garð nokkrir sögu-
legir dagar.
Útfcfandl; H.f. Arvnkur, Reykjnvfk
Framkv.stJ,: lUraldur Svclnsson
Ritstjórar: Matthías Johannessen
Eyjólfur KonráS Jónsson
Styrmlr Gunnarsson
RitstJ.fltr.: Gisll SÍfurSsson
Auflýslnjar: Árnl GarSar Kristlnsson
Ritstjórn: ASalstrœU 6. Síml 10100
Hinn svívirti unnusti gekk á
milli húsa, las upp kvæði, sem
hann hafði ort um ást, svik og
vítiskvalir, og talaði í óbundnu
máli um ást, svik og vítiskvalir.
Hann kvaddi alla með hin-
um sömu orðum:
,,Nú fer ég í hundana."
Það hvarflaði aldrei að honum
að kenna síldinni um neitt, þess-
um glettna fiski, sem hefir leikið
svo marga grátt. Suma hefur hún
gert að öreigum. En suma hefur
hún nú líka gert ríka, jafnvel
gefiðþeim sjálfa sig.
Svo kom póstskipið að sunnan.
Hann fór með því. Þegar
það lagði frá landi, stóð hann við
borðstokkinn og missti hálffulla
flösku af svartadauða í sjóinn.
Það kostaði nokkur tár.
,,Ég skal sýna ykkur það, að
ég fer í hundana." grét
hann og höfuðið slettist til og
frá. Hvort hann hefur staðið við
það, veit enginn. Hann var úr
sögu þessa þorps.
Um kvöldið lét faðir stúlk-
unnar, sem hafði haldið, að hún
væri Ijót, en vissi nú, að hún var
falleg, svo lítið að skipta sér af
henni.
„Skammastu þín ekki, hvernig
þú hefir hagað þér," sagði hann
hávær. ,,Ég hélt ekki, að dóttir
rrrín myndi leika svona Ijótan
Jeik."
Dóttirin gökk að heimilisspegl-
inum — hann hékk í eldhúsinu —
lét hringlausa fingurna
renna gegnum gljáandi hárið og
horfði. Hún þagði.
Allt I einu sá hún I speglinum,
að móðir hennar stóð á bak við
hana. Hún horfði líka í spegilinn
gráum augum. Mamma horfði á
hana i speglinum og speglaði sig
um leið. Andlitið var undarlegt.
Það minnti hana á eitthvað. Og
var það ánægja, eða stolt, eða
hefndarfró, sem skein í tillitinu?
Eða þetta allt?
Hún leit snöggvast á sjálfa sig
aftur, til að átta sig á einihverju
dularfullu, einhverju voðalegu,
einhverju dásamlegu. Það var
eins og leiftri brygði fyrir í höfð-
inu á henni, leiftri, sem kom og
fór, og skildi svo sem ekkert eft-
ir. Nema eitt: Það var hún sjálf,
sem mamma minnti hana á.
Hikandi, undrandi og skiln
ingsvana beindi hún sínum gráa
Ijóma að hinum gráa Ijómanum
inni í speglinum.
Móðir og dóttir horfðust
í augu.