Lesbók Morgunblaðsins - 15.04.1973, Blaðsíða 4

IV. kafli.
Bláar varir. K<uldabólgn-
ir fingur. Hagl. Flraman við að-
göngudymar á Hóteíl Sögu stóð
þyrping af fólki. Ég tróð mér
inn i hópinn. 1 glugganum hékk
spjald sem á var letrað: UPP-
SELT.
Ég var í þann veginn að
hverfa frá þegar rauðhæa-ður
drjóli óð í gegnum þvöguna og
var hleypt umyrðalaust inn. Ég
kastaði mér i slóð hans og náði
að dyrastafnum strax og hurð
in lokaðist. Fáklædd rengla
sem hafði komið annarri löpp-
inni inn, en var nú öll úti,
skrækti: Klikuskapur! Ekkert
nema klíkuskapur! Ekkert
nema klíkuskapur!
Aðrir sögðu henni að halda
sér saman og særa ekki dyra-
vörðinn, því þá yrði þeim
aldrei hleypt inn. En irenglan
hélt áfram að skrækja, þar til
dularfullur i smóking reif nóll
iku úr barminum og stakk upp
í hana. Renglunni var troðið
grenjandi inn í leigubíl.
Ég reyndi að bera mig
mannalega þótt móður vinsins
færi þverrandi og þungt lóð
yxi í hnakkanum. Það var hroll
kalt að standa yfirhafnarlaus í
næðingnum. — Helvítis fífl
varstu! Þú þurftir ekki að
hlaupa frá frakkanum! Hvað
er eiginlega að þér?
Dyravörðurinn gægðist við
og við milli gluggatjaldanna.
Miðaldra hæruskeggur kom að
vífandi og lét fyrirberast ut-
an við hópinn. Mér fannst ég
kannast við hann án þess að
koma andlitinu fyrir mig. Næst
þegar fjálglegt iglott dyravarð
arins birtist handan rúðunnar,
veifaði hæruskeggurinn hend-
inni. Rétt á eftir hratt dyra-
vörðurinn upp hurðinni og
ruddi útskúfuðu sálunum frá
svo hæruskeggurinn kæm-
ist óhindrað inn. Það hvessti
og haglið sáldraðist eins og
baunabyssuskot um stéttina. —
Auðvitað! Ég hafði séð hæru-
skegg í sjónvarpSþætti um
bankarekstur. Bankastjóri —
einmitt!
Ég tók mig út úr hópnum,
herti andlitsdTættina og
ræskti mig frjálslega. Næst
þegar dyravörðurinn birtist i
glugganum veifaði ég á sama
hátt og hæruskeggurinn. Dyra
vörðurinn pírði augun eitt and
artak en lét svo sem hann sæi
mig ekki. Kerlingartutla í þvög
unni hló móðursýkislega
og heitir, rakir straumar sviðu
hörund mitt. — Fífl geturðu
verið! Helvítis fífl!
Stundum var kallað upp
nafn í hátalaranum ofan við
dymar. Eftir drykklanga
stund var opnað og spurt
hvort tilgreindur væri nálæg-
ur- Ef svo bar undir var sá
hólpni dreginn inn með sælu-
bros sigurvegarans á vör.
Leigubíll renndi upp að stétt
inni. Þrir strákar á háskóla-
aldri stukku út.
— Doddi, borgaðu bilinn mað
ur.
— Dinglaðu þér! Mér dett-
ur það ekki til hugar. Láttu
Lúpa sporvagn borga. Ég borg
aði síðast.
Sá minnsti og feitasti í hópi
þremenninganna greip í ermi
þess sem hann kallaði Dodda
og sagði æstur: Viltu að ég láti
hana mömmu þína taka af þér
brennivínið? Veiztu ekki að ég
er heavy bit of a ding
— dung?
— Æ, blessaður láttu ekki
svona maður. Það er hlegið að
þér um allt Hand.
Hann reif sig lausan og tróð
sér inn í hópinn: Djöfuls pakk,
djöfuls pakk! Hvað segir
Bjögga?
— Heyrðu vinur, heldurðu
að þú sért eitthvað merkileg-
ur, sagði íturvaxið sauðnaut og
leit með fyrirtítningu á að-
komumann.
— Veiztu ekki að þú ert að
tala við mikilmenni — ha?
Bjóddu i partí. Dinglaðu þér!
Sá feiti kom kunningja sín-
um til aðstoðar og drafaði:
Heyrðu vinur, veiztu að mér
íinnst þú svo voðalega skemmti
legur. Viltu að Lúpi sporvagn
keyri yfir þig?
— Það veitti nú ekki af að
snúa upp á kjaftimn á
þér, drundi sauðnautið og setti
undir sig hausinn. 1 því
hrukku dyrnar og þvagain
hljóp í kökk. Smávaxinn mað
ur skauzt inn, en síðan ekki
söguna meir. Dyra vörðurinn
teygði út álkuna og sagði
mærðarlega: Þið sjáið, að það
þýðir ekkert að hanga héma.
Það er uppselt! — Um leið
hleypti hann inn kjötvum spé-
kopp sem hlaut að hafa skot-
ið upp úr jörðinni.
— Nei, er það Kiddi klítór,
gólaði sá þremenninganna sem
hafði þagað fram að þessu. At-
hugasemdin kom auðsjáanlega
við dymvörðinn. Hann
hnykkti höfðinu og missti litla
stelpubuddu undir arminn og
inn. Hurðinn skall að stöfum.
Doddi hristi hausinn: Bless-
aður þegiðu maður, þér verð-
ur ekki hleypt hér inn næstu
tíu árin fyrir þetta. Hann steig
vixlspor á stéttinni og tottaði
sígarettustubb eins og snuð.
Dyrnar opnuðust. Óhljóð og
skrækir. Tveir einarðlegir
dyraverðir siengdu buddunni
út. Buddan hrein eins og
brennimerktur göltur og neri
augun í ákafa. Einhver mald-
aði í móinn. Og siðan: Það
borgar sig ekki að svindla sér!
— Af hverju býður enginn í
parti, gall kunnugleg rödd:
Bjóðið í partí?
Mér til mikiUar undrunar
var þar komin friðardúfan frá
Saga í sjö
7 hlutum ef tir
Hrafn Gunn-
laugsson
Annar hluti
þvi á Loftleiðum. Leiftursnöggt
sló blaðamanninum niður i
huga minn. Ég skimaði í allar
áttir og ætlaði að taka til fót-
anna, en blaðamaðurinn var
hvergi nærri. Eins og fjarlægt
voðaskot heyrði ég rödd mina
segja: Ég býð í partí! Allir
sem vilja, eru boðnir i partí á
Fálkagötunni.
Friðardúfan tók mig undir
arminn.
V. kafli.
Kæri lesandi, fyrirgefðu að
ég ávarpa þig svona seint. En
kæri lesandi, það sem nú fór í
hönd var eins og guðdómleg
særing, hvítur galdur. Ég
veitti þeim áfengi sem vildu.
Bað fólk að ganga sjálfala í
vínskápinn. Spilaði á píanóið.
Hló. Dansaði. Ég var frægur.
Ég var kvikmyndastjarna. Þús
undirnar ólguðu utan við hótel
ið mitt. Vælandi sjúkrabílar
höfðu ekki undan að aka burt
meðvitundanlausum smápium.
Keðjur af lögregluþjón-
um ruddu mér leið gegnum
mannþröngina. Ég var vinsæll.
Átti ótal vini. Óteljandi aðdá-
endur. Allir kepptu eftir umb-
un minni og gúnst. Ég var að-
alatriðið. Ég var miðpunktur-
inn í veizlunni. Húsið troðfyllt
ist af gestum.
— Mikið djöfulíl er ég á skall
anum, gnaddaði Sporvagninn
og slurkaði sælbrosandi úr
glasinu.
— Nei er það! Ertu á skall-
anum? Ég er alveg á felgunni.
Heyrðu — þú, hérna, má ég fá
lánaðan símann?
Doddi vatt upp á sig og
slöngvaðist yfir gólfið: Ha?
Lánaðu mérsímann!
— Sjálfsagt.
Ég kunni vel við þremenn-
ingana. Sögðust lesa lögfræði.
Voru hrókar alls fagnað-
ar. Góðir strákar. Ég pataði
með hendinmi: Frammi í for-
stofu.
— Ertu viss um að ég megi
láma símann?
Hamn leit á mig íbygginn og
hló biómyndahlátri.
— Óþarfa kurteisi að spyrja,
gerðu svo vel vinur.
Þremennimgarnir þustu fram
í forstofu og ráku upp sjóð-
andi hlátursrokur. Friðardúf-
an færði mig í náttföt og við
dönsuðum Sorba við gífurleg
fagnaðarlæti áhorfenda. Allir
i heiminum voru góðir. Ég faðm
aði gestina og kyssti. Þreifaði
á mjúkum lærum Mðardúfunn
ar. Þambaði varir hennar. Tung
an eins og gullfiskur. Hárið
fiður. Mjúkt fiður. Dúnm.
©